Een heel nieuw leven

Hallo allemaal!
Het is alweer een poosje terug dat we jullie hebben ingelicht over onze verdere belevenissen. Eerlijk gezegd lopen we 2 maanden achter op de gebeurtenissen, dus het wordt wel weer eens tijd...
Zo rond 6.15 vertrok ons vliegtuig van Nieuw Zeeland naar Australië. De vlucht duurde maar 3,5 uur en we zaten lekker ruim bij de nooduitgang. In Australië moesten we een uur in de rij staan om de douane door te komen, maar toen was het toch eindelijk zo ver. Toen met het openbaar vervoer naar Kings Cross, waar we een hostel hadden gereserveerd.
Ons doel was om hier zo snel mogelijk een auto te vinden en in de tussentijd een baan te zoeken zodat ons Australische avontuur echt zou kunnen beginnen. Op zich zou dat in dit hostel prima moeten lukken, want er stonden 3 computers in de lobby. Uiteindelijk hebben we hier echter maar 2 nachtjes geslapen want het was er net een uitgeleefd studentenhuis. De eerste dronkaard kroop 's middags al in zijn bed en tegen de tijd dat wij te bed gingen kwam hij er even snel uit om de deur naar het platte dak te openen en daar uitgebreid vanuit de deurpost zijn blaas te gaan staan legen... De volgende ochtend bleken we met 5 en de ochtend daarop met 6 mensen op de 4-persoons kamer wakker te worden en bleek het nog een behoorlijke opgave om een geschikte douche te vinden. Ze mankeerden allemaal wel iets: de deur kon niet dicht, of als hij dicht zat kreeg je hem naar alle waarschijnlijkheid niet meer open, hij ging niet op slot of de deur ontbrak in het geheel. Dan waren er nog douches die geen sproeikop meer hadden en uiteindelijk maar besloten om het douchje te nemen waar het aardedonker was omdat het licht het niet deed, en dan maar te douchen onder het LED-lampje op de mobiel. Vervolgens vonden we nog een wc-rol in de pot en het deksel in de stortbak... Uiteindelijk werd het gewoon hilarisch, maar we besloten te verkassen.
Dit hostel was wel een stukje beter, ook al zat het in de straat met stripclubs. We besloten hier wat langer te blijven. Ook hier ging de zoektocht verder. Ondertussen hebben we uiteraard nog in Sydney rondgewandeld. Operahuis bekeken, het opaal museum, naar verschillende kunst musea, want we hadden het geluk dat nu precies de biënnale van moderne kunst aan de gang was.
Het was ook het moment dat we een Australische simkaart aanschaften en zowaar in Chinatown een soort zwarte markt tegenkwamen waar kleding nu eens niet zo duur was. Meteen maar nieuwe sokken aangeschaft en toen we een goedkoop tentje met erg mooie korsetten vonden er 2 voor Bette gekocht.
We hebben nu een auto gevonden dat misschien wel wat is. Aangezien het hier een eindje vandaan is hebben we besloten de auto te bekijken terwijl we onderweg zijn naar de Blue Mountains. Hij reed goed, maar toen we zeiden een pre-purchase check te willen doen werd de man een beetje opdringerig. Achja, een monteur die een auto verkoopt kan je misschien ook maar beter niet vertrouwen.
Met Pasen waren we dus in de Blue Mountains. De trein bracht ons naar Katoomba. Op internet en bij de toeristeninfo in Sydney iets gevonden over campings die hier in de buurt moeten liggen en altijd wel plek hebben, maar toen we de locatie wilden weten van de toeristeninfo kregen we te horen dat de dichtstbijzijnde op 4 uur wandelen hier vandaan ligt. Aangezien het nu al 15 uur is, lijkt ons dat niet zo verstandig. Ze hebben echter ook een caravan-park, dus daar zijn we toen maar heen gelopen. Jammer maar helaas. Het is Pasen en dus is heel Australië op route en alle accommodatie zit vol! Weer terug naar de toeristeninfo. Deze keer stond er een leuke meid om ons te helpen en ze stelde voor om in het park te gaan kamperen. In principe is het niet toegestaan, maar nadat ze zelfs de politie voor ons had opgebeld konden we waarschijnlijk ons gang gaan. Zolang we ons gedragen zegt de politie niks, en aangezien het eigenlijk onder de jurisdictie van de counsel ligt en die ook vrij hebben met Pasen, is het eigenlijk geen probleem.
