New Zeeland, Land van wolken en midden aarde.

Een lang verwachte vlucht.
Na 10 dagen extra in Singapore was het dan zover, we gingen naar Nieuw Zeeland, enigzins zenuwachtig of het dit keer allemaal zou lukken gingen we mooi bijtijds naar het vliegveld. Daar werden we door een nukkige dame van Jetstar niet geheel vriendelijk geholpen, maar we werden ingechecked en mochten door. De eerste stap was gezet. De douane chck stelde niks voor wat ons verbaasde tot we erachter kwamen dat de echte check pas plaatsvond bij de gates.
Aangezien we vroeg waren besloten we eerst wat rond te kijken en bezochten de zonnebloemen, vlinder en orchideeen tuin die ze op het vliegveld hebben. Een soort miniversie van Singapore zelf. Daarnaast liepen we langs de bioscopen waar al films aan de gang waren, keken naar de koivijver en besloten maar niet te gaan zwemmen in het zwembad. Je zult je er in iedergeval niet vervelen. Tegen de avond aten we ons laatste maal in Azie, op gepaste wijze sloten we af met een kleffe lap ellende van de burgerking (bedankt vincent voor de treffende omschrijving.)
Na het eten gingen we richting onze gate en gingen door de douane, wederom geen probleem, de tweede stap was gezet. Na nog even rondhangen in de lounge mochten we boarden en drie we zaten op het vliegtuig! We hadden een voorspoedige vlucht en Lars lag al snel te slapen in tegenstelling tot Bette die de stoelen toch wat oncomfortabel vond. Onderweg wekte ze Lars nog even voor een prachtig uitzicht op een roodgloeiende strook in de diepte, wie weet het lava van de vulkaan in Indonesie!
De volgende ochtend kwamen we aan op Auckland, waar we eerst door de beruchte Nieuw Zeelandse controlle moesten, paspoort controlle stelde niks voor, zelfs geen vraag naar terugtickets of visums voor australie. Waarschijnlijk lui geworden door de controlles aan het begin van de vlucht. Daarna moesten we door de check voor meegebrachte goederen. Aangezien we op ons formulier alles hadden aangegeven werden we eruitgehaald en moesten de tassen open. Vervolgens hebben we alle etenswaren die we nog hadden laten zien, maar aangezien alles gedroogd of ingeblikt was was het geen probleem. Zelfs brood mocht gewoon mee. De tent en onze schoenen moesten wel schoongemaakt worden dus gaven we de tent af en liepen door een bak met wasmiddel naar de aankomsthal. Daar gingen we onder het beeld van een dwerg zitten wachten tot we onze tent tien minuutjes later weer terug kregen. Al met al viel het alles mee.
Nadat we een bus naar ons hostel hadden gepakt werden we verrast door het feit dat we niet eens gratis WiFi hadden in ons hostel. Een hele schok na Azie waar internet een eerste levensbehoefte is, en ook wel teleurstellend je ziet Nieuw Zeeland toch niet echt als ontwikkelingsland, maargoed. De rest van de dag en de daarop volgende besteedde we aan voorbereidingen en wat wandelen door Auckland wat geen boeiende stad is. We hadden echter nieuw gas en eten nodig voor onze geplande wandelingen, en we kochten een buspas om wat goedkoper door het land te kunnen reizen. Aangezien de voorspelling voor de cycloon alleen voor het noorden van het Noord Eiland was afgegeven en onze eerste wandeling in het Zuiden was boekten we de bussen voor de dagen erna direct bij de aanschaf van de pas. Eerst via Hobbiton naar Hamilton en de dag erna door naar National Park voor de Tongariro

