Geen kou en ijs, maar warmte en amazone

Nadat lars zijn ouders waren vertrokken en we een dag zijn bijgekomen,
pakten we de bus naar Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld. Daar hoopten we
een boot te kunnen pakken naar de zuidpool voor een meerdaagse cruise. Al in de
bus kregen we van mensen te horen dat ze contact hadden met een van de last
minute operators en er tours waren. Eenmaal in Ushuaia gingen we naar ons
hostel, Torre al Sur. Aangezien het hoogseizoen was en we laat waren met boeken
zaten we voor de eerste nacht vast aan dit hostel met buitengewone regels en
een controle freak als hostess. Er was wél een keuken, maar je mocht enkel
water, spaghetti of rijst koken. Het stopcontact alleen gebruiken voor het
opladen van batterijen etc. Iedereen nam het echter met een korreltje zout.
Toen wecontact opnamen met het last minute bureau bleek de tour al vergeven. Ze hadden
wel nog een ander, maar door miscommunicatie liepen we die ook mis. Zo snel
gaat dat dus. Hoewel we van plan waren geweest naar het nationaal park te gaan
om daar te kamperen besloten we daar vanaf te zien en in Ushuaia te blijven om
sneller op nieuwe aanbiedingen te kunnen reageren. Helaas zat ons hostel nu ook
vol en moesten we noodgedwongen verkassen, dat terwijl we net uitzagen naar
spaghetti met ketchup als diner. Gelukkig vonden we een ander hostel waar de
eigenaar chaotisch genoeg was om te vergeten zich op boekings websites te
registreren en er zowaar nog plaats was. Hier waren geen beperkingen aan het
gebruik van de keuken en moest Lars dus noodgedwongen iets lekkers gaan koken.
Helaas bleek de overdaad aan aanbiedingen van de dagen ervoor het gevolg te zijn van
een hele reeks afzeggingen doordat een grote groep mensen in de VS waren
ingesneeuwd. Hoewel we hoopte en duimden voor nog meer sneeuwstormen of
andere apocalyptische gebeurtenissen die amerikanen binnenshuis zouden houden
mocht het niet baten. Na ruim een week zonder aanbiedingen en enkel op de
laatste dag een veel te dure optie besloten we te vertrekken.

Dit betekende niet dat we in Ushuiua enkel hebben
zitten duimen draaien. Gelukkig waren er genoeg dagactiviteiten en andere
dingen te doen. De stad zelf heeft het uiterlijk van iedere andere patagonische
kolonie. Rechte straten, weinig bijzondere architectuur, een winkelstraat vol
touristenrommel en touraanbieders en wat horeca. Hier waren we dus snel
uitgekeken en kwamen we enkel op onze dagelijkse ronde langs alle aanbieders.
Maar er was ook genoeg te wandelen. Onze eerste wandeling voerde ons naar een gletsjer
die geen gletsjer is, een mooie argentijnse omschrijving voor sneeuw op een
berg. De tweede wandeling maakte we in het gezelschap van nieuwe hostelgenoten
nadat we nogmaals van hostel waren veranderd. Met de groep regelden we twee
taxis naar het begin en wandelde toen door een schilderij achtig landschap naar
een helder blauw meer. Vandaar door langs beverdammen naar een waterval en weer
terug. Bij de beverdammen vlak aan het begin van de wandeling gingen we nog op
beverjacht en net toen we besloten maar te gaan kwamen ze tevoorschijn, die
hadden we nog niet eerder gezien.
De dag erna kwam het schip van lars zijn ouders alweer aan in Ushuaia. Hoewel ze
dachten nu rust te hebben op hun cruise haalden we ze op voor een boswandeling
de berg op. Na nog wat drinken en taart voor Bette brachten we ze weer terug
naar de boot en hun rust.
