Big Apple, Sin City en een American Roadttrip

Dat we van anderhalf jaar reizen wel wat geleerd hebben bleek bij ons vertrek uit Colombia. Wederom met Spirit airlines waren we ditmaal goed voorbereid. We hadden niet alleen onze ETA (reisautorisatie) mee, maar ook ons verblijf adres in New York, onze bustickets naar Canada en zelfs ons vliegticket uit Canada. Het loonde want we zijn nog nooit zo soepel ingecheckt voor een internationale vlucht. De dame achter de balie was daarnaast zo vriendelijk en behulpzaam dat we ons afvroegen of we daadwerkelijk bij de balie van spirit airlines stonden. 
Na de standaard controles en afscheid gebakjes/smoothies van onze laatste peso's stapte we in. Als altijd deed Spirit er alles aan om de reis in zo groot mogelijk comfort te laten verlopen. De airco stond al lekker koude mistwolken uit te braken zodat het geheel ons deed denken aan een flying fridge. Bij onze stoelen was het vervolgens tijd voor wat yoga voor gevorderde om ons tussen de krappe rijen te vouwen.
Terwijl ons vliegtuig los kwam van de startbaan in Cartagena braken de eerste tropische regenbuien van het seizoen los. Kortom een uitstekend moment om te vertrekken. 
In Ford Lauderdale (Florida) hadden we even ruim 3 uur om van onze internationale vlucht over te stappen naar een binnenlandse vlucht richting New York. Genoeg tijd zou u zeggen, ware het niet dat ook hier aan de hobby van een stel stempelfanaten voldaan moest worden. Een stel zeer nieuwsgierige stempelfanaten, wat vervoert u; waar gaat u heen; welk doel heeft uw bezoek; hoe lang blijft u etc, etc. Het resultaat een soort Disneyland: ruim 2 uur in de rij staan om dan bij een nurkse kaartjesverkoper je zelf meegebrachte etenswaren in te moeten leveren voor je kunt genieten van indrukwekkende attracties en neppe replica facades. Enfin na een sprintje en wat empanadas ter vervanging van ons ingeleverde avondmaal zaten we opgevouwen en wel op een vliegtuig naar de Big Apple. 
Bij aankomst op La Guardia AirPort stond Chris (die we in Peru hadden leren kennen en ons had uitgenodigd ) ons al op te wachten. Per bus en de beroemde New York metro gingen we naar zijn appartement in Brooklyn. Daar kropen we lekker in de eenpersoons hoogslaper, de afmetingen waren Amerikaans dus in de breedte genoeg voor ons beide, in de lengte wat te kort. 

De volgende dagen verkende we met Chris, zijn vriendin Mellissa of op onszelf de stad. De eerste dag introduceerde Chris ons in het Amerikaanse stadsleven, ontbijten bij een bagelshop om de hoek, naar downtown, wandelen in central park en lunchen met een burito bij Chipotle. We bezochten die dag de national library waar helaas de grote zaal gesloten was voor renovatie; grand central station; times square; wallstreet en ground zero. De laatste was wel indrukwekkend om te zien, met het monument voor de slachtoffers en de nieuwe liberty tower erachter. We eindigde de dag met een wandeling over de brooklyn bridge. 
De dag erna gingen we zelf op stap en voeren met de staten island ferry langs het vrijheidsbeeld en maakte een ronde over het eiland, daarna een bezoek aan de kathedraal waar we bij Maria weer eens een kaarsje voor Opa Vertelman konden opsteken. We eindigde met een rondje langs de winkels in de rockerfeller centre. Het bleef bij een rondje aangezien de prijzen minstens zo hoog zijn als het gebouw. Die avond gingen we nog uit met onze gastheer en vrouw en een vriendin uit hetzelfde gebouw.
De dag erna gingen we met zijn alle naar het Moma, het beroemde museum der moderne kunst. Een goede herinnering dat we toch niet echt weg zijn van wat men heden ten dage kunst noemt. De avond werden we uitgenodigd voor de verjaardag van een vriend van Chris, die hield van reizen en spelletjes dus dat werd zo wel gezellig.
De laatste dag dat we bij Chris verbleven zijn we naar de Highline geweest en zijn tegen de avond het Empire state building opgegaan. We waren precies op de goede tijd, waarbij we zowel het uitzicht bij dag als nacht konden bekijken in het bestek van een uurtje.
De dag erna verkasten we eerst naar een hostel voor onze laatste nacht en gingen toen naar het natural history museum. Een prachtig museum waar we een ticket kochten voor alle speciale exposities. Over: vlinders, het heelal, buitengewoon aangepaste dieren, en een film over kleine beestjes. U begrijpt het na al deze extra exposities was er geen tijd meer voor de rest van het museum. Dus onze laatste dag nog maar eens heen. Ditmaal kochten we een normaal ticket en aangezien dit per donatie gaat was dat nog eens een leuk entree prijsje. 
Het was dat die avond ons vliegtuig naar Las Vegas ging anders hadden we gerust nog een dag heen gekund.