Een wandeling door Hobbiton en Hamilton
Op onze drede dag in Nieuw Zeeland stonden we vroeg op en pakte de bus naar Matamata, daar werden we bij de I-site (Nieuw Zeelandse Tourist info) gedropt. Het kantoor gaf al direct het gevoel van Midden aarde met een prachtig gebouw in Hobbit stijl. Binnen waren volop artikelen te koop van de hobbit en de lord of the rings trilogie. Bij de balie boekten we onze tour naar Hobbiton, de locatie waar de shire was gefilmd.
Na een uurtje wachten wat we met wandelen door het dorp doorbrachten werden we opgepikt en naar de Alexander farm gebracht. Dit is een heuvelachtig gebied met de grootste schapen boerderij van Nieuw Zeeland. Tijdens zijn expeditie door Nieuw Zeeland had Peter Jackson (de regiseur van de hobbit en LOTR films) deze plek uitgekozen voor het filmen van de shire en met name Hobbiton. De familie Alexander had hiermee ingestemd mits alles werd afgebroken na de opnames. Toen echter halverwege de afbraak bleek dat er interesse was om de locaties te zien probeerde men te redden wat er te redden viel en begonnen de tours. Met de vraag voor de Hobbit films stemde de familie dan ook opnieuw in, nu met de eis dat alles in permanente staat zou worden herbouwd. Zo gezegd zo gedaan zou je zeggen. Tijdens de tour leerden we echter dat Jackson niet de makkelijkste is en een van de Hobbithuizen 4 keer werd herbouwd omdat: de kleur van de schoorsteen niet klopte, de kleur van het cement niet klopte, er een steen scheef zat ten opzichte van de keer ervoor. Daarnaast was de boom op Bagend het huis van de held Bilbo voor de LOTR films van een andere locatie hierheen gehaald. Helaas had de boom dit transport dat bestond uit uit elkaar zagen en opnieuw terugplaatsen niet overleeft en was er nu een nieuwe zelfde boom nodig. Uiteindelijk werd deze maar kunstmatig gemaakt, maar wel met echte bladeren, stuk voor stuk handmatig vastgenaaid. Toen Jackson echter na een week ziekbed terugkwam waren de bladeren verkleurd, waarna een groep stagairs de boom in werd gestuurd met verf en kwasten. De tour, die nog meer info verschafte over allerlei geheimhoudings contracten en de opgelegde no fly zone , eindigde bij de green dragon waar Lars een Stout en Bette Appelcider dronk.
In de avond namen we de bus door naar de stad Hamilton niet ver van Matamata waar we slechts een nacht zouden blijven. Onderweg hoorden we echter dat de cycloon het eiland vol zou treffen, dus verzette we onze reis zodat we een dag langer zouden blijven. Nu konden we tenminste genieten van het mooie weer in Hamilton en de dag erna in de storm verder reizen per bus. Onze dag in Hamilton brachten we door met een wandeling door de beroemde tuinen. Na alle parken in Singapore vielen ze wat tegen, maar er zet een leuk stuk tussen met allemaal kleine thema tuinen. Daarnaast hadden ze in het centrale bezoekerscentrum een prachtig houtsnijwerk met allemaal fantasie figuren en elementen uit de tuinen zelf.