Aangezien de touraanbieders in het weekend dicht gingen besloten we toen alsnog naar het
nationaal park te gaan. Hier waren meer mooie wandelingen, het einde van de
Panamerikaanse weg die begint in Alaska en een verlaten beverdam. Het was
vooral fijn om even de stad uit te zijn en weg van al het regelen.
Weer terug in de stad kregen we ook nieuwe aanbiedingen, maar deze waren ver boven
budget. De volgende mogelijkheid zou nu weer een week op zich laten wachten en
we besloten maar op te geven en verder te gaan. Als we niet naar de kou konden
dan maar omhoog naar de jungle.

Aangezien een 3 uur durende vlucht duur was. maar twee busritten van samen bijna 3 dagen
bijna even duur was besloten we eens niet op iedere cent te letten en die paar
euro extra voor een vlucht uit te trekken. Niet veel later vonden we onszelf in Buenos Aires. Wat direct opviel was de warmte en dat het weer stukken vroeger donker werd.
De eerste dag in de stad besloten we naar La Bocca te wandelen. Een wijk die bekend staat
om zijn kleurrijke huizen. Doordat de wijk dicht bij de haven ligt hebben hier
altijd de armere havenarbeiders en vers aangekomen immigranten gewoond. Deze
kregen de restjes verf van de boten waardoor de gebouwen er bond uit zien. Helaas
is het gekleurde gedeelte slechts 2 blokken en bestaat de rest van de wijk uit
armere bevolkingsgroepen. Tot twee maal toe werden we dan ook aangeraden om te
keren en een andere route te nemen...
De tweede dag sloten we aan bij een free walking tour. Deze tours worden aangeboden door
studenten in ruil voor een fooi. Niet goed, geen kosten. Dat de tours goed zijn
is wel te zien aan de opkomst ruim 40 man voor een tour. Onze gids Delores
(please call me Lolly) sprak goed Engels en had voor haar lengte gelukkig
genoeg stemgeluid om de hele groep te laten horen. De zogenaamde ochtend tour
met als naam parijs van het zuiden richtte zich vooral op de geschiedenis en de
architectuur van Buenos Aires. We eindigde bij de Recoletta begraafplaats, die
ze ons sterk aanraadde ook te bezoeken. Maar niet zonder eerst een choripan te
halen op de markt. Een lokale specialiteit gebarbequede chorizo op een broodje.
Hij smaakte opzich niet verkeerd, ware het niet dat Bette daarna 4 dagen op bed
lag. De begraafplaats was inderdaad erg bijzonder met tombes op de graven die
verschilden van een enkel beeld tot complete kapellen.
De dag erna besteedde Bette aan ziek zijn en lars aan fruit en andere gezonde dingen kopen... tenminste voor Bette. Nu die
alleen voor zichzelf hoefde te koken in de avond besloot hij maar op een
cholesterol rijk dieet te gaan. De eerste avond at hij een stokbrood met een
vierdubbele hamburger. Om de tweede dag gezond te doen met een omelet naar
eigen zeggen gegarneerd met worstjes.
Naast zorgen voor Bette en haar vertellen dat het wel weer lang genoeg had geduurd
bekeek Lars ook nog wat van de stad. Zo volgde hij de middag wandeling van
dezelfde tourgroep, ditmaal over de politiële van argentinië. Toen Lolly, die
wederom de tour verzorgde, erachter kwam waarom Bette er niet was voelde ze
zich wel een beetje schuldig. Nouja niet alsof zei kon weten dat dat ene
slechte worstje bij Bette zou belanden.
Daarnaast kwam ondertussen ook het schip van John en Judith alweer aan en ging Lars met
hun naar de Botanische tuinen.
