Hink stap sprong naar Z.Amerika

Hoi allemaal, (For ENGLISH scroll down please) we lopen nog steeds wat achter, maar hier het blog van onze sprong over de pacific. We proberen weer wat in te lopen, dus hopelijk volgt ons avontuur in Peru snel.

Na ons avontuur op Tasmanie kwamen we s'morgens vroeg aan in Melbourne. Hoewel we geen tijd hadden ingepland om de stad te bekijken wilden we wel even de sfeer proeven. Na wat zoeken en rondrijden vonden we een plekkie in de buurt van de botanische tuin waar we 2 uur gratis konden parkeren. Vandaar wandelden we een rondje door de stad. Toen we met ons rondje klaar waren sprongen we weer in de auto en begonnen aan de tocht naar Sydney. We hadden genoeg tijd ingepland en namen de touristische route langs de kust. Toen we tegen het einde van de middag door een plaatsje reden riep Bette opeens verbaasd, "kroketjes" Langs de weg was inderdaad een zaak die adverteerder met dutch croquette. We waren er echter al voorbij en besloten door te rijden. Toen we er echter achterkwamen dat we in de consternatie onze afslag hadden gemist tegenover de krokettenzaak was er geen houden meer aan, en Ja na meer als een jaar waren ze heerlijk.
De dagen erna reden we langs de kust omhoog naar Sydney. Aangezien de oostkust dichter bevolkt is, werd het lastiger om een gratis kampeerplaats te vinden. Gelukkig kun je hier gewoon bij de touristinfo vragen waar je kunt wildkamperen en waar gratis sites zijn. Zo kwamen we ook aan een plek bij Kangeroo Valley. Waarschijnlijk om op de valreep te bewijzen dat je in Australie ook noodweer kunt hebben plensde het al de hele dag van de hemel. In het halfdonker reden we kalmpjes door de heuvels van de Great Dividing Range naar Kangeroo Valley. Gelukkig kwamen er ook minder dieren naarbuiten met dit weer en zagen we geen Kangeroos. In de vallei namen we de veronderstelde afslag naar de kanpsite en zoals aangegeven veranderde de weg al snel van verhard naar onverhard. Niet veel later werd de weg steeds smaller en stijler tot we op een helling van zo een 30% met los grind een haarspeldbocht ommoesten. Rustig sturen, slippen en een paar maal hulp van de handrem kwamen we toch de bocht om. Niet lang daarna veranderde de weg in een bospad en besloten we dat het toch beter was om om te keren. Na een aantal maal steken en zonder vast te raken in de blubber kregen we de auto om en reden langzaam de helling weer af. Terug op de hoofdweg duurde het niet lang voor we de juiste afslag vonden, zelfs met wegwijzering. Tegen de tijd dat we de kampplaats bereikten hield het op met regenen (enkel tot het tijd werd om te koken) Door de opklaring werd het ook weer wat lichter. Dit was mooi want nu konden we alle Wombats die overal te voorschijn kropen goed zien. De laatste dag kampeerden we in the Royal national park, net ten zuiden van Sydney, waar we door de regen niet eens de auto uitkwamen.