Storm en Zonneschijn op de vulkaan
Met een dag vertraging pakten we vervolgens de bus naar National park, een dorpje dicht bij het eerste Nationaal park van Nieuw Zeeland: Tongariro. We hadden een super leuke buschauffeuze met een zeer zware stem die allerlei wetenswaardigheden vertelde over het landschap, de plaatsjes waar we langskwamen en de geschiedenis van Nieuw Zeeland. Als ze even niks te vertellen had vulde ze de tijd met haar eigen levensgeschiedenis en verhalen over toen ze een kleine jongen was, vandaar de stem.
Helaas moesten we halverwege afscheid van haar nemen en kregen we een andere chauffeur, die helaas geen verhalen vertelde, maar ons wel voor de deur afzette. Die avond klaarde het wat op en schreven we ons in voor een kleine tour om gloeiwormen te bezichten. We werden bij het hostel opgepikt en reden naar een verlaten weg die in de heuvel was uitgegraven. Daar wachtte we tot het donker waarna de wormen langzaam opgloeide als een sterrenhemel. Het viel ons nu echter ook op hoe helder de echte sterren hier waren en hoeveel er wel niet aan de hemel stonden. Meer als we in Europe ooit gezien hadden.
De dag erna brak de cycloon weer volop los en bleven we een dagje in het hostel om een boek te lezen. Al begonnen de voeten al flink te jeuken (en niet voor de laatste keer) om op pad te gaan, wat de dag erna eindelijk kon. In tegenstelling tot de meeste mensen wilden wij niet alleen de eendaagse Tongariro Crossing over de vulkaan, maar het drie daagse circuit om en over de vulkaan lopen. Aangezien we in het park zouden kamperen bij een van de hutten hadden we minder haast als de mensen die dezelfde dag heen en terug zouden moeten en wilden we eigenlijk pas in de middag gaan lopen, wanneer het weer echt zou opklaren. Helaas ging er maar een bus vroeg in de ochtend en moesten we dus in de meute lopen.
Het weer viel aan het begin gelukkig mee, wel wat mist maar dit droeg vooral bij aan het misterieuze landschap. Onderweg nam de mist echter steeds verder toe, net als de wind en daarmee de kou. Als eerste trok Bette een lange broek aan, waarna we laag over laag toevoegde. Bijna op de top van de krater kregen we het ergste te verduren en kwamen steeds meer mensen ons tegemoet die teruggingen. Samen met een groep andere mensen scholen we half verkleumd achter een grote rots om even bij te komen. Hier kwam een ranger van het park ons vertellen dat het niet ver meer was, maar dat we voorzichtig moesten zijn op de rand van de krater met de wind en de mist. Waarna hij vertelde dat zijn windmeter 70km/u aangaf. Na moed te hebben verzameld klommen we het laatste stuk omhoog en werden daar beloond met een blik op mist waar we eigenlijk de krater hadden moeten zien. Voetje voor voetje liepen we over het pad en daalde aan de andere kant in de luwte af. Pas toen we er naast liepen herkende we hier het emerald lake in de mist, waarna het opeens rap begon open te trekken. Boven een stomend warme zwaveldamp warmde we onze handen en aten de lunch terwijl de mist die over de vulkaan aankwam zetten de zon om de heerschappij van het land vochten. Na de lunch had de zon toch echt gewonnen en even twijfelden we of we terug zouden klimmen naar de krater. Helaas ontmoedigde de blik op de heuvel ons te veel en besloten we door te gaan.
Al snel kwamen we nu bij de afslag waar de rest richting de bus zou gaan en wij dieper het nationaal park in gingen. De wandeling door het vulkanische gebied was prachtig en desolaat, er groeide niks we hoorden geen dieren en zagen geen mensen. Zoals we later die avond bij de hut leerde, toen we onder Mt. Doom kampeerden, had Jackson dit gebied gekozen als scene voor Mordor. (One simply walks into Mordor afterall) Nog interessanter was het verhaal dat een gids, die die avond met een client aankwam vertelde. Kennelijk kwam het meeste van het vulkanisch gesteente niet uit een van de vulkanen in het park zelf, maar uit lake Taupo een vulkaan 60km verder die ooit met grote kracht is ontploft en sinds dien slaapt. Dat degene waar wij overheen wandelde wat actiever waren bleek wel uit het feit dat een van de hutten sinds 2010 gesloten was nadat het tijdens een uitbarsting was geraakt door rondvliegend puin.
De dagen erna bleef het landschap veranderen van desolaat naar een prachtig groen bos met watervallen waar we aan een stroompje kampeerde in de regen. De dag erna was het echter weer prachtig mooi en liepen we door de heide naar een volgend bos met een waterval en het einde van de tocht. We besloten vanaf hier terug te liften, wat redelijk makkelijk ging. Met twee lifts waren we terug in het dorp, waarna we door onze tweede chauffeur werden uitgenodigd om te komen barbequeen. Aangezien hij achter ons hostel woonde en het weer ondertussen prachtig was besloten we het aanbod te accepteren en haalde wat groente en fruit voor een salade.

