Schitterend Canada en 'n overweldigende thuiskomst

Hallo allemaal,
Het is deze keer echt al wel heel lang geleden dat jullie iets van ons hebben vernomen. Jullie zijn ons waarschijnlijk zelfs al vergeten ;) .
Ondertussen zijn we al weer een hele poos thuis, maar het laatste blog laat maar op zich wachten…
Onze excuses, en hier komt dan uiteindelijk toch het slot van onze geweldige reis:
Even ter herinnering: we zitten nu in Canada en na een paar dagen op Vancouver Island te hebben doorgebracht zijn we nu weer op het vasteland. In Vancouver hebben we net onze Fiat 500 opgehaald en nu zijn we op weg naar een hostel. Ja, dat was weer even tijdje geleden. Er kwam ook een aangenaam reis-gevoel over ons heen toen we daar naar binnen stapten. Toch hadden we er ook weer snel genoeg van, want het was een behoorlijk druk en bovendien erg groot hostel. De volgende dag gingen we op aanraden van de mensen waarbij we op Vancouver Island hadden gelogeerd naar het antropologie museum. Een erg mooi en bijzonder ingericht museum, maar toch viel het ons ietwat tegen. Waarschijnlijk omdat we als archeologen toch meer in het wat oudere verleden waren geïnteresseerd en niet hooguit de afgelopen 150 jaar. Bovendien waren we verbaasd dat het voldoende is voor mensen die maar voor 1/16e deel Indiaans bloed hebben (en daar waarschijnlijk pas recentelijk zijn achter gekomen) om zichzelf ‘native’ te noemen. Kennelijk is het iets heel erg Canadees om dat normaal te vinden, dus we zijn er later nog wel een paar keer tegenaan gelopen of met mensen over in discussie geraakt.
Na Vancouver werd het weer een mooi eindje touren. Deze keer over de Sea to Sky Highway waarvan het landschap ons erg aan de Queen Charlotte Sound uit Nieuw Zeeland deed denken en waarvan we later achterkwamen dat het hier inderdaad de zelfde naam had! (totdat ze nu alle namen langzaamaan weer terugbrengen naar de originele Indiaanse namen.) Die avond stonden we weer op een boscamping met het vertrouwde probleem dat we onze haringen niet in de grond kregen, maar wel een verademing was de ranger die het geld op kwam halen: die was gewoon heel erg vriendelijk!
De volgende dag een wandeling gemaakt naar ‘Nairn Falls’ en verder gereden. Lars had iets gevonden over het gratis mogen kamperen op Crown Land, maar toen we daar doorheen reden leek dat erg onwaarschijnlijk. Toen we het die avond aan een ranger vroegen bleek er ook nergens in Canada gratis gekampeerd te kunnen worden. Dat was nou wel weer jammer.
Bij het ontbijt kregen we bezoek van een eekhoorntje dat wel erg geïnteresseerd was in ons eten, en totaal niet schuw. Op een gegeven moment rende hij zelfs over Lars zijn schoot en zat hij naast ons op tafel de pindakaas van het mes te eten. ;)
Vandaag kwamen we ook op onze ‘bestemming’ aan: Jasper national park. Aangezien het nog vroeg in het jaar is (halfweg juni) waren veel trektocht paden nog te nat, waren de passen nog besneeuwd of was er überhaupt dit jaar nog niemand geweest, dus zat er van lange wandelingen maken niet veel in. En dan te bedenken dat het vandaag 30 graden was! Toch was het rijden door het natuurgebied wel echt een lust voor het oog: beboste bergen met wat sneeuw met daartussen uitgestrekte meren: prachtig! Het aantal muggen is daardoor echter weer niet van de lucht…
We zijn hier in eerste instantie 4 dagen gebleven waarbij we telkens ergens anders in het park heen reden om er een mooie wandeling te maken of een bad te nemen in de hot springs. De ‘Bald Hills Loop’ bij Maligne Lake vonden wij de beste wandeling in Jasper. Het mooie van Jasper was ook dat we overal en nergens wilde dieren tegenkwamen. En dat ondanks de ‘berenbel’ die we gekocht hadden om zowel Bette tijdens het wandelen wat gerust te stellen alsmede de eventuele beren die we onderweg zouden tegenkomen tijdig van onze aanwezigheid op de hoogte te stellen en niet van ons te laten schrikken. De enige zwarte beer die we tegenkwamen kuierde tijdens het rijden rustig langs de weg. Verder zagen we tijdens het rijden nog wilde geiten, schapen met super grote hoorns, een caribou (gigantisch formaat herachtige met een behaard gewei) en al wandelend zagen we een adelaar over ons heen vliegen, een nieuwsgierige wollige marmot en werd ons eten ons afhandig gemaakt door een paar Whiskey Jays en schrok Bette ‘s avonds toch wel een beetje toen ze een coyote achter onze tent langs zag sluipen.