Eenmaal terug in Sydney begon de opgaaf om de auto te verkopen. Eerst weer een verkeersveiligheids test voor de auto, een van de vereisten om hem te mogen verkopen in de backpacker auto markt. De door hen aanbevolen garage bestond echter niet meer, dus helaas moesten we wat anders zoeken. Toen maar bij de lokale Anwb gevraagd. Gek genoeg waren de banden aan vervanging toe, wat nog een dure grap was, maar als service hadden ze wel de auto opgepoetst. De dag erna gingen we op de automarkt staan, we hadden hem ondertussen ook op internet gezet en affiches in verschillende hostels gehangen. Om wat van de kosten terug te verdienen hoopten we de auto voor $3400 te verkopen dus boden we hem voor $3700 aan. Op de auto markt, wat eigenlijk een gereserveerde verdieping in een stadsgarage is, stonden een aantal Fransen met verschillende soorten stations en twee Nederlanders met een lelijke bus. Gelukkig was het met alle verkopers nog een beetje gezellig. Halverwege de eerste dag kreeg Lars nog werk aangeboden en hielp met een van de Nederlanders en een Fransman een tuintje te bewerken. Helaas was de auto bij terugkomst nog niet verkocht, maar dat was ook te mooi geweest. De auto van een Fransman die, die dag ook was aangekomen was wel verkocht. De 2de dag, zaterdag was een stuk drukker met veel mensen die kwamen kijken, we deelden veel affiches uit, maar daar bleef het bij. De lelijke bus werd wel verkocht, evenals 2 andere auto's. Zondag was totaal het tegenovergestelde met de hele dag bijna niemand. Twee Nederlandse jongens die eerder interesse hadden getoond besloten nu voor een goedkopere auto van twee Fransen te gaan, maar wilden maandag eerst een check doen. Maandag kwam er gelukkig wat meer volk, en Bette had al snel een geanimeerd gesprek met 3 Duitse jongens (wat geleerd met fundraisen?) Nadat deze jongens wat meer info hadden ingewonnen kwamen ze terug voor een verdere inspectie van de auto. Hoewel ze zelf niet in de auto durfden te rijden wilden ze even ewn testrit doen met Bette achter het stuur. Daarna zelf nog een rondje door de garage en ze leken erg tevreden. Ondertussen waren de Nederlandse jongens terug en hadden besloten niet de Franse auto te kopen, nu werden se echter even in de wacht gezet. De Duitsers wilden nog even de papieren controleren en toen die ook klopten leken ze helemaal tevreden. Wij verwachten toen de gebruikelijke onderhandelingen, maar kennelijk doen Duitsers daar niet echt aan. In plaats daarvan vroegen ze hoe ze zouden betalen en aangezien Euros overmaken het makkelijkste was besloten we dat zo te doen. Aangezien het daarna al laat was en de kantoren dicht waren, gingen we de Dinsdag met de jongens naar het registratie kantoor. Het ging soepeler als bij ons, mede omdat ze beter voorbereid leken. Toen alles op hun naam stond, wij onze verzekeringen hadden stopgezet en tolltag hadden ingeleverd gingen we terug naar de auto. Daar haalden we onze laatste spullen eruit en gaven de jongens nog een fles bier om de overeenkomst te bezegelen. Achteraf vertelden ze ons dat de Fransman die in het kantoortje van de markt werkt geprobeert had hun over te halen om zijn auto te kopen ipv de onze. Daarnaast hoorden we van de Nederlandse jongens die uiteindelijk een auto kochten van een andere Fransman, dat iemand van de automarkt hun verteld had hoever die zou zakken met de prijs zodat ze flink konden afdingen. Allemaal niet echt netjes, maar voor ons maakte het geen verschil.

Nu de auto zo snel verkocht was hadden we tijd over om naast wat planning voor de komende paar maanden nog wat leuke dingen te doen. Waaronder een bezoek aan de verschillende gallerien in de kunstwijk paddington. Daarnaast zijn we heerlijk gaan eten op het asian food festival en een van de laatste dagen gingen we op een walvissen cruise. Toen we in de ochtend aan boord gingen werd ons al verteld dat ze al de hele week walvissen hadden gezien en er dus een grote kans was ze tegen te komen. Na een tocht door de haven van Sydney waarbij meer mensen werden opgepikt gingen we de oceaan op en stuitte direct op een walvis met een jong. Deze bleven we een tijdje volgen tot de bemanning beloot nog een andere plek op te zoeken. Hier was eveneens een moeder met kalf, maar deze was erg speels en kwam tot u keer uit het water gesprongen. Echt super mooi om te zien. Helaas was de trip daarna om en we besloten op Manly van boord te gaan en de rest van de dag op strand te gaan liggen. In de avond zochten we Bronnie en James op een stelletje dat we op de Overland Track hadden ontmoet en in Manly wonen. Met hun en een vriend die logeerden haalden we een portie fish n chips voor de avond. In de avond pakten we de boot terug naar het centrum en liepen naar het hostel.