Nadat Lars een lekker broodje gezond voor Bette had gemaakt en een kamergenootje haar
de slappe lach had bezorgd, ging het de volgende dag al weer een stuk beter met
haar. (Op de kamer hadden we een tuindeur die op het balkonnetje uitkwam. Daarvoor
hing aan een rails het gordijn. De kamergenoot besloot de tuindeur dicht te
doen, maar de vergrendeling zat er nog op, dus ipv dicht, stuiterde de deur
weer open waarbij de gehele gordijnrails naar beneden kwam zetten. Hmm, dacht
hij, misschien had hij de deur beter open kunnen laten, maar, hij was nu toch
bezig, dus dan maken we het af ook. Makkelijker gezegd dan gedaan, zo bleek. Om
de vergrendeling van de deur te kunnen halen, heb je toch iets van een klink
nodig. Die had de deur niet. Maar wacht, er lag nog iets op het balkon. Na wat
met deze klink, of eigenlijk meer een hendel van de waterleiding, te hebben
gemorrelt, bleek dit toch niet erg te werken. Dus hup, belandde de hendel met
een boogje weer op het balkon. De enige manier om de deur dicht te houden was
het gordijn weer ophangen, dus dat deed hij toen maar. Uiteraard ging dit niet
in één keer goed. Aangezien zijn nichtje het gordijn die zelfde morgen ook al
naar beneden had getrokken, zat er nu een aardige knik in de gordijnrails..
Hoewel hij nu wel precies mooi de deur dicht klemde was hij wel wat 'korter'
geworden waardoor hij niet meer zo makkelijk tussen de 2 gordijnrails
hangertjes paste. Uiteindelijk was hij bijna zover, maar toen viel natuurlijk
nog de vitrage van de deur naar beneden... Heu, das niet handig. Op de vloer
lag nu zowel de vitragestof als het roedje waar hij omheen geschoven hing; los.
Na de vitrage weer op het roedje geschoven te hebben, moest hij hem 'alleen nog
even ophangen'. Waaraan was niet duidelijk, dus uiteindelijk klemde hij hem
maar tussen het richeltje van het raamkozijn van de deur.

Na nog een dagje in het park zette we de reis weer voort. Ditmaal per bus
naar Puerto Iguacu. Het stadje zelf bleek niet heel interessant, maar daar
kwamen we ook niet voor. De stad vormt namelijk de toegang tot de Argentijnse
kant van de Iguacu watervallen. De grootste waterval in Zuid Amerika, op de
grens met Brazilie. Om de watervallen volop te kunnen bewonderen gingen we al
vroeg heen. Op aanraden van een stel medereizigers gingen we niet direct door
naar de Garganta del Diablo (de duivelskeel) wat de grootste waterval is.
Aangezien dit de hoofd attractie is gaat iedereen hier als eerste heen. Om de
drukte te vermijden gingen wij dus eerst naar de lagere gedeelten waar je tegen
de watervallen op kijkt. Het moet gezegd het was buitengewoon indrukwekkend..
Maar ook aangenaam verkoelend in de warmte. Daarnaast raak je door het
opstuivende water sneller en beter doordrengt als onder de gemiddelde douchekop
in Zuid Amerika.
Nadat we ook de route langs de bovenkant van de watervallen hadden bekeken zijn we een
paar uur in de schaduw gaan zitten om tegen het einde van de middag naar de
Garganta del Diablo te gaan. Hiervoor moesten we eerst met het parktreintje en
daarna over een lange loopbrug over de rivier naar de top van de waterval.
Onderweg kwamen er hordes met mensen ons tegemoet zodat het bij het
uitzichtpunt nagenoeg leeg was dat we aankwamen. Gelukkig bleef zelfs na een
hele dag watervallen het uitzicht spectaculair. De gigantische hoeveelheden
water die onder je door kolken en naar beneden storten...
Natuurlijk hadden we na een dag nog niet genoeg gezien, dus nadat we de grens waren
overgestoken met Brazilie spendeerden we nog een dag aan de Braziliaanse zeide.
Hoewel de argentijnse kant spectaculairder was kregen we hier een veel betere
indruk van de immense grootte van de watervallen.