Vier dagen op de heilige rivier
Na een dag rusten en de volgende trip regelen werden we opgehaald voor onze volgende tocht. Ditmaal gingen we niet wandelen, maar kanoen op de Wanganuii rivier. Voor de lokale Maori een heilige rivier en daarom wederom een nationaal park. Hoewel we voor vier dagen hadden geboekt was er een miscommunicatie geweest tijdens het boeken en zouden we op het drie dagen punt worden gedropt. Uiteindelijk bleek dit echter niet zo heel erg te zijn en konden we rustig aandoen en genieten van de tocht.
We hadden een mooie kayak en genoeg tonnen voor onze spullen, best fijn om eens niet je tent en eten te hoeven dragen. Bette nam plaats voorin de boot en Lars mocht achterin sturen. De eerste dag was een vrij lange tocht maar de versnellingen vielen nog mee. Redelijk laat kwamen we aan bij de hut waar we die nacht zouden kamperen. Het was er al redelijk druk, wat vooral de volgende ochtend opbrak toen men al om half 6 begon met waky waky. Stomme duitse tour groep. Gelukkig konden wij rustig aandoen en we vertrokken dan ook als laatste, zodat wede rest van de dag bijna niemand meer zagen. Halverwege onze tocht van die dag kwamen we in een heftigere versnelling en klapte zijwaards tegen een steen. Zoals iedereen in de drakenbootwereld weet gaat de stuurman eerst, dus Lars sloeg overboord, waarna de boot zich weer balanceerde. Zoals het hoort bleef Bette als goed peddelaar doorpeddelen, onderwijl roepend “peddelen!” Pas toen het antwoord “dat gaat niet” haar omdeed kijken besefte ze dat Lars niet langer in de boot zat en al drijvend achter de boot probeerde om hem door de versnelling te sturen. Toch prettig zo een reddingsvest. Eenmaal door de versnelling meerden we aan en wrong Lars ze kleding uit voor we verder gingen.
De rest van de dag verliep zonder problemen tot we bij het begin van een wandeling aankwamen die ons naar de “Bridge to Nowhere” zou leiden. Tegen de tijd dat we hier aankwamen waren alle andere groepen bezig alweer te vertrekken dus hadden we een mooie rustige wandeling. Wij bleven die nacht op een campsite aan het begin van de wandeling, terwijl de rest allemaal verder ging zodat we site voor onszelf hadden. Met niemand voor of achter ons hadden we de dag erna een prachtige tocht zonder ook maar een levende ziel te zien (Op de Jetboats na). Het weer was echter gaan broeien en die avond waren we net van het water toen een donderklap losbarste, met niet lang daarna een regenbui. Gelukkig zette het niet echt door en klaarde het al snel op. Ondertussen werden we echter opgegeten door de zandvliegen zodat onze voeten jeukte (niet voor de laatste keer) van de bulten. De laatste dag hadden we geen lange tocht meer en waren we kort na de lunch klaar, waar de mensen van de dag na ons ook allemaal aankwamen. Met een busje werden we weer opgehaald en afgezet in Ohakuni de thuisbasis van het verhuurbedrijf. Hier bleven we die nacht slapen en de dag erna maakten we in de ochtend een mooie wandeling waarna we in de middag de bus pakten naar Wellington.

Logeren bij vrienden
In Wellington werden we van de bus opgehaald door Gemma een meid die we met haar zus Kailey in Thailand hadden ontmoet. Bij haar thuis maakten we kennis met hun broertje en ouders. Aangezien het al laat was kookten we ons eten en lieten ze de blokhut in de tuin zien waar een bed voor ons stond. Onze eerste dag in Wellington spendeerde we met een wandeling naar de binnenstad en een bezoek aan de Old St. Pauls een van de mooiste kerken die we hebben gezien een Gothische kerk in hout uitgevoerd. Vandaar liepen we door de stad langs het postkantoor waar Lars hobbit postzegels en een eerste dag enveloppe kocht, naar een boekwinkel de I-site en een DOC office (Department of Conservation) voor informatie over de Queen Charlotte track en de Abel Tasman track de twee volgende wandelingen op de planning. Aan het eind van de dag deden we boodschappen en wandelde over de heuvel terug. Die avond kookten we wederom zelf aangezien de rest allemaal laat was.
De tweede dag nam Kailey ons mee naar het Te papa museum het nationaal museum van Nieuw Zeeland waar ze exposities hadden over de belangrijkste Nieuw Zeelandse interesses, vulkanen & aardbevingen, inheemse vogels & hun bedreigingen en de Maori. Hoewel Kailey ons halverwege verliet om naar college te gaan zagen we ze die avond weer toen we naar hun Kanopolo training gingen kijken. Kennelijk waren ze best goed en was Gemma zelfs een keer voor een wedstrijd naar Alkmaar geweest. Na de training reden we mee terug naar huis, waar Jenny (hun moeder) al een heerlijk avondmaal had klaar staan.
Op de derde dag besteede we de ochtend achter de computer met sollicitaties voor Australie en nam Jenny ons de middag mee naar de Weta cave een bedrijf gespecialiseerd in special effects en film attributen erg leuk om te zien hoe ze zulks doen of maken. Na dit bezoek reed ze ons langs de mooie en indrukwekkende kustlijn aan het zuideinde van de stad. In de avond ging Lars met Gemma en haar Pa een stuk kanoen in de haven al bleken die bootjes wel erg instabiel. Dit keer lukte het hem echter om gewoon te blijven zitten. 's avonds werden we wederom getrakteerd op een heerlijk maal, waarna we probeerden de boot naar het Zuid Eiland te boeken. Helaas was die al vol voor de dag erna zodat we besloten een twee daagse wandeling te maken en dan over te steken.
Op de vierde dag reden we dan ook mee met Gemma die een kano weekend had en ons afzette bij het begin van een track. Hoewel het aan het begin erg mooi was werd het hoger op de berg erg mistig en was het pad lastig te begaan. Desondaks zat de hut helemaal vol en waren we blij dat we onze tent meehadden. De volgende ochtend bleek de rest jaloers aangezien een snurker de rest weinig slaap had gegund. Na de afdaling werden we door Gemma weer opgepikt en aten die avond nogmaals een heerlijke maaltijd bij haar thuis.