Twee dagen later was het al tijd om het land weer te verlaten. Nadat we nog wat spullen naar huis hadden gestuurd over de post gingen we naar het vliegveld. Dit keer met alle papieren klaar, desondanks was het personeel van Jetstar weer buitengewoon onvriendelijk en kortaf. Om half 6 d'middags op 28 oktober stegen we op uit Sydney waarna we de tijdgrens passeerden en om half 7 smorgens op de 28ste weer landen op Hawaii. Daar aangekomen voelde het, met alle bruin tinten, zonnebrillen en snorren, alsof we in een jaren 70 film waren beland. De douane verliep buitengewoon soepel voor het feit dat het Amerika was. Daarna pakten we een bus de stad in, dumpte onze spullen in het hostel en gingen naar het strand. Eenmaal aangekomen voelde Amerika niet veel anders als Australie. Tot we rondkeken en overal de amerikaanse vlag zagen prijken: van hotels tot strandhokjes en van gewone huizen tot openbare wc's. Samen met het aantal limosines en siliconen borsten deed dit ons toch echt beseffen dat we in de VS waren.
Na twee dagen lekker bijkomen op het strand gingen we s avonds uiteten met wat hostelgenoten. We gingen naar een buffet waar tijdens het eten een polynesische show werd opgevoerd, met dames in hoelaat rokjes en gespierde krijgers die een vuurdans opvoerde.

De dag erna vlogen we alweer vroeg naar een van de andere eilanden (the big island). Anders dan we dachten hadden we echter een ticket geboekt naar Kalua Kona aan de zuidkant van het eiland in plaats van naar Hilo aan de noordkant. Dit betekende dat alle dingen die we hadden opgezocht over het openbaar vervoer en transport naar de vulkaan niet klopte. Na een lift te hebben geregeld naar de stad zochten we in een hostel naar nieuwe opties en besloten een auto te huren. Dit bleek nog beter want nu hadden we meer vrijheid en rijkweidte. Hoewel we ondertussen al hadden vernomen dat het niet meer mogelijk was om de lavastromen te bekijken werd dit bericht nog onderstreept in de regelmatige radio updates. De stroom die voorheen te bezoeken viel is namelijk afgebogen en kruipt langzaam naar een van de kustplaatsen waar een aantal huizen zijn afgebrand en mensen zijn geëvacueerd. Desondanks was er nog genoeg te doen. Opweg naar de vulkaan maakten we een detour naar het groene strand waar grote hoeveelheden van het vulkanische olivein ervoor zorgen dat het zand groen kleurt. Daarna gingen we door naar het nationaal park en na wat informatie te hebben ingewonnen van de rangers bezochten we de stoomgaten waar regenwater dat met het hete gesteente onder de grond uitwalmt. Vervolgens wandelden we naar de sulphur formaties mooie kristallen die ontstaan door de reactie van het sulphur met het gesteente. We eindigde de dag bij het uitkijkplatform. Vandaar hadden we zicht op de krater ongeveer anderhalve kilometer verder. Hier komt geen lavastroom uit, maar bubbelt de lava in een groot meer. In het donker was de gloed goed te zien. We kampeerden de avond op de vulkaan en gingen de volgende ochtend verder op verkenning. Eerst naar de lavatunnel die is ontstaan door een ondergrondse lavastroom. Daarna reden we naar verschillende oude stromen die op verschillende plaatsen de weg bedekte. De kleuren in de gestolde lava waren prachtig, in allerlei kristal vormen.
Natuurlijk viel er ook nog wat cultureels te doen met een bezoek aan de petroglieven. Dit zijn vormen en symbolen die door de oorspronkelijke bewoners in de lava werden uitgekrast. Daarnaast waren er allerlei gaten in de grond, waar ouders de navelstrengen van hun pasgeborene offerden.
Als laatste voor de dag reden we naar de plaats waar de uitbarsting van 73 plaatsvond. Een grote scheur in de grond waar voor een paar dagen klonters lava uit werden geschoten. De druipers en sculpturen die deze creeerden tegen de nabijgelegen bergen en bomen zijn nog mooi te zien. Daarnaast komt er nog steeds warme lucht uit de grond.
De laatste dag maakten we als eerste een wandeling door een van de inactieve kraters. Erop vertrouwende dat de wetenschap nieuwe uitbarstingen goed genoeg kan voorspellen. De bodem van deze krater werd gevormd door een gestolt lavameer waar de golf en rimpel patronen nog in te zien zijn. Hoewel de bovenlaag is afgekoeld is het meer zo een 60m diep en is de kern nog steeds niet afgekoeld. Dit blijkt ondermeer uit de stoom die nog uit alle gaten walmt.
Tot slot brachten we nog eem bezoek aan het wetenschappelijke onderzoeks instituut, waarna we afscheid namen van de vurige godin Pele. We besloten via de andere kant van het eiland terug te rijden en namen onderweg een afslag naar een lokale waterval, waar we een van de mooiste stukken regenwoud vonden.