Voor we Foz de Iguacu (de stad aan de Braziliaanse kant) weer verlieten besloten we nog
een bezoek te brengen aan het vogelpark. Hier hebben ze grote volliéres
met allerlei inheemse vogels die ooit gewond zijn geraakt en bedreigde vogels
die ze met broedprogrammas in stand
proberen te houden. Naast Flamingos hadden zee r vele soorten papegaaien, en
parkieten. Het meest kleurrijk waren echter de Ara´s. In prachtig rood of
blauw, waar zee en hele kooi vol van hadden. Wat een herrie maken die dingen.
De toekans ware nook erg mooi om te zien met hung rote gekleurde snavels.

Hoewel het erg leuk was ze in het park te hebben gezien is het natuurlijk
nog mooier om ze in het wild te zien. Daar hoopten we da nook op toen we de bus
pakten naar Campo Grande aan de rand van de Pantanal. De Pantanal is een van de
werelds grootste moerassen (wetlands) en doordat het landschap redelijk open is
een uitgelezen plek voor het spotten van dieren. Hoewel er talloze tours worden
aangeboden konden we nog niet echt kiezen en besloten we eerst naar het
plaatsje Bonito te gaan. Hier hebben zee en prachtige grot met een fluoricerend
ondergronds meer en de helderste rivieren van Zuid Amerika waar je mooi kunt
snorkelen.
Helaas bleek bij aankomst in het dorp dat de grot voor onderhoud tot half
maart was gesloten en door alle regenbuien (we zaten er immers midden in het
regenseizoen) spoelde alle grond en modder in de rivieren en was er dus weinig
te snorkelen. Dat zetten ze er in die vermaledijde reisgidsen dan weer niet
bij. Gelukkig hadden we een aangenaam hostel met het meest uitgebreide ontbijt
ooit (allemaal cake en taart) alsof je bij een banketbakker in de etalage zit
te ontbijten.
We besloten evengoed naar een van de rivieren te gaan, maar dan zonder
snorkel of tourgroep. We konden er gelukkig wel leuk zwemmen en de vissen
voeren die als je wat boven het water liet bungelen het water uitsprongen om
het te grijpen. De dag erna besloten we een rondje door de omgeving te gaan
fietsen. Hoewel het landschap mooi was waren de fietsen helaas niet van
hollandse kwaliteit en had je het gevoel alsof je op een waterfiets zat zo snel
gingen ze. Dit zorgde er wel weer voor dat we genoeg tijd hadden om, om ons
heen te kijken. Onderweg zagen we dan ook een aantal toecans en papegaaien en
wat andere mooi geleurde vogels tussen de bladeren.
Ondertussen hadden we ook besloten om een trip naar de pantanal maar te
laten zitten aangezien er na onderzoek bleek dat de trips in twee categorieen
waren te verdelen. Degene die veel te duur waren en goede revieuws kregen en
degene die enigzins betaalbaar, doch boven budget waren en de meest uiteenlopende
soort slechte revieuws kregen die je, je maar kunt voorstellen. Van een ¨Eco¨tour
waarbij de gids vorstelde om een anaconda te doden zodat ze het beest goed
konden bekijken tot een tour waar twee gidsen elkaar door de jungle achterna
zaten met jachtgeweren en maschettes omdat ze probeerde hetzelfde grietje op de
tour te versieren. Of een ranch waarbij de jungle tour een rondje wandelen over
het terein was, de paardrijtocht hetzelfde rondje te paard was en de safari
nogmaals dezelfde ronde met de auto. Kortom klonk allemaal wellicht in enige
mate pannend, maar niet veel belovend.

Dus hopakee weer de lucht in en naar het hartje van de amazones een lelijke
betonnen stad genaamd Manaus. Al op de bus werden we aangesporken door een
touroperator een dikke gladjakker van Amazon backpacker tours die een half
woordje nederlands sprak en vertelde samen te werken met Djoser travel. We
namen zijn kaartje met een vriendelijk bedankt in ontvangst al deed Lars het
meer met het idee om zijn kantoor te kunnen vermeiden.