Met donker zaten we er op een picknickbankje te koken toen er een man aan kwam gelopen die vroeg of we kampeerden. We waren een beetje terughoudend, maar hij bleek het goed met ons voor te hebben. Hij bleek al een maand achter een paar struiken gekampeerd te hebben!
De nacht was rustig, maar wel bar koud! De volgende ochtend konden we dan gaan wandelen. Nog gauw even ons water bijgevuld en toen langs de opstaande oranje aarden wand naar beneden gewandeld. Vervolgens over een klim en klauter stuk aangezien daar niet lang geleden de grond naar beneden was geschoven. Vervolgens door een vochtig en donker bos, langs de kabelbaan en even verderop de 'golden staircase', toen door een iets opener en lichter stuk bos tot aan de voet van de heuvel waar het 'ruïned castle' bovenop staat. Deze 'ruïne' is niets meer dan een hoge verzameling stenen en rots, en na er even gekeken te hebben en geconcludeerd te hebben dat hier geen camping is hebben we onze tent opgezet op de bergkam. Het wordt alweer vroeg donker dus we kookten met het laatste licht terwijl er nog een groepje wandelaars arriveerden en gingen toen lekker onze warme bedjes in.
De volgende ochtend bleken de andere wandelaars 2 paaseieren voor onze tent te hebben neergelegd, alleen was Lars er tijdens het uitgaan op gaan staan... Toch was het erg lief, en ondanks de kruimels smaakten ze er niet minder op.
Wij hadden ook eieren meegenomen, dus die kookten en beschilderden we voor een echt paasontbijt. Volgens Australische traditie hadden we ook 'crossbuns' meegenomen en als toetje zwarte bessen muffins. Al met al een erg lekker ontbijtje.
We zijn niet direct daarop alweer vertrokken. We konden nu eindelijk weer even genieten van de rust om ons heen, maar ook het even niet druk hoeven zoeken naar een auto en werk. Toen we vertrokken was onze watervoorraad wel aardig geslonken. In tegenstelling tot Nieuw Zeeland moet je al je water zelf meenemen, en hadden we ondanks de kortere terugweg aardig dorst. Voor deze avond hadden we wel een hostel gereserveerd, en aangezien de wasmachine en droger hier gratis waren hebben we die meteen maar benut.
We zagen een beetje op tegen het weer terug moeten gaan naar Sydney in verband met het verder moeten zoeken, maar na een korte wandeling naar een waterval moesten we toch terug.
Terug in Sydney blijft het gek dat er ibissen tussen de auto's rondscharrelen. Je verwacht dat ze uit een dierentuin zijn ontsnapt...
We checkten weer in het zelfde hostel in en de komende dagen ging de zoektocht verder. Bij Bondi Beach stonden 2 auto's te koop dus we besloten een afspraak te maken en te gaan kijken. Bij de eerste afspraak bleek er een misverstand te bestaan. De vrouw had kennelijk 2 auto's te koop staan, maar degene waar wij voor kwamen had ze net weer besloten niet te verkopen... De tweede was van een Duitse jongen die overdag te werk was, en pas 's avonds tijd had om de auto te laten zien. We besloten toen maar naar het strand te gaan totdat het wel erg koud en donker werd en we maar wat zijn gaan rondwandelen. Het was nog even lastig om het goede adres te vinden, maar toen vonden we de auto en na een tijdje kwam de jongen ook aan. Kennelijk had hij het weekend tevoren de lichten aan laten staan dus moesten we eerst iemand vinden die kon helpen de accu op te laden. Nadat dat gelukt was hebben we even gereden en dat ging goed. Het vervelende is alleen dat de auto nog geregistreerd staat op de naam van niet de vorige maar de eigenaar daarvoor. Handig voor hem, want alle bekeuringen die hij rijdt hoeft hij niet te betalen, maar aangezien de registratie na een jaar verlengd moet worden en dat dus onze taak wordt, levert dat alleen maar extra problemen op. We besloten er dan ook maar vanaf te zien.