Eenmaal terug in het hostel hadden we een reserveringsbevestiging voor ons hostel in Los Angeles. Helaas bleek check in maximaal tot 10 uur savonds en we zouden pas om half 10 landen. Dus maar even gemaild met een uitleg. Helaas had ik de volgende ochtend geen antwoord in mijn mailbox, maar een delivery failure notification. Kennelijk was het mailadres dat bij de bookingssite bekend was incorrect. Dus op het vliegveld belden we het hostel op. Ze wilden wel een uitzondering maken, maar dan moesten we wel opschieten vanaf het vliegveld, in andere woorden een taxi nemen. Daarnaast moesten we direct bellen als er wat misging. Natuurlijk was dit het geval, ons vliegtuig had anderhalf uur vertraging. Gelukkig wilden ze ook nog wel wat langer wachten. Eenmaal op LA bleek het adres op de bookingsite ook niet te kloppen, dus belden we weer op om de taxichaffeur het goede adres te geven. Uiteindelijk kwamen we dan toch midden in de nacht compleet kapot aan en doken meteen onze bedjes in. De volgende ochtend troffen we, zoals afgesproken, Suzi een oud collega uit Australië bij het ontbijt.
Suzi had een auto gehuurd, dus de dagen erna konden we mooi touren door LA. De eerste dag reden we naar Venice beach waar we de ochtend relaxte en lunch haalden. Daarna besloten we door de Beverly Hills te touren. Niet zo zeer op zoek naar cellebs als wel naar giga grote huizen. Absolute winnaar was toch een compleet kasteel met poortwachterswoning en al. Toen het donker begon te worden reden we naar Griffith Observatorium. In eerste instantie voor het uitzicht over de stad. Eenmaal daar bleken ze echter een erg mooie expo te hebben over het heelal. Terwijl we deze mooi aan het bekijken waren kregen we een demonstratie van een Tesla Coil. Deze uitvinding van de Russische Nicolas Tesla was bedoeld om electriciteit draadloos te transporteren. Het heeft wat weg van een bliksemlamp, alleen worden alle electrische aparaten direct geladen. De uitvinding is nooit doorgebroken omdat dan niet te controleren viel wie hoeveel stroom gebruikte. Daarnaast komt er veel Ozon vrij wat schadelijk is voor de gezondheid. Na de expositie gingen we naar een van de koepels waar we door de telescoop mochten kijken.
Onze tweede dag in LA klommen we naar het beroemde Hollywood sign en maakten een wandeling over de walk of fame. Deze was niet zo glamerous als we hadden verwacht, gewoon een hele zoot sterren verspreid over de stoep langs een drukke weg omsloten met wat rommelige winkels. Leuk was dan wel weer dat Neil Armstrong en consortium niet een ster maar een maan hadden gekregen. Verder liepen we langs de sterren van o.a. Ronald Reagan, Shakira, Charlie Chaplin, Bette Midler, J.Lo, Walt Disney, Sneeuwwitje en Johnny Cash. Lars was wat teleurgesteld dat we Arnold Schwarzenegger niet konden vinden. Gelukkig werd dit bij de entree van het chinees theater goed gemaakt. Hier zijn de tegels met voet, hand, dreadlock etc afdrukken van verschillende beroemdheden. Zo vonden we de Harry Porter crew waarvan naast de handen en voeten ook de toverstokken waren afgedrukt. Na wat zoeken vonden we hier ook een tegel van Arnie, de schoenmaat was hetzelfde als die van Bette, terwijl de handen zo groot waren als van Lars. Na een rit over de PC hooftstraat van Beverly Hills reden we terug naar het hostel waar we afscheid namen van Suzi. Onze derde dag gingen we naar het centrum, hier was echter weinig te beleven. Weinig hoogstaande architectuur, een bunker als cathedraal, veel kantoren maar geen wolkenkrabbers. De verschillende districten: juwelen district en fashion district bestonden vooral uit louche handelaars met nep merken en spullen die van een vrachtwagen waren gevallen.
De laatste dag spendeerden we in het hostel met spullen pakken, kleding repareren en het aanbrengen van nieuwe antidiefstal zakken voor Zuid Amerika. In de avond was het tijd om naar het vliegveld te gaan. Daar kwamen we mooi optijd aan, wat maar goed was, want ze deden natuurlijk weer moeilijk. Aangezien je als Amerikaan een terugvlucht moet hebben om naar Peru te mogen mochten wij ook niet aan boord. Zelfs toen we uitlegden dat we dat als Nederlanders niet nodig hadden werkten ze niet mee. Het feit dat we zonder terugvlucht heen wilden was wel verdacht. Toen we vertelden dat we in ieder land 3 maanden zouden mogen blijven en dus 2 jaar konden blijven waren ze evenmin bereid ons te laten gaan. Een wereldreis is een vreemd concept in de VS. Toen belde Lars de Peruaanse immigratie en ging Bette opzoeken naar een vlucht vanuit Brazilie naar de VS. De toezegging van de Peruaanse immigratie deed de vliegmaatschappij evenmin wat en een vlucht uit Brazilie was niet voldoende, we moesten er een uit Peru hebben. Gelukkig hoorden we dit voordat we iets boekten. Ondertussen hadden we de neiging om de zelfgenoegzame bal achter de balie ter plekke neer te schieten en besloten maar met een andere medewerker te praten. Die vertelde ons dat we een ticket terug konden boeken bij hun en die binnen 24 uur konden cancellen zonder kosten, kennelijk een specifieke wet in de VS om impuls aankopen ongedaan te maken. Toen Lars de tickets echter wilde afrekenen bleken we niet meer genoeg krediet te hebben op onze kaart. Dit was echter niet te zien op het bonnetje dat werd geprint, dus kregen we deze mee als "bewijs" voor de Peruaanse controle dat we een ticket hadden (dat we niet nodig zouden hebben.) Hoe dan ook, deze man liet ons vervolgens door en zo konden we toch aan boord. Hierna begon een tocht van Los Angeles naar Detroit, wachten, door naar Ford Lauderdale, wachten en toen naar Lima. Daar kwamen we s avondslaat een dag na vertrek aan. Zonder problemen of zelfs maar vragen naar een ticket kwamen we het land binnen en kregen de 2 maanden toegang waar we om vroegen. Het was een tocht, maar we waren in zuid amerika!