Ondanks dat het geen mooie stad was, zouden er een aantal mooie musea
moeten zitten. Dus beslotenn we als eerste naar het Amazon museum te gaan,
helaas was dat dicht. Bij de toursiteninfo konden ze ons niet anders vertellen
als dat het open zou moeten zijn, maar dat het wel een overheidmuseum was en
dat die nogal onbetrouwbaar waren. Nouja kan gebeuren, dus gingen we door naar
de Art house, dicht. Naar de art gallerie, was wel aardig voor 10 minuten, door
naar het musuem voor de 5 zintuigen, dicht. Toen besloten we maar naar het
dichtsbijzijnde museum te gaan, klonk niet interresant, maar het was
ondertussen weer gaan hozen dus je moet wat. U raad het al, dicht. Gelukkig
worden films in Brazilie ondertiteld en konden we ons de middag op de bank
vermaken met Rise of the Guardians. Wat zou je in de jungle toch moeten zonder
Walt Disney.
Een rondje langs de touroperators voor jungletochten bracht ons als eerste
in het kantoor van de dikke gladjakker. Waarom moest die man net zijn
lunchpauze beeindigen toen we langsliepen. Desondanks toch maar mee en het moet
gezegd dat de tocht erg mooi en veelbelovend klonk mits ze waar maken wat ze
aanbieden. Toen we vertelden nog even na te willen denken werden we door zijn
collega opeens bij de buurman afgezet (nog een touraanbieder) waar ze
waarschijnlijk commisie voor krijgen. Hoe dan ook, als zei vertellen dat we
daar heen moeten, willen wij dat niet. Dus liepen we nog een kantoor verder
naar gerotours. Daar vertelden ze ons minder uitgebreid, maar leek aardig op de
eerste. Het laatste kantoor (twee hoog achter bij iemand in de keuken) klonk
minder georganiseerd maar wel een stuk oprechter. Ze hadden echter minder
vertrekdata.
Terug in het hostel maar even kijken wat er op tripadvisor werd gezegd over
de verschillende aanbieders. Onze Djoser man bleek net zo vaak niet te leveren
wat die aanbood als wel (zoals verwacht klonk te mooi) de tweede had weinig
slechte revieuws en de laatste was onvindbaar. Dus maar geboekt bij Gero tours,
voor de volle vijf dagen.

De volgende ochtend werden we door onze gids Billy opgehaald bij het
kantoor met een Engels stel dat voor drie dagen ging en een Engelsman ook voor
vijf dagen. Na een ritje door de betonnenjungle van Manaus naar een van de vele
havens stapten we op een bootje om de Rio Amazones over te steken. Hierbij
stopten we halverwegen bij de zogenaamde ontmoeting van de wateren. Hier
vloeien de Rio Solimoes en de Rio Negro samen tot de Rio Amazones. De eerste is
echter een zogenaamde witte rivier die uit de Andes stroomt. Hierdoor heeft
vhet water een flinke snelheid en veel opgeloste mineralen en andere sedimenten
in zich die uit de andes komen. De tweede is een zwarte rivier, bestaande uit
overtollig regenwater en met een lagere snelheid, deze voert allemaal rottend
bodemmateriaal mee wat voor een donkere kleur zorgt. Door de verschillende
dichtheden, snelheden en zuurgraden van het water mengt het water maar langzaam
waardoor de twee verschillende stromen voor een ruime 7km naast elkaar stromen
zonder te mengen.
Aan de andere kant van de rivier gingen we op een busje door het achterland
waar schrikbarend veel jungle is gekapt voor landbouw en palmplantages. Op den
duur kwamen we bij dichtere stukken jungle waar we van de bus weer overstapten
op een bootje dat ons in volle vaart door de waterwegen van het regenwoud
bracht. Het regenwoud deed onderweg zijn naam nog eer aan met een gordijn aan
water. Uiteindelijk kwamen we echter toch bij de jungle lodge aan, bij gebrek aan
hangmatten werden we ondergebracht op de dorm met een bedje. Niet dat we er
naar hadden uitgezien om 4 nachten als een banaan te slapen, maar dat was
goedkoper. Dat we nu een bedje kregen voor dezelfde prijs was dus weer een meevaller.