Vlakbij het hostel zit echter een automarkt waar backpackers hun auto verkopen dus we besloten daar maar eens te gaan kijken. Hier kwamen we een Nederlandse jongen met een op het oog geschikte auto tegen. We hebben hier ook even in gereden, maar toen we erachter kwamen dat er al aardig wat kilometers mee gereden waren en het een voormalige taxi was besloten we dat dit het ook niet werd. Even verderop hadden 2 andere Nederlandse jongens ook hun auto te koop staan en die zag er ook goed uit. Na een testritje besloten we bij een garage een controle uit te laten voeren voordat we hem zouden kopen. Er bleek hier en daar wel wat aan gedaan te moeten worden, maar niks zeer urgent. Nog even over de prijs onderhandeld, en toen was deze Toyota Camry van ons! Nouja, van ons, bijna dan.
We reden terug naar het hostel en haalden onze tassen op. De jongens stonden namelijk al bijna 2 maanden te kamperen bij een sportveld in Manly, dus we besloten dat wij dat ook wel konden doen. Die jongens hebben het hier nog best voor mekaar. In het invaliden toilet zit een douche. In principe koud, maar na buiten met wat gereedschap aan de gang te zijn geweest is er nu een heerlijk warme douche. En nog met een volle straal ook! Bijzonder was wel dat er bij het voetbalveld nog meer jongens stonden, waarvan er 2 uit Egmond Binnen kwamen! De eerste twee nachten hebben we nog in onze tent gekampeerd, maar daarna toch in de auto. Er ligt namelijk een matras in. Wel maar een 1-persoons, maar toch. Na een paar dagen lang het maximum bedrag dat je kunt pinnen opgenomen te hebben was de auto afbetaald en dus van ons. Nu alleen de auto nog over laten schrijven. Aangezien je daarvoor een Australische bankrekening moet hebben, zijn we die maar aan gaan maken bij de enige bank die we op zaterdag open konden vinden. Het overschrijvingskantoor is echter pas weer op maandag open, dus na daar op gewacht te hebben zijn we er met de papieren heen gereden. Ze willen alleen wel een verklaring van de bank hebben met een Australisch adres om de auto op te registreren. Wij terug naar de bank. Of toch niet. De auto wil nu al niet meer starten! Gelukkig bleken de jongens in de buurt en na de startkabels tevoorschijn te hebben getoverd konden we weer verder. Bij de bank staan we geregistreerd op hun adres, dus aangezien we nu 'in de bank' wonen, deden ze er bij het registratiekantoor ook weer moeilijk over. Uiteindelijk is het toch gelukt, maar moesten we nog een kastje voor in de auto hebben waarmee we de tolwegen in Sydney kunnen betalen. Aangezien het praktisch onmogelijk is om weg te komen zonder tolwegen moesten we daar aan geloven, maar toen konden we eindelijk op pad.
Toen we eenmaal de stad uit waren werd de weg erg gemakkelijk. We reden binnendoor richting Adelaide. Toen het donker werd hebben we de auto langs de snelweg geparkeerd, eten gekookt en in de auto geslapen. De volgende 2 dagen zijn we omstebeurt rijdend naar Mildura gereden. Levende kangoeroes zijn we niet tegengekomen, alleen maar dode langs de weg... De weg gaat voornamelijk rechtdoor en het landschap verandert niet veel. Voornamelijk gumtrees, en uitgestrekte rossige aarde. Vooral heel veel 'niks'. Er kan met gemak 60-100km tussen de verschillende plaatsjes zitten, dus dat is weer eens wat anders dan thuis. Wanneer je echter de grens van staat naar staat passeert moet je al je groente en fruit inleveren, voor het geval je een ziekte importeert die ze er niet willen hebben. Rond Mildura zijn het vooral fruitvliegen waar ze bang voor zijn (wijnregio) en mag je überhaupt geen fruit en groenten vervoeren tenzij het van de supermarkt naar huis is...
In Mildura zijn we een dagje langer gebleven aangezien we na 2 dagen rijden er wel even genoeg van hadden en we wel weer even onder een douche willen. We staan er op een camping waar ook nogal wat seizoensarbeiders wonen. We hebben ook geïnformeerd naar werk, maar we zijn er niet zo zeker van of we hier tussen dit volk willen werken en wonen. We kwamen er wel achter dat we behalve ons werkvisum ook nog een btw-nummer aan moeten vragen, en dat het een maand kan duren voordat die is aangevraagd...