Na die paar dagen zijn we Jasper op aanraden van een ranger weer richting het noorden uit gereden in de richting waar we vandaan kwamen. We gingen naar Mount Robson Regional park aangezien daar de volgens zeggen mooiste wandeling van de Rocky Mountains te maken is.
Na een rustig nachtje op een camping met zowaar een douche en de gelegenheid om wat wasgoed weg te wassen gingen we op pad. Helaas kregen we al snel regen en onweer, maar toen het weer opklaarde werden we getrakteerd op een prachtig uitzicht over het eerste meer. Het pad vervolgde zich stroomopwaarts langs een rivier dat op een gegeven moment uitkwam in een paar hoge watervallen. Om verder te komen hebben we 2 uur een stijl pad op moeten lopen, maar het was het zeker waard. Vervolgens kwamen we nog een erg mooi gletsjermeer tegen: Berg Lake. Vanaf de gewone route was ook een afslag voor een extra rondje. We besloten onze tassen langs de weg te laten liggen om dit ommetje te maken. Hogerop hadden we een prachtig uitzicht naar alle kanten, maar wachtte daar ook de mogelijkheid een lang gekoesterde droom in vervulling te laten gaan: Het dichtbij bekijken van een gletsjer! Er lag wel geen pad die kant uit, maar er stond ook geen hek om je te verbieden te gaan kijken, dus van die mogelijkheid maakten we meteen gebruik. Hoe geweldig is dat: een metershoog pakket met blauwwit doorschijnend sneeuw en ijs waaronder gorgelend het smeltwater een weg naar beneden zoekt op een super glad afgeschaafde en gepolijste berg! Koud maar voldaan kwamen we die avond aan op de campsite waar Lars nog een erg brutaal stekelvarken vond dat rustig een schuurtje aan het opknagen was… De volgende dag kwamen we bij Robson Glacier die zich (evenals alle andere gletsjers) met schrikbarende snelheid terugtrekt. We konden vanwege het kalfjes seizoen niet al te dichtbij komen maar de andere kant uit konden we wel een berg op voor een 360 graden uitzicht op alle omringende bergen met gletsjers. Erg mooi. Vervolgens was het nog weer 2 dagen terugwandelen over precies het zelfde pad als op de heenweg.
Na inderdaad een heel erg mooie wandeling door de Rocky Mountains ging het weer terug naar Jasper National Park. Aangezien het op 1 juli Canada-dag is en alle Canadezen een vrije dag hebben, en die datum al aardig nadert was het behoorlijk druk. Gelukkig hield het park daar rekening mee en hadden ze een paar reserve velden zonder tentvakken maar met genoeg ruimte opengesteld en konden we daar onze tent opzetten. We stonden redelijk dicht bij een ander Canadees stel dat ons die avond uitnodigde om Jeu de boule met hun te spelen. Voor we het wisten was het 11 uur, wat ons best verbaasde. Achteraf bleek dat de zomertijd al een poosje geleden was ingegaan…. ;)
In Jasper hebben we nog een paar kleinere wandelingen gemaakt, waaronder langs langs 5 meertjes met verschillende kleuren blauw, waar we ook nog in gezwommen hebben. De temperaturen wisselen wel heel erg. Zo is het maar 11 graden en de volgende dag 32… Vervolgens namen we de route richting Banff National Park; de Icefield Parkway. Het moet een prachtige route zijn langs allemaal gletsjers, maar in eerste instantie zagen we er erg weinig van aangezien het een erg mistige en regenachtige dag was. We besloten toen maar rustig aan te doen en te wachten op wat mooier weer waardoor we toch konden genieten van de door bergen omringde blauwe meren, gletsjers, bossen en rivieren.