De lunch begon meteen goed met groente, rijst, pasta, bonen, kip en rund.
Helaas bleek dit direct het hele repetoir aan kookkunsten en kregen we de dagen
erna niks anders. De grootste verandering was dat per dag een van de keuzes
leek weg te vallen. Maargoed je komt in de eerste plaats natuurlijk voor de
jungle activiteiten en die waren prima. Onze gids Billy bleek van origine van
een van de inheemse stammen te komen en heette eigenlijk Ananas. Ondanks dat
hij al op jonge leeftijd naar de stad was verhuisd wist hij veel en hij had
bijzonder scherpe ogen zodat hij ons continu op allerlei dieren kon wijzen. De eerste twee dagen gingen we voornamelijk met de boot varen over de waterwegen om een indruk te krijgen van de verschillende dieren. Kaimannen aan de oever, luiaarden die in de bomen hangen, roze en grijze dolfijnen die af en toe nieuwsgierig komen kijken en vogels, heel veel vogels: gieren, allelerlei parkieten, pappegaaien en ara´s op allerlei verschillende afstanden. De Ara´s leven hun hele volwassen leven als koppels en zijn dus altijd met zijn tweeen te zien. Op de middag van de tweede dag gingen we vissen naar piranhas (in dezelfde rivier waar Lars en een paar anderen rond de lunch hadden gezwommen. Zolang je geen wondjes hebt komen ze niet) Het aas was rauw rundvlees en integenstelling met normale vissen moet je eerst flink spetteren om ze aan te trekken. Bette bleek er erg goed in te zijn en ving al snel een eerste, gevolgbd door een tweede en zelfs een sardien, niet een kleintje maar een grote dikzak. Lars bleef echter met twee piranhas niet ver achter. De kunst was om nadat je de vis gevangen had de levende piranha van het haakje te halen en dood te maken voordat ze bijten. De truc volgens Billy was ¨To bite it before it bites you¨ waarna hij de piranha met een enkele hap in de schedel doodbeet. Dit ging Bette en een paar andere iets te ver en lieten het maar aan een ander over, die met vertrokken gezihten het wel wilden proberen. Lars beet echter met veel plezier zijn gevangen vis dood, waarbij hij echter per ongeluk in het oog beet dat open popte. De vissen werden de dag erna aan de lunch toegevoegd en smaakten nog bijzonder goed.De avond gingen we kaimannen zoeken, met zijn zaklamp over het donkere water schijnend vond Billy er al snel één. De ogen reflecteren het licht, hoe die het beest desondanks in het donker op ruim een halve kilometer afstand zag is ons een raadsel. Rustig voeren we erheen en met een enkele gerichte greep plukte hij het dier uit het water. Niet helemaal ecologisch vernatwoord, maar wel interessant om zo een dier eens van dichtbij te zien. Deze was nog klein met onmgeveer anderhalf meter van kop naar staart, maar ze kunnen drie meter worden. De ochtend van de derde dag begon met een jungle wandeling naast een overdaad aan muggen zagen we gelukkig ook veel interessante kruipers en gluipers. Een poison dart frog een kleine giftige kikker waarvan het slijm op zijn rug word gebruikt om pijlen te vergiftigen. Hier liet Billy ook een litteken op zijn arm zien, daar is tijdens een ritueel een hete pijl tegen aangeduwd en vervolgens de kikker. Dit brengt je buiten bewustzijn, maar fungeert als