De eerste stappen op het Zuid Eiland

Na een fijne tijd bij de meiden en hun familie was het toen toch echt tijd om weer verder te gaan, via het busbedrijf waar we een pas van hadden hadden we de boot geboekt voor die ochtend om. Helaas hadden ze er niet bij vermeld dat de opstap niet op het centraal station was, maar bij de boot en niet 15 maar 45 minuten van te voren. Jammer boot gemist, gelukkig konden we zonder verdere kosten omboeken, maar nu moesten we wel 6 uur wachten op de volgende boot.

Om drie uur mochten we dan toch op de boot en na een prachtige tocht kwamen we even over 6 aan op het Zuid eiland bij het prachtig gelegen Picton. Helaas waren de I-site en het DOC-office al dicht en konden we geen pas meer kopen voor de Queen Charlotte Track die we de dag erop wilde gaan lopen. Daarnaast zouden ze pas openen om 9 uur, het tijdstip waarop de boot ons naar het beginpunt zou brengen. Niks aan te doen, dus gingen we naar ons hostel deden boodschappen en aten lekker oven patat met zelf gemaakte hamburgers en het gratis toetje van het hostel chococake met ijs.

De volgende ochtend stonden we optijd op en gingen om half 9 naar de I-site en we hadden mazzel want die was open, daar kochten we onze pas en gingen naar de pier waar we ons bootticket kochten, deze ging pas om half 10 en kennelijk verkochten ze hier ook passen, maar we waren tenminste optijd. Hoewel het nog erg mistig was was de tocht over het water erg mooi en leerden we veel. Vooral over de ongekende energie en kosten die Nieuw Zeeland spendeerd aan de instandhouding van haar inheemse diersoorten. Het enigste inheemse zoogdier op Nieuw Zeeland is een vleermuis verder hebben ze er enkel vogels en reptielen waaronder maar een aantal roofvogels. De komst van mensen bracht echter ook ratten en possums mee die de vogeleieren eten en groter wild die de nesten van de vogels die op de grond broeden vernielen. Kortom deze diern zijn vogelvrij en worden grootschalig achtervolgt. Delen van het land en vooral (schier)eilanden worden afgesloten en systematisch van roofdieren ontdaan om vrijhavens te creeeren voor de inheemse vogels.

Een ander probleem zijn de uitheemse bomen, zoals de denneboom. Deze worden voor bosbouw geteeld, maar hun zaad verspreid ook naar andere opengebieden, waar men het inheemse bos terugwil. Doordat de denneboom de ondergrond vergiftigd groeit het inhemse bos niet terug dus worden de bomen stuk voor stuk vergiftigd zodat ze doodgaan zonder nieuwe zaden te verspreiden. Het inheemse bos zorgt namelijk ook voor een veilige habbitat voor de vogels.