Vandaag zijn we naar een kunstgalerij geweest en vervolgens naar een galerie met glaskunst, hoewel dat bij iemand in zijn achtertuin bleek te zijn en eerlijk gezegd nogal tegen bleek te vallen. Deze avond zijn we naar een stuk natuurpark gereden vlak bij de stad. We hebben er naast een rivier in de auto gekampeerd. Hier zagen we voor het eerst levende kangoeroes voor de auto langs hoppen. Geen wonder dat ze allemaal dood langs de weg liggen! De volgende ochtend zijn we naar een gebouwtje in de stad gereden waar ze volgens zeggen een gratis douche hadden. Dat bleek inderdaad het geval, alleen was het water koud! Na dus een hele snelle douche gauw door de regen terug naar de auto en verder ging de reis.
Wederom een staatsgrens gepasseerd. We hoefden zowaar alleen de sla in te leveren. De champignons mochten we houden. Vanaf deze grens waren we sneller in Adelaide dan we hadden verwacht waardoor we meer op lokale wegen uitkwamen en er dus geen parkeerhavens waren zoals langs de snelwegen om op te kamperen. Het was dan vervolgens ook nog een hele zoektocht om een ietwat onopvallend plekje te vinden waar we in onze auto konden slapen. Na bijna 3 uur zoeken vonden we een beschutte parkeerplaats, wederom bij een voetbalveld. Deze keer geen douche en elektriciteit, maar wel wc's. Na bij het licht van onze mobiele telefoons gekookt te hebben zijn we de auto in gekropen.
De volgende dag gingen we Adelaide in. Eerst langs de toeristeninfo om eens te zien waar we het beste werk konden zoeken. Dat bleek het beste op internet te gaan, dus we zijn vervolgens naar de bibliotheek gegaan om daar van het internet gebruik te maken. Het was niet heel erg bemoedigend want ze willen overal behoorlijk specifieke ervaring voor hebben. Na een paar uur gezocht te hebben besloten we dat we toe waren aan wat luxe. We hebben een hostel gereserveerd dat in Port Adelaide bleek te zitten, één van de vele wijken van Adelaide.
Toen we bij de balie stonden om in te checken was er niemand. Na een tijdje kwam de vrouw des huizes de hoek om en gaf haar man een uitbrander. Hij stond kennelijk naast ons tv te kijken, maar stond met zijn rug naar ons toe, dus hij had niks in de gaten gehad! Aangezien het rustig was kregen we een eigen kamertje met een gróót bed, ook al betaalden we voor 2 bedjes op de dorm. :)
De 5 dagen erna hebben we gevuld met naar de lokale bieb gaan en er op internet zoeken en reageren op werk. We leken al vrij snel iets te hebben gevonden dat veel belovend leek. Lars kreeg een telefoontje, aangezien hij had gesolliciteerd voor gezondheidscoach. Niet lang daarna kreeg Bette voor een gelijkend baantje een email. In beide gevallen was er die avond een voorlichting om 7 uur, maar aangezien de man waar Bette contact mee had ons nogal de kriebels bezorgde en het werk ook niet helemaal overeen leek te komen met wat in de advertentie stond besloten we naar de voorlichting van Lars te gaan. Toen we er 's avonds aankwamen bleek het in een gewone woonwijk te zijn, én was er niemand thuis. Toen we even in de auto besloten te wachten kwam er een gymclubje net terug en gingen dat huis in, dus wij erachteraan. Na heel wat verwarring, vooral over de namen kwamen we erachter dat de dame die Lars had gebeld eigenlijk voor Bette had gebeld. (we hebben natuurlijk maar één Australisch telefoonnummer) Daarnaast was het ook een beetje een ongemakkelijke situatie aangezien we geen idee hadden wat nou precies de bedoeling was. Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw, je zou verkoper worden van Herbalife producten. Na het bekijken van een DVD zou je genoeg weten om te beginnen en kon je aan de slag als gezondheidscoach terwijl je je geld zou verdienen met alle producten die je verkocht. Het beste was dat je voor het startpakket maar 70$ hoefde te betalen terwijl de producten uiteraard veel meer waard waren! Hmm, nee bedankt. We zoeken nog wel even verder naar werk dat hopelijk iets meer zekerheid biedt.