====================================
-English-

After our adventure on Tassie we arrived back in Melbourne early in the morning. Although we didn't plan te really visit the city we wanted to have a little taste of it. So after a bit of searching we found a free parking spot for 2 hours and wandered the botanical Garden and part of CBD. Back at our car started the challenge to leave the city without any toll routes. We planned to head east and follow the coast back to Sydney. It took us a bit but we finally strugged ourselves out of the city again and went on our way. Late in the afternoon we passed a village where a cafe advertised with "dutch croquetten" kroketten being the favorite savory snack in the Netherlands it occupied us. Since we already passed the cafe we decided to drive on. However when we found out that we had missed our turn of right across from the cafe we didn't have any excuse left. And after more then a year they where truelly delicious.
Then we started to follow the coastroad to Sydney. Since the eastcoast is more populated is became more difficult to find a free campsite. Luckily you can just walk in the touristinfo and ask. This is how we found out of a nice campground in Kangeroo Valley. During our drive to the Valley we got a good demonstration that they can get bad weather in Australia. Driving slowly to avoid hitting a kangeroo in the rain we made it safely to the valley. There we took our expected turn towards the campground, only to end up on a small dirttrack. The track became quickly smaller and steeper, until we decided to turn around. Luckily we didn't get stuck in the mud. Back on the road we soon found the right turn of. Once at the campground the weather cleared for a while, so we could see al the Wombats darting around. Our last night we camped out in the Royal National Park just south of Sydney, where didn't even get out of the car due to another portion of bad weather.