een soort vaccinatie. Het volgende dat we zagen waren de kogelmieren (Paraponera clavata), de grootste lelijkste mieren die we ooit hadden gezien. Hun beet is een van de hevtigste beten die je kunt oplopen. Hoewel niet dodelijk voelt het als een kogelschot en duurt de pijn voor een dag. Om weer vol lid te worden van zijn stam moet Billy alle verschillende riten doorlopen die je normaal tijdens het volwassen worden doorgaat. Degene die bepaald dat je een man bent is dat je twee handschoenen aantrekt vol met deze mieren en een half uur danst. Schreeuwen is niet toegstaan. Op de vraag of iemand zich wilde laten bijten bleef het erg stil.Een stukje verder lokte Billy een tarantula uit haar hol en ving haar zodat we het lelijke ding eens van dichtbij konden bekijken, nouja zo dichtbij als je durfde natuurlijk, voor Bette ongeveer een meter of 10. Ze voelen vreemd leerachtig aan en de haren zijn best stug. Na de Tarantula was het tijd voor een snackpauze. Billy vond namelijk een berg met brazilnoten die waren vergeven van de maden, en de maden kun je eten. Volgens lars die een lekkere dikke witte made uitzocht smaken ze naar amandellen, niet gek gezien ze op noten leven. Toen die echter vertelde dat ze tussen je tanden openbarsten hoefde toch aanzienlijk minder mensen. Ach Timon en Pumba zeiden het al ¨Slijmerig maar smakelijk!¨Bij het volgende mierennest, met een klein soort mier, werd ons getoond wat de inheemse mensen gebruiken als antimuggenmiddel. Ze leggen hun handen tegen het nest en laten de mieren over hun handen zwermen. Vervolgens wrijven ze hun handen alsof ze ze wassen en smeren de dode mieren uit. De snelheid waarmee ze over je heen zwermen is ergens best freaky en helaas voor lars klommen er toen hij het probeerden ook via de grond een paar over zijn benen en de beten van die mieren jeuken nog erger als de muggen. Pas toen die terug bij de lodge de rivier (ja die met de piranhas en kaimannen) indook raakte hij ze allemaal kwijt. Op weg naar de lodge kwamen we nog een boomadder en alligator tegen.Die avond gingen we met de boot naar een andere plek in de jungle waar we in hangmatten (met muskietennet) sliepen en Billy slowgrilled kip voor ons klaarmaakte. De volgende ochtend gingen we weer met de boot varen en klom Billy in een boom om een luiaard te vangen. Het arme beest viel echter met een plons uit de boom in het water. Waarna die (nog sneller als verwacht) begon weg te zwemmen. Nadat we hem uit het water hadden gevist en netjes hadden afgedroogd zette we hem terug in een boom waar die weer met rustige vaart naar de top klom. De laatste ochtend gingen we met kano´s door een stuk van het regenwoud dat door alle regen onder water stond. Doordat je redelijk stil voortglijd zie je veel meer dieren als normaal. Nog meer vogel soorten, allerlei prachtige vlinders. Apen en zelfs een katachtige waarvan Billy dacht dt het een ocelot was een kleine jaguar. In de schaduwen leek die echter compleet zwart, dus we zijn er niet ehelemaal zeker van. Daarnaast zagen we Guanas een soort grote hagedissen die als ze schrikken zich met kabaal van hun boom in het water laten vallen en door lars dus al snel duikdraken werden gedoopt.