Na 5 dagen waren we er dus even klaar mee en besloten we wat leuks te gaan doen. De eerste stop was het 'Duitse' Hahndorf. Hier hebben we een tijdje rondgekeken en genoten van de herfstkleuren. Kennelijk hebben ze er Europese bomen geïmporteerd want Australische bomen verkleuren niet. Vervolgens zijn we met de auto naar een plekje gereden waar we volgens de toeristeninfo mochten wildkamperen. Na er even te hebben rondgewandeld en net weer terug liepen naar de auto hoorden we een behoorlijke klap en geluid van versplinterend glas van de kruising komen. Bleek dat er een jong grietje met de auto van haar ouders uit de bocht was gegleden waarbij ze op een tegenligger was geklapt. Gauw heen om te zien of we konden helpen, maar behalve een waarschijnlijk gebroken hand waren beide bestuurders er goed afgekomen. We kregen zelfs nog een uitnodiging van haar ouders om bij hun te komen logeren, ook al was onze auto warm genoeg en hadden we niet eens echt kunnen helpen... Toen was het uiteraard alweer donker en moesten we weer bij mobieltjes licht koken.
De volgende dag zijn we naar 'Kuitpo forest' gereden om er wat te gaan wandelen. Gaaf waren wel de grote hordes met nieuwsgierige kangoeroes. Die avond hebben we voor een paar dollar op een boscamping gestaan waar in een metalen bak nog wat hout lag na te smeulen. Na er wat vellen van de gumtrees op gegooid te hebben kwam er weer wat vuur uit en hebben we 's avonds van een lekker kampvuurtje genoten. Ze hadden er echter wel gemene muggen, want ze stoken gewoon dwars door je spijkerbroek heen!
Van de boswachter vernomen we dat er in McLaren Vale hoogstwaarschijnlijk wel werk te vinden zou zijn, en dat het er bovendien erg mooi was vanwege alle velden met wijnranken. Na eerst een flinke wandeling in een aangelegd naaldbomen bos gemaakt te hebben reden we naar McLaren Vale. Het uitzicht was inderdaad erg mooi, maar alle druiven waren er al af... Na geïnformeerd te hebben bleken ze alleen nog "pruners" nodig te hebben, maar alleen als je minstens 3 jaar ervaring had... Dat werd hem dus ook niet. De volgende dag nog wat verder geïnformeerd naar bijvoorbeeld mandarijnen plukken, maar dat is ook een nogal onzeker baantje, dus dat wordt het ook niet. We besloten door te reizen naar Victor Harbour. Hier hadden ze een 'job agency' dus we gingen eens vragen. Blijkt alleen voor Australiërs te zijn die al op een uitkering leven, dus dat ging ook niet. We besloten in een dorpje verderop (Port Elliot) naar een hostel te gaan. Prachtig hostel, geweldig uitzicht en zelfs een balkonnetje met uitzicht op Horseshoe Bay. 's Avonds zijn we lekker op de bank voor het haardvuur gaan zitten om een boekje te lezen en eventjes te vergeten dat we op zoek zijn naar werk. De volgende dag zijn we 'Granite Island' bij Victor Harbour gaan bekijken. Daar lekker gewandeld en genoten van flink hoog opspattende golven. Toen we ons aan wilden melden voor de avondwandeling om de lokale blauwe pinguïns te gaan bekijken bleek dat die alleen doorging als er minstens 10 aanmeldingen waren, en dat was blijkbaar niet het geval. We besloten de volgende dag terug te komen om de 10 geredde pinguïns in het opvangcentrum te gaan bekijken.