Once back in Sydney the quest to sell the car started. First we had to get a road worthy inspection so we would be allowed to sell it at the Backpacker carmarket. The carmarket is situated on one of the floors of a carpark in Kingscross and a way to bring buyers and sellers together. Since the garage of their partner (Travelers Autobarn) was closed we went to the NRMA for the inspection. Surprisingly we needed new tires and unfortunately they where expensive. But when that was fixed aswell we could start to sell the car. So we posted it on Gumtree, made some flyers and the next day we went to stand on the carmarket. It wasn't really busy but we still saw quite some people. In the afternoon Lars got asked to do some work as Gardener and went off to earn some cash. The next day was a Saturday and way more busy a lot of people showed interest and collected flyers, but no definite buyers. The Sunday was really bad with almost no one, Only a couple of dutchguys who wanted to buy a car from some frensh guys. The Monday however was much better. Bette got to talk with some German guys in no time and after they got some general information at the office they came back. After a whole checklist they wanted a testride. Since they didn't dare to drive the car in Sydney yet they asked Bette to drive a round and then tried themselves in the Garage. Next they controlled the paperwork and then just asked how do we pay. We decided that direct transfer of Euros would do best so we went to there hostel to transfer. When everything was finished it was to late to visit the roadservice office to transfer the car, so we went there the next day. After all the paperwork was finished we went back to the market to collect our last stuff. There we gave the guys a bottle of beer to seal the deal and took a last look at our car. All in all we where only 6 days back in Sydney and everything was arranged while we had planned 2 weeks. Although the carmarket turned out to be a good spot to sell the car we heard from the German guys that the Frenchman from the office had tried to sell his car to them behind our back. Furthermore some dutchguys told is that one of the employees had told them the minimum price that another seller wanted for his car so they could bargain harder. Not really professional, but we sold our car.

With the car sold and more then a week left we had some nice time to plan our next league and do some nice things in Sydney. One day we visited the artdistrict of Paddington and another we went for dinner to the Asian food festival dubbed the noodles nightmarket. One of the last days we decided to go on a whale whatching tour. We got picked up in Darling Harbor after which we had a nice harbor cruise while picking up more people. As soon as we sailed into open ocean we spotted the first whale with calf that we started to follow for a while. After that we went to a different spot with another calf that decided to jump from the water uptill 7 times. Really beautiful to see. After that the tour was already over and we disembarked at Manly to go to the beach. In the evening we went to visit Bronnie and James whome we met at the overland track and had dinner with them and their guest. After we finished a nice meal of fish n chips and Calamari we took the boat back to CBD and walked back.

Two days later it was time to leave Australia again. After we arranged the last stuff and send a package back home with collected items we went to the airport. The jetstar staff again seemed to try to be as grumpy and unfriendly as possible. Nonetheless we made it to our plane and at 6 pm on the 28th we left Australia to cross the daytime border and arrive on Hawaii at 7 am on the 28th again.
As soon as we got of the plane it felt like we stepped into a 70s movie. Brown colors, sunglasses and big moustaches. After we dumped our stuff at the hostel we went for the beach. Somehow it didn't quite feel as if we had left Australia, western culture, English speaking, non European. But then we started to notice the American flags everywhere from hotels to beachgardsheds and homes to public toilet blocks. Together with the amount of Limosines and fake boobs we started to realize that we where really in the US. After the first two days on the beach we went with some other people from the hostel to a buffet with polynesian show. Houla houla girls and fire dancers, it was quite mice. The day after we left for the Big Island. Apparently we booked tickets to the city on the westside of the Island while we expected to go to the eastside. Now we had no use of the info we had collected. Since there where barely busses on this side of the Island we hitched to the city, checked in to a hostel and made a new plan. The next day we hired a car and went of for the vulcanos. Although you normally could hike up to the lava stream that has been flowing for the past 30 years this wasn't longer possible. The stream changed direction like a month before we arrived and is now flowing to a village over private land and into a crisis area and can't be reached anymore. Nevertheless there where still loads of things to do, specially now we had a car and could reach further sites. We started with a visit to te green beach, the vulcanic olivine that mixes with the sand makes this each appear grean. Then we went for the real vulcanos, where we first collected some information on everything there was. Then we started of at the steamvents where hot steam rises from the ground. A result of rainwater that trickels into the ground and gets heated up by the hot rocks underneath. Next were the sulphur banks where the sulphur gasses react with rockminerals to form beautiful cristals. By that time the sun was setting and we drove to a vieuwpoint a mile from the crater. Although there is no lava pouring out of this crater there is a bubbling lava lake within the crater. because it is deep you can't see it. But at dark you can see the constant glow reflecting on the smoke. After that we drove to a campsite and camped on the vulcano.
The next day we started with a walk through the Lavatube a tunnel made by an old lava stream. After that we drove the chain of crater road to the end where an old lava flow covers the road. On our way we visited some more old lava flows and on the way back we stopped at the petroglyhps etchings in the lava made by indiginous polynesians. The last thing we did for the day was a visit to an old eruption line where the ground splitted and started to ejaculate lava. The crack and the long fladders of cooled lava make an extraordinary landscape. The last day of our visit we made a walk through one of the craters, relying on science that the ground wouldn't give way our shoot us into the air. The crater floor is covered with a lava lake up til 60m deep. The top layer is cool and sollid by now, but further underneath It's still hot, which gets nicely illustrated by the steamvents. After we survived the walk without unpredicted eruptions we went to the sience institute and then headed back to the city but over the other side of the island. There we stumbled upon a waterfall amidst one of the most beautiful patches of rainforest we've seen.