Ondertussen kwam 1 juli in de buurt. Zowel voor de Canadezen als voor ons een feestdag. Vandaag hadden we precies 6 jaar verkering, dus wat ons betreft reden voor een feestje. We hadden onszelf willen trakteren op een nachtje luxe in een hotel o.i.d., maar dat zal allemaal vol of was wel heel erg duur. In plaats daarvan besloten we onszelf op een afternoon tea te trakteren. We maakten een reservering en wilden toen nog wat gaan wandelen. Vanwege de drukte was er geen doorkomen aan en tegen de tijd dat we op de plaats van bestemming waren moesten we eigenlijk al weer terug om op tijd te kunnen zijn voor onze thee. Ook daarheen stonden we weer in de file maar we waren op tijd. En de thee was zo uitgebreid en met zoveel lekkers dat we die avond om 11 pas weer wat trek begonnen te krijgen.
Voor een gemakkelijke dagwandeling hadden we besloten naar Helen Lake te wandelen met het plan daar te picknicken en een boekje te lezen. Het was er alleen erg winderig en met een boel steekbeesten waardoor we besloten wat verder te lopen. Een eindje verderop lonkte Cirque Peak… We besloten ondanks dat er geen pad of bewegwijzering was de berg te beklimmen. Er liepen immers meer mensen omhoog… Eerst ging het over los gravel, toen een bijna vertikaal stuk sneeuw op waarbij je je tenene voor steun in de ijslaag moest rammen. Verder over het gravel dat uit steeds grotere brokstukken steen bestond op een steeds stijere helling. Hoe hoger we kwamen hoe meer alles onder je voeten weggleed en het pas verdwenen was. Verschillende keren overwogen we om te stoppen en terug te keren, maar we hebben toch volgehouden. Nog even een stukje klimmen en toen zaten we op de top, samen met een wolharige marmot. Het uitzicht ging alle kanten over de Rocky Mountains op en was prachtig. Naar beneden gingen we glijdend op onze hurken. Behalve alle stof dat ons als een meellaagje bedekte ging dat beter dan verwacht. Om onze broeken droog te houden gingen we zittend op een plastic zak van de laag sneeuw af. Dat ging alleen zo snel dat toen we op de stroeve gravel belandden de zak bleef liggen en wij doorgleden waardoor onze billen alsnog doorweekt en bovendien zwart van de smerigheid waren. Terug bij de auto bleek dat we vandaag een totaal van 1100 meter hadden geklommen en dat Cirque Peak wel 2993m hoog was. Terug op de camping wilden we ons ontdoen van al het stof, maar zonder douche werd dat de smeltwater rivier. Brr…!
De dag erna zijn stonden we weer in de file om bij Moraine Lake te komen, maar hadden we nu geen tijdsdruk dus zijn we naar de Valley of the ten peaks gewandeld. Het was een erg mooi uitzicht en ze zagen eruit alsof we ze allemaal wel wilden beklimmen. Toch voelt zo’n uitzicht anders als je er zo heen loopt dan wanneer je een paar dagen moet wandelen om dit uitzicht te bereiken.
Na nog een eindje rijden kwamen we uiteindelijk dan toch in het naamgevende dorpje Banff terecht. Onderweg kwamen we nog langs een afslag ‘Vermillion Lake drive’, dat we niet konden weerstaan en ook zeker de moeite waard was. In Banff hebben we wat rondgewandeld, wat winkeltjes bekeken en een Canadees ijsje met maple-syrup gegeten. :)
De volgende dag gingen we naar Sunshine Meadows. Die lagen een eindje de berg op, dus voor het eerste stuk kon je met de bus. Dit bleek zo’n gele Amerikaanse schoolbus te zijn, dus dat was voor ons toeristen best een leuke ervaring. De wandeling bovenaan was ook echt heel mooi. Mooie bergen en veel gras. Een paar naaldbomen, heldere meertjes, vergezichten en zomerbloemetjes.