Naar Las Vegas toe ging alles goed. De stad is inderdaad zo mal als iedereen denkt: overal casino's, sexshops, (drive through) trouwkappelen en zelfs gokautomaten in de supermarkt. De stad zag er bij nacht het indrukwekkendst uit met alle neon, fonteinen en zelfs een voorschietende vulkaan. Gokken is er echter niet van gekomen.
Na een paar dagen gaat de stad echter op je zenuwen werken en was het tijd om de boel te ontvluchten. Met een huurauto reden we richting de staat Arizona waar we een stuk over de historische route 66 reden naar de Grand Canyon. Voor het feit dat het als woestijn wordt aangeduid was het er behoorlijk regenachtig en hadden we s nachts zelfs sneeuw. De dag erop begon met veel mist, zodat de canyon niet eens te zien was. Later trok het echter open en werd het beter. Vanaf de Canyon reden we op aanraden van neef Michel door naar monument valley. De klassieke western vallei en eigendom van de Navajo indianen. Na een mooie tocht, op zijn Amerikaans met de auto, kampeerden we nog een nacht voor we ons richting Zion begaven.
Zion bleek een van de mooiste national parks te zijn. Het park staat vooral bekend om de Narrows een uitgesleten kloof waar de rivier doorheen loopt. Doorgaans kun je hier ook doorheen waden of voor een tweedaagse tocht van begin tot eind, of voor een dagtocht op en neer vanaf de Zion vallei. Vanwege de permits en het vervoer besloten we een dagtocht te maken. Het was prachtig om tussen de hoge wanden door de rivier te ploeteren. Natuurlijk wandelden we ook door de vallei zelf waar we wat herten en veel eekhoorns zagen. 
Na Zion was het tijd om richting San Francisco te rijden om Vincent op te halen. Onderweg vermaakten we ons met een stop bij wat zandduinen, zagen we een hydrotherme zout energiecentrale en we stopten bij een strand vol elephant seals. Dit terwijl onze auto ons verblijdde met de ene christelijke radio zender na de andere aangezien er in de "countryside" niks anders te ontvangen was. 
We waren dan ook blij toen we in San Fran de auto hadden ingeleverd en na 2 uur wachten Vincent eindelijk door de douane kwam. Na alle stroopwafels, hagelslag, drop, bloemetjes en wc rollen in ontvangst te hebben genomen haalden we de volgende auto op en gingen op pad. Eerst een rondje door San Fran en op en neer over de Golden gate, toen snel de stad uit.

Nadat we vin nog een dagje hadden gegeven om te acclimatiseren was het tijd on in beweging te komen. Het eerste park dat we aandeden was Big Sur. Hier vonden we de Redwoods een van de hoogste bomen ter wereld. We besloten meteen op een tweedaagse tocht te gaan naar de hotsprings, waar we heerlijk hebben zitten stoven.
Na de hoogste bomen was het tijd voor de grootste bomen. De Seqoia is niet hoger dan de redwood en niet dikker als een boabboom, maar ontloopt beide niet veel. Het resultaat, één gigantisch grote boom. Natuurlijk hebben ze een zeker zeer specifiek klimaat nodig om zo groot te worden dus moesten we omhoog de Sierra Nevada in. Of mist, sneeuw en vrieskou in mei vereisten zijn voor het specifieke gewenste klimaat weten we niet, maar dit was wel het weer dat we er aantroffen. 
Gelukkig was een deel van het park de Kings Canyon op lagere niveaus waar het nog enigszins aangenaam was. Dus reden we na een bezoek aan de een na grootste boom de Canyon in. Hier scheen zowaar de zon dus besloten we voor een korte wandeling te gaan. Aangezien we gewaarschuwd waren dat er beren konden zitten hielden we de ogen goed open en zagen zowaar een zwarte beer met een jonkie. Na nog een bezoek aan het andere deel van het park met de grootste boom waren we wel even klaar met sneeuw en kou. Dus gingen we naar het volgende national park aan de andere zijde van de bergen: Death Valley.

Death valley doet zijn naam eer aan, in de regenschaduw van de bergen groeit er vrij weinig. Daarnaast houden de bergwanden de warmte goed gevangen. Bij binnenkomst tikte de temperatuur al 90*F aan en liep langzaam op tot 103*F voor wie niet bekend is met deze enige rekenmethode dit komt overeen met 32 to 40*C. 
De vallei is ondanks de hitte en desolaatheid erg mooi, met zandduinen, prachtig gekleurde rotsen en kloven en zoutvlaktes. En de diepste plek waar we tot nog gestaan hebben, zo een 30m onder zee niveau. Hoewel we de roadrunners niet hebben gezien kwamen we hier ook een groep coyotes tegen.