Na dit prachtige verhaal mochten we voet zetten op Ship Cove de plek waar Kapitein Cook voor het eerst aan wal kwam in Nieuw Zeeland. De eerste blikken op de plek deden je wel beseffen waar ze de moeite voor deden, want het bos was prachtig. (Volgens de Nieuw Zeelanders lijkt hun inheemse bos het meeste op het orginele bos op Gondwana het oercontinent waar de Dino’s op leefden).

De dagen erna liepen we via de Queen Charlotte track over de heuvels van de marlbougro sounds. De sounds lijken op fjorden alleen zijn ze uitgesleten door rivieren en zeewatersteiging en daardoor glooiender. Boven op de heuvels zie je echter dat de landtong waar je op loopt aan alle kanten door water is omgeven met een heldere diepblauwe kleur. Daarnaast wordt je regelmatig vergezeld door allerlei vogels zoals de Fantail die achter je aanvliegt om wormen te zoeken die door je gestamp omhoog komen of de weka (boseend) die probeert alles uit je tas te stelen als je ergens kampeert.

Hoewel we gepland hadden om vijf dagen over de tocht te doen bleek het ook makkelijk in vier te kunnen. Vlak voor het einde van de track vonden we echter een camping aan een prachtige baai waar we op het strand konden kamperen en besloten we toch nog een nacht te blijven. Vanaf het einde van de wandeling lifte we de dag erop terug naar Picton waar we een lekker dagje rustig an deden en spullen kochten voor de volgende wandeling.



De stranden van Abel

De volgende dag gingen we namelijk al weer door naar Nelson, we hadden weer eens een leuke buschauffeur die allerlei weetjes oprakelde over de omgeving en de meest slechte grappen vertelde. We mochten echter niet klagen want hij moest ze tweemaal per dag aanhoren. Een bijna botsing met een vrachtwagen gaf ons een mooie blik op de bekendste industrie van de marlbourgo regio (wijn) toen er een paar kilo druiven uit de vrachtwagen rolde door zijn noodstop.

Helaas was er in Nelson niet veel te doen omdat alles gesloten was op zondagmiddag. Dus gingen we optijd te bed voor de wandeling de dag erop. Voor we van start konden moesten we nog een eind met de bus naar het begin van de start. Daar aangekomen bleek echter dat we onze reserveringen voor de kampeerplek waren vergeten meet te nemen, wat op een populaire track als deze kan resulteren in een boete. Daarnaast zat ons ticket voor de boot terug daar ook bij. Gelukkig zat ere en kantoor vlak bij het begin van de track van de watertaxi waar ze on ticket opnieuw printe en de DOC faxte onze reserveringen door waarna we op pad konden. Deze wandeling bracht ons door nog meer inheems bos en over de prachtige stranden van het Abel Tasman park, vernoemt naar de Nederlander die het land ooit ontdekte. Passend genoeg bleek ons koningshuis de beschermheren en vrouwen te zijn voor dit betreffende park.

De eerste dag hadden we heerlijk weer en we kampeerde in een mooie baai aan een prachtig strand. Helaas werden we de tweede dag gewekt door regen en bleef het de rest van de dag een beetje matig. De Laatste twee dagen waren gelukig weer beter en hoewel het bewolkt was, was het heerlijk om over de stranden en door het bos te wandelen. De laatste dag was slechts een korte wandeling en konden we pas om 11 uur beginnen omdat we een estuarium moesten oversteken en op laagtij moesten wachten. Onderweg genoeten we volop van de verschillende stranden en gingen op het laatste nog even zwemmen, waren we nog niet eens aan toe gekomen.

Rond 3 werden we door een bootje opgehaald en volle vaart over het water teruggebracht. Onderweg maakten we nog een korte stop bij een van de eilanden om zeehonden te kijken en toen weer door naar het begin van de track waar we door de bus weer werden opgehaald.

Helaas was dit het einde van ons avontuur in Nieuw Zeeland en pakten we de dag erna de bus naar Christchurch. Hier kwamen we in de middag aan en na wat te hebben gewandeld langs de puinhopen van het stadscentrum die na de aardbeving nog steeds niet waren gerepareerd dingen we naar het park waar we tot de avond zaten en ons avondeten aten. Tot slot gingen we naar het vliegveld en sliepen daar in een speciale nachtlounge op een fatboy tot we in de ochtend moesten inchecken.