Na nog een dag naar wat erg blauwe meertjes te zijn gewandeld, de ‘inktpotjes’, ging de reis door naar Calgary. Daar verruilden we al het natuurschoon voor een ervaring van meer culturele aard, namelijk de Calgary stampede. Na langs de snelweg al vlug een camping gevonden te hebben gingen we eerst nog even onder de douche voordat we naar de stampede gingen. Daar aangekomen bleken we net te laat te zijn voor de rodeo, maar we konden wel nog naar de chuckwagon races. Die waren echter pas ‘s avonds, dus tot die tijd vermaakten we ons met wat er zoal meer te doen was. (een reptielen tentoonstelling met o.a. een kangoeroe, een Indianendorp met tipi’s, een kinder/jeugd dansshow, muziek optredens, kermis attracties, hallen met kraampjes en toen was het tijd voor de races. Vooral het eerste stuk rechtuit na alle bochtjes ging super hard en was pal voor onze neus. Wat een geweld, die langsscheurende vierspannen! Na de races was er nog een zang, dans acrobatiek en lichtshow met als thema Canada. Ongelofelijk, als Amerikanen dit zouden doen vind je ze verwaand, maar die Canadezen komen er mee weg als schattig. ;) Op het podium werd nog een Engels-Duits gezing het Canadeze citizenship verleend en het spektakel werd afgesloten met vuurwerk. Al met al een mooie stampede ervaring.
De volgende dag was erg rustig en saai met wachten tot we de huurauto in konden leveren en naar het vliegveld konden vanwaar we die nacht pas om 1 uur zouden wegvliegen naar Montréal. Met veel te weinig slaap kwamen we daar om 7 uur ’s ochtends aan. Veel te vroeg om bij ons geboekte hostel in te checken. Ergens misschien maar goed ook, want het hostel viel behoorlijk tegen. Toen we eindelijk in konden checken hadden we besloten hier korter te blijven en te verplaatsen naar een ander hostel. We zijn de stad eens rond gaan wandelen waarvan ons onderweg door verschillende mensen was verzekerd dat die ons zeker ging bevallen. Het was inderdaad schattig en had oude gebouwen, dus een leuke sfeer. Helaas was dit wel maar in 1 straat van de hele stad… De Notre Dame was ook een erg mooie kerk en we hadden precies geluk dat een club meiden daar net een bellen-concert gaven. Erg mooi. Hoewel we erg moe waren besloten we die avond toch naar de wijk st. Denis te gaan aangezien daar een straatcircus was neergestreken. Er was een cursus hoelahoepen, leuke paal-dans-klimmers, een meisje op een touwschommel hoog boven de grond en een jongen verstrikt in een lang doek.
De volgende avond was er een vuurwerkshow met muziek waar we wel heen wilden. Aangezien er iemand verkeerd was gereden konden de pendelbussen waar wij in zaten er niet langs en kwamen we helaas te laat om het spektakel vanaf het begin te volgen. Gelukkig duurde het een half uur, dus konden we er nog genoeg van genieten. Op de terugweg door het park bleek er ook een cultureel festival met verschillende zangoptredens aan de gang te zijn. Daar bleef het echter niet bij, want er was ook een ‘just for laughs’ festival in de binnenstad waar je gratis naar verschillende optredens en straatartiesten kon kijken.
We zijn ook nog een dag naar de botanische tuinen geweest. Een erg groot park, met heel veel verschillende gethematiseerde en mooie tuinen. Bijvoorbeeld de rozentuin, een watertuin, de Japanse theetuin met een rondleiding, een Alpen, een Chinese tuin, een medicinale, abdij, Ontario, innovatieve tuin en een ‘intiem’ piano concert waarbij we onze broodjes konden opeten.