Na death valley gingen we wederom de bergketen over naar yosemite. Een van de mooiste national parken van de VS. We hadden weer eens mazzel, want de pas was net geopend dus dat scheelde 300km omrijden. Met de sneeuw die er overal nog lag was het prachtig op de pas, hoewel nog wel erg fris. Zeker na de oven van death valley. Bij een kantoor kochten we onze permits voor een trektocht, het beklimmen van half dome en huurde. We tonnen voor ons eten, om te voorkomen dat een beer onze voorraden zou stelen. 
Met goede moed gingen we de dag erna erop uit. Het begin van de wandeling was prachtig, tot we bij een stuk verbrand bos kwamen. Daar kwamen we ook een ranger tegen. Deze waarschuwde ons dat we morgen wel slecht weer konden verwachten en de hogere delen misschien konden besneeuwen. Daarop besloten we een stuk terug te gaan en te zorgen dat we de dag erna direct Halve dome zouden beklimmen.
Afijn de volgende ochtend begon met een redelijk heldere lucht, hoewel enigszins fris. Terwijl we ons omhoog begaven naar de berg betrok de lucht langzaam. Bij de afslag naar de bergtop kwamen we waarschuwingen tegen dat in geval van neerslag, sterke wind of onweer het beklimmen onverantwoord was en sterk werd afgeraden.
Aangezien het nog droog was gingen we gestaag verder tot we aan het laatste stuk kwamen waar we uit het bos kwamen en over de berg verder moesten naar de Half dome. Daar begon het natuurlijk te sneeuwen, aangezien we al zo dichtbij waren besloten we toch nog even verder te gaan. Op den duur besloot Bette op de jongens te wachten. Die hadden van tegenliggers gehoord dat het zadel niet veel verder was en je daar ook een mooi uitzicht had. Maar dat het beklimmen van de half dome zelf niet aan te raden was.
Terwijl Lars en Vincent met een groep Canadezen het zadel bereikte (het vlakke stuk van de berg vlak voor de laatste klim naar de Half dome) begon het aan alle kanten om hen heen steeds heviger te sneeuwen en zagen we al wat onweer aankomen. Het laatste stukje naar de top van Half Dome ging van hier met een touwladder. Hoewel het er erg aanlokkelijk uitzag om ook het laatste stukje te volbrengen waren de sporten al spekglad en leek het ons geen van allen verantwoord. We hielden het dus maar op een bijna dome ervaring en keerden terug voor het gevaarlijk zou worden.
Natuurlijk kwamen we op de terugweg nog hele volksstammen tegen die in de regen en de onweer die nu echt begon aan te trekken naar boven klommen en nog vast van plan waren wel de touwladder op te gaan. Voor ons toch een geruststelling. Je leest immers altijd over eigenwijze mensen die zich in de problemen werken, zolang er mensen zijn die nog onvoorzichtiger zijn als jij ben je tenminste niet het stomst bezig.
Terug bij de tenten besloten we de rest van de dag maar te schuilen voor alle neerslag. Na vier jaar droogte en een verruïneert ski seizoen leek alle sneeuw in mei nog even te moeten vallen. Niet geheel wat Vincent had verwacht van een zomervakantie. Gelukkig klaarde het in de avond al wat op en hadden we de dag erna bij de afdaling naar de auto weer prima weer. De middag en dag erna toerden we nog wat meer door het park naar mooie zichtpunten en uiteindelijk via de pas weer terug naar de achterzijde van de Sierra Nevada. De avond eindigden we op een kleine camping aan een meer van Jeffrey een kleine druktemaker van een Amerikaan. Na een langverwachte douche en eten kropen we te bed. Waarbij Vincent het een handig idee vond om de sleutels in de auto op te sluiten….