De dag daarop vertrokken we weer uit Port Elliot en we besloten via de toeristenroute naar Deep Creek National Park te rijden. Onze kaart zei dat er een mooi uitzichtpunt was, maar na een uur over een zandpad gereden te hebben hield de weg op, maar niet bij een uitkijkpunt. De auto toen geparkeerd, over het hek geklommen en zelf maar naar de rand van de klif gelopen om van het uitzicht te genieten. Hier nog een paar flinke kangoeroes gezien, en zelfs eentje die zonder veel extra moeite zo over een 1,20 m hoog hekwerk hopte! Aan het eind van deze weg hebben we deze nacht gekampeerd en onze eerste kangoeroe burgers geproefd. ;)
De volgende dag zijn we weer verder gereden tot we in het nationale park een mooi plekje hadden gevonden om te wandelen. Was hier en daar behoorlijk stijl en een glibberig mossig paadje, maar wederom met prachtige uitzichten, grote groep kangoeroes en een helder blauwe zee waar Lars nog in gezwommen heeft. Toen doorgereden naar Cape Jervis, wat veel kleiner was dan verwacht en dus ook geen supermarkt had. Toen maar doorgereden tot de dichtstbijzijnde supermarkt van 30km! verderop... Een eindje terug bij een scheepsmonument de auto geparkeerd en gegeten waarna Lars de lokale muizenfamilie nog uit zijn hand heeft weten te laten eten. De volgende dag zijn we doorgereden naar Halett Cove National Park. Dit bleek een stuk kleiner dan we hadden verwacht, maar het landschap doet inderdaad 'onaards' aan met alle stijle wanden en heldere kleuren aarde. Was nog best warm vandaag, en uiteraard waren we de zonnebrand weer vergeten... Daarna was het weer tijd om terug te gaan naar Adelaide. We gingen weer terug naar het zelfde hostel. De heer des huizes heette ons deze keer wel meteen welkom, maar zou vervolgens zo weglopen. Totdat hij zich realiseerde dat HIJ degene was die ons in moest checken. ;)
De dagen erop zijn we weer druk in de weer geweest met het zoeken naar werk. Deze keer een iets andere aanpak, namelijk het aflopen van de winkelstraat op zoek naar plaatsen waar ze iemand kunnen gebruiken en gewoon naar binnen stappen om te vragen. We kwamen terug met een paar plaatsen waar ze mensen zochten. De dag erop meteen maar brieven geschreven om ze de maandag erop persoonlijk te gaan afleveren. We zijn ook cv's wezen inleveren bij job agencies, of dat wilden we in ieder geval, tot we erachter kwamen dat zoiets simpels als uitzendbureaus hier in Australië niet bestaan. Het zijn gewoon allemaal kleine advertentie bureaus waarvan je hun eigen website kunt gebruiken om te zien of er iets voor je tussen zit. Ondertussen hadden we op internet ook advertenties gevonden voor sales baantjes. Na een kort interview gehad te hebben bij een bedrijf dat in eerste instantie alleen inging op het geld dat we op commissie basis zouden verdienen en toen vond dat we niet zelfverzekerd genoeg waren zonder te vertellen wat we doen moesten, zijn we maar weer vertrokken. De dag erna hadden we een interview bij een standje dat schoonheidsproducten van de dode zee verkocht. Compleet op commissie basis, dus wederom niet zo geschikt. De woensdag hadden we een interview bij een Fundraiser bedrijf. Aangezien ze maar 5 van de 20 applicanten zouden aannemen achtten we onze kansen niet erg groot, vooral niet om allebei aangenomen te worden. Het tegendeel bleek waar, de volgende dag werden we opgebeld en we mochten allebei komen. Vrijdag kregen we de eerste introductie en konden we vragen stellen. We kregen informatie en een stuk tekst toegemaild die we de maandag erop moesten kennen.
Helemaal blij omdat het er nu toch op leek dat we een baantje hadden gevonden besloten we van ons vrije weekend te genieten en besloten we naar Port Elliott te rijden en naar het strand te gaan. Het hostel waar we de keer ervoor hadden geslapen bleek door een hele familie te zijn afgehuurd dus werd het overnachten in de auto op een nabijgelegen uitkijkpunt. Via allemaal binnendoor weggetjes met prachtige uitzichten zijn we de volgende dag weer terug gereden zoadat op maandag onze training en een 'nieuw' leven kon beginnen; Een auto, werk, bankrekening, 'vast' adres en zelfs een bibliotheekpas! ;)
Op de maandag kregen we alleen maar theorie en werden we allebei in een ander team ingedeeld maar wel allebei voor Greenpeace. De dinsdag erna was 3 uur praktijk. Ze verwachtten niet dat we al iemand zouden optekenen, maar Lars wist het voor elkaar te krijgen! In de drie dagen erna wist Bette er nog 5 op te tekenen maar moest Lars helaas wat achter blijven. De week erna werden het er maar 2 per persoon en toen kregen we ineens te horen dat er een team voor 2 weken naar Canberra werd gestuurd! Het werd het team waar Lars in zat, en toen werden we ineens na 10,5 maand iedere dag samen te zijn geweest gescheiden!
Hoe dat verliep lezen jullie in een volgende update ;)