De volgende dag gingen we met een saaie busrit naar Toronto. Daar aangekomen moesten we muntjes hebben voor de ‘streetcar’. Dat zorgde nog even voor wat verwarring, totdat bleek dat een streetcar een tram is, en het allemaal een stuk logischer werd. ;) We hadden hier een airB&B geregeld en hadden een heel schattige studio gereserveerd in een mooi oud huis. In Toronto zijn we langs de St. Lawrence market geweest waar ze erg lekkere ijswijnen verkochten. Voor een brandweerkazerne gingen we op een bankje zitten om een broodje te eten toen er een wagen terugkwam en één van de brandweerlieden ons uitnodigde om binnen een kijkje te komen nemen. :)
Vervolgens ging het verder naar het brouwerij district waar we wat winkeltjes hebben bekeken en wat biertjes geproefd.
De volgende dag stonden we vroeg op want er was nog iets dat we natuurlijk niet mochten missen op onze reis: de Niagara watervallen. Het was nog een 2 uur durende busrit voor we er waren. Tot onze verrassing hoefden we geeneens entree te betalen om de watervallen te bekijken. Ze waren inderdaad ontzettend groot en van Canadese zijde het best te zien. Voor ons waren ze toch niet zo indrukwekkend als de Iguaçu watervallen. Misschien omdat we die het eerst hebben gezien, of omdat de Niagara watervallen praktisch midden in een stedelijk gebied liggen… Er omheen waren dus nog genoeg andere dingen te doen. Dus na wat musea en andere toeristische attracties bezocht te hebben was het alweer tijd om de bus terug te nemen. Aangezien dit onze laatste complete wereldreis dag was besloten we onszelf op een bijzondere avondmaaltijd te trakteren en gingen we naar O’Noir. Een restaurant compleet in het donker en bediend door blinde mensen. Een zeer bijzondere ervaring.
Toen was het 17 juli en zouden we die avond op het vliegtuig stappen om naar huis te gaan. De weergoden huilden met ons mee, want het was een erg druilerige dag. Na nog wat door de stad rondgeslenterd te hebben ging het nu dan toch echt gebeuren: we gingen naar huis!
Toch wel zenuwachtig gingen we op weg. Hoewel we hadden willen proberen te slapen hadden we zowaar eens een luxe vliegtuig met wel erg leuke films in de aanbieding, dus van slapen kwam erg weinig terecht. We hadden een overstap op Reykjavik. Europese bodem! :) De overstap was echter wel erg kort. We hadden slechts 15 minuten de tijd om bij ons volgende vliegtuig te komen om daar te kunnen boarden maar we stonden in een gigantische rij voor de tassen controle. Toch wel zorgen makend sprintten we uiteindelijk naar de volgende gate. Daar bleek het zo druk dat er nog een hele rij mensen voor ons stonden die ook mee moesten, dus waren we gewoon ruim op tijd ;). In het volgende vliegtuig kwam er wederom niet veel van slapen terecht. Deels door de zenuwen die nu toch wel begonnen op te spelen, maar ook omdat het licht was. En toen waren we in Amsterdam! Jammer genoeg was er geen douane meer die ons welkom kon heten terug in Nederland, die hadden we in IJsland al gehad. Nog even onze tassen ophalen en dan naar al die lachende en zwaaiende gezichten achter het raam. Dat viel nog even tegen, want Bette’s tas kwam maar niet… Zouden we nu op het allerlaatst nog een tas kwijt raken? Maar nee, Bette’s tas was er wel, maar op een heel andere bagageband. Hij was meegevlogen met een ander vliegtuig dat omstreeks de zelfde tijd uit Reykjavik was vertrokken! Toen konden we dan eindelijk naar onze familie toe! :D Wat waren we blij om elkaar allemaal weer te zien en te kunnen vasthouden!
Toen op weg naar huis om bij Bette ‘nog even een koppie te doen’. Daar aangekomen had Linde echter hele andere plannen gehad. De hele tuin zat vol met al onze vrienden en familie die ons welkom thuis kwamen heten! Wat een verrassing en wat lief van iedereen, we waren er super blij mee. Alle moeheid en het tijdsverschil alweer vergeten bleven we tot 3 uur ’s nachts wakker om met alle gasten te kunnen kletsen en blij te zijn iedereen weer te zien. :)
En zo kwamen twee jaar van reizen toch tot een eind… :)