Back in our hostel we had a confirmation email for our hostel reservation in LA. Unfortunately we could only check in till 10pm and we would land at 10.30. So Lars send them a email. The next morning we only had a delivery failure notification, cause they provided a wrong email adress. On the airport we called them and arranged a late check in. Ofcourse our plane was delayed and we had to call again. Luckely they made no problems. Once on LAX airport we took a cab and found out that also the provided home adress was wrong. Circle instead of street, anyhow in the middle of the night we arrived and went straight to bed.
The next morning at breakfast, waffles, egg and sweet sausages, we met up with our friend Suzi a former colleague and fellow backpacker from Australia. She'd hired a car so we drove to Venice beach where it felt like being back in South East Asia, touts, drugsellers and dirty streets. After a walk over the beach and a lunch we drove to the Beverly Hills where we went house and people watching. So many plastic people and ridicules big cars. The absolute winner was a replica of a castle including a guardhouse at the entrance. When it started to get dark we drove through the hills to Griffith observatory. Although we went mostly for the vieuw it turned out they also had a nice EXPO. a big part was dedicated to the sun, moon, seasons and other galaxies. They also had a big construction that proved that the earth turns and a Tesla Coil. They demonstrated the Tesla Coil which looks like a big lightening lamp. It was invented by the Russian Nicolai Tesla to transfer energy wireless. It never came in production cause you could not check who used the energy. Furthermore it produces lots of ozone which is bad for your health. After the expo we enjoyed the vieuw we came for and then climbed up to one of the domes for a peak through the telescope.
On our second day we again started of in Griffith park, and climbed up to the Hollywood sign. After that we drove to the walk of fame which was less glamorous as expected. Just a sidewalk of a busy road lined with dodgy shops. It was fun anyhow to search the stars and find names like: Ronald Reagan, Shakira, Charlie Chaplin, Bette Midler, Walt Disney, Snow White and Johnny Cash. Nice detail was that Neil Armstrong and mates didn't get a star but a moon. Lars was a bit disappointed that we didn't find Arnold Schwarzenegger. But at the Chinese theater this was soon forgotten. Here they have the concrete tiles with the imprints of cellebs there hands, feet, dreadlocks, pistols etc. First we found the Harry Potter crew with prints of there wands. And later on Suzi pointed Lars to Arnolds tile, his feet where as small as Bettes, while his hands where as big as Lars.
Totally satisfied we drove on to the big famous shopping street of Beverly Hills, where you can get broke in a single shop. Then back to the hostel where we already had to say goodbye to Suzi. The third day we went to downtown which was nothing at all and on out last day we prepared for South America, last laundry, repairs etc.
After our dinner we went to the airport where we arrived nice and early. This turned out to be good since the guy behind te counter didn't want to check us in. According to him we needed a return ticket. So we explained that, that might be the case for US citizens but not for dutch people. He didn't care, and asked why we hadn't one in the first place when we explained that we where on a round world trip and can get a visa on arrival for 3 months in every South American country he only became more suspicious, cause how would we pay for that. So Lars started to call the Peruvian immigration while Bette searched for a cheap flight from Brazil to the US. Even though the Peruvian immigration said we didn't need a return ticket the guy behind the counter insisted, and back from Brazil wasn't good enough either. "That's not from Peru, South America is not like the EU." Before we decided to kill the man on the spot we went to a different counter. The man there was helpful and offered us to book a ticket back with the same airline from Lima. He told us that due to American law we where able to cancel the ticket within 24h free of cost. So yes please, after we arranged everything we got through customs and got on our plane, a bit stressed out but on board. The first flight brought us to Detroit had then on to Ford Lauderdale where we changed to Lima. After a full day we landed on Lima international airport late at night. without further problems we cleared customs and finally found ourselves cross pacific in South America!