De volgende ochtend begon dus niet met een lekker ontbijt of het doen van de was zoals gepland, maar met het bellen naar de wegenwachtdienst van ons verhuur bedrijf. Hierbij adviseerde Jeffrey al om de contactgegevens van een lokale garage op slechts 40mijl afstand door te geven. Het koste de wegenwacht dienst enige moeite om te lokaliseren waar we zaten, maar ze wilden eerst kijken wat ze zelf in de buurt hadden. Toen ze er achter kwamen dat we toch wel echt in de middle of Nowhere zaten, met hun eigen dienst op tenminste 4 en een half uur rijden besloten ze toch de andere garage te bellen. Die stonden een drie kwartier later bij de auto en nog een minuutje later was de auto open.
Na een brunch, besloten we de middag door te brengen in de nabij gelegen heet water bronnen. Het was even zoeken naar de goede afslag en het onverharde landweggetje er naar toe maar toen zaten we heerlijk tot ons nek in warm water terwijl het goot van de hemel. De bronnen waren kennelijk redelijk populair want er waren nog behoorlijk veel anderen aanwezig. Die ons allemaal vertelde dat we naar Lake Tahoe moesten komen (daar leken de meesten te wonen)
De volgende ochtend braken we onze tenten weer af en stapten we in de auto eerst richting Bodie. Deze spookstad was een van de beruchtste steden in het oude wilde westen. Na de vondst van goud stroomde er mensen van heinde en verre naar de stad en werd het een van de ruwste steden in Amerika. Wat erg mooi getypeerd werd door het bericht van een jong meidje in haar dagboek toen haar ouders besloten naar Bodie te vertrekken: :"Goodbey god, I'm moving to Bodie". Tijdens de hoogtij dagen van de stad werden er gemiddeld 4 mensen per dag neergeschoten bij roofovervallen. Nadat er geen nieuw goud meer werd gevonden is de stad langzaam leeggelopen en als spookstad achter gebleven. Door verschillende branden in de laatste paar decennia van de stad staat er nu nog ongeveer een kwart overeind, maar erg leuk om te zien.
Na het bezoek aan de stad reden we naar Lake Tahoe waar we pizza gingen eten in het restaurant waar een van de mensen van de dag ervoor werkte. Daarna besloten we in een Motel te gaan slapen. Veel Amerikaanser kan immers niet. Aangezien het weer in Tahoe niet erg geweldig was besloten we niet langer te blijven en reden we via een mooie toeristische route langs het meer en door het achterland verder richting Lassen National park. Tegen de avond bereikten we een camping in de buurt van het park waar we besloten te stoppen. Eenmaal op de camping kwamen we er achter dat een tas met spullen van Bette met onder andere al haar slaap spullen misten. We beseften dat die op de parkeerplaats van het motel achter gelaten moesten zijn. Helaas was het te ver om direct terug te rijden, dus zochten we in de buurt een open wifi signaal en keken daar voor het telefoon nummer van het motel. Dat belden we vervolgens, maar helaas hadden die niks gevonden. Bette sliep die avond op het oude matje van Vincent en samen met Lars onder de slaapzak, gelukkig was het niet koud. De volgende dag reden we in een ruk terug en kwamen nog voor de middag aan. De mensen van het motel wisten van niks, maar een rondvraag in de buurt leerde ons dat er inderdaad iemand was die iets had gevonden. Na nog meer vragen en zoeken en aangifte bij de politie te hebben gedaan kwam de man in kwestie toevallig net aan toen we weer wilden vertrekken. Hij wist ons te vertellen dat hij de tas inderdaad had gevonden. Aangezien er nogal wat mensen omheen stonden had hij besloten het bij hem in de winkel binnen te zetten. Toen er door de dag niemand was gekomen had hij het s’avonds voor de deur gezet met het idee wie weet komt er nog iemand voor. Nouja dat was dus gebeurd, maar niet wij ofwel de spullen waren weg. Waarom hij het niet gewoon bij het motel had afgegeven weten we niet en kon die zelf eigenlijk ook niet vertellen.
Op de terugweg reden we nog langs een outdoor winkel, maar helaas konden we niet het type slaapzak vinden dat Bette had. Daarnaast waren de slaapzakken natuurlijk behoorlijk duur. Dus die wilden we niet zo even snel aanschaffen, we besloten daarom maar dat Bette voor de duur van Vincents aanwezigheid zijn oude dunnere matje kon lenen, en dan als hij terug naar huis zou gaan zijn nieuwe dikkere tot we thuis zouden komen. Daarnaast zouden we bij de Wallmart een goedkope slaapzak halen, omdat we geen WallMart met camping spullen tegen kwamen sliepen we die avond op dezelfde camping nogmaals onder één slaapzak.
De dag erna reden we door Lassen National park, een erg mooi en klein national park rond een vulkanisch gebied. Hoewel het erg mooi was en we eens prima weer hadden lag er nog zoveel sneeuw dat veel wegen en wandelpaden nog waren afgesloten zodat een flink deel alsnog niet beschikbaar was. Daardoor hielden we wel genoeg tijd over om die middag nog langs een andere WallMart te rijden en daar een nieuwe slaapzak, pyjama en toiletartikelen te halen. Die avond vonden we een prima gratis campsite aan een meer, waar steeds meer andere mensen ook kwamen staan, leek op den duur wel een trailer park. Al stonden de meeste mensen met die grote Amerikaanse bakbeesten op het weiland en wij lekker rustig tussen de bomen.
De volgende ochtend gingen we door naar het Noorden en reden we onze zevende staat in Oregon..