Na de lunch zat onze vijf daagse tocht er alweer op en keerden we terug naar Manaus, daar besloten we dat we meer van de jungle hadden gezien als we op een boot zouden doen en dat zes dagen op een langzame boot in een hangmat toch te veel zou zijn. Na even overwegen namen we dus de snelle boot naar Tabatinga, waar we nu maar 36 uur in plaats van zes dagen over deden. Van Tabatinga liepen we vervolgens de grens over naar Leticia, Colombia in!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Englisch--- ---Englisch--- ---Englisch--- ---Englisch--- ---Englisch--- ---Englisch--- ---Englisch--- ---Englisch--- ---Englisch--- ---Englisch---

After Lars his parents left us again we started with taking a day rest before we went to Ushuaia the southern most city in the world. There we hoped to get a last minute deal for a cruise to antarctica. Already on our way to the city we heard of some deals and when we arrived we walked some offices but they didn´t have any. Then we mailed another office which had an offer. It was quite late already and there was not enough information on the trip. The next day was a sunday and was the office closed and when we spoke them on the monday it turned out that the trip was more what we hoped for then we first thought. Only now it was fully booked. To make sure we wouldn´t mis any deals we decided to skip our trip to the national park and stay close to the fire. This didn´t mean that we where only waiting and twisting our thumbs. There where enough nice things to do. One day we walked up to what the argentinians called a Glaciar that is not a glaciar, a fancy name for snow on a mountain. The walk was not the best one we ever made, but the vieuw was quite good. Another day we went with some people from the hostel to lago esmeralda. A beautifull walk with a bright blue lake and beaver dams. We even saw a couple of beavers.With these trips, a day of rest and travel arrangements and visiting the city we had passed almost a week and the boat with Lars his parents arrived in the port. So ofcourse we took them on a nice dayhike up one of the mountains and ended in a pub for a drink and some pie. Since the office was closed over the weekend we decided that we could go to the national park now and camp out. The park was beautifull, with some nice walks and beautifull campsites. When we returnd to the city whe heared that they wouldn´t have any trips for another week and that the price would be above our budget. So we decided that it had been nice enough and booked a flight to Buenos Aires.
Once in BA we found a proper hostel and the next day we went into the city with our roommate Chrisman, we wanted to go to La Bocca a colorfull neighbourhood. We started there on foot but it quickly turned out that only two blocks where of interest and that they where on the otherside of the neighbourhood. It was worth the walk though, although it was quite touristy the houses where nice and there was a lively atmosphere and tango dancers on the street.When we decided to walk back over a different route we where called back by some residents who warned us that it was not save. So we followed the mainroad and decided to turn of somewhere else to visit a gallery on the way. Only one block of the mainstreet we where approached by a police man who asked us if we where lost and advised us to turnback since it was not save. In the end we took the same way back as we had come.The day after we went on one of the free walking tours, the guides here are students who work on a tip base. Since the tip is all they earn they are quite motivated and friendly. The tour turned out to be really good, our Guide Delores (Lolly) spoke good english and her voice was strong enough to carry over the whole group of 40 people. She took us along some of the beautifull architecture mainly 20th century copies of European buildings. Some city palaces and parks. A really nice story consisted of two rich ladies of nobility, who had build herself a big city palace and then a church to compensate for her indulgence. The church was in direct line of sight from her palace until. The other lady was a selfmade businesswoman who loved the son of the first lady. But since she was not noble born their marriage was denied by the mother. In revenge the business woman build a skyscraper between the palace and the church, thus ruining the lady her vieuw.
The tour ended at the recoletta cemetery where we went to eat a choripan for lunch. And then visited church and cemetery. Unfortunately Bette her choripan turned out to be bad so she ended 4 days sick. The first Lars only took care of her and didn't leave the hostel. The second he went on another tour walk with Lolly as a guide. This time in the afternoon and focused on the political structures and developments. The third day his parents where in BA for the last day of there cruise, and Lars spend the afternoon with them.
When Bette got better we went a day to a national reserve and then took a bus for Iguacu.

The village itself was not really worth a visit, but then you come for the falls. We went to the park early in the morning. Where most people rush on to the Devils throat we decided to start with the lower trails which where still blessedly quite. The vieuws where amazing and the waterfalls so strong that we got soaked only from the waterdamp splashing up.
After our lunch it had become more busy and we went to the upper trail which was really crowded. After which we took siesta in the shade. Only late in the afternoon we went to the devils throat. By now it was almost deserted here and we got all space and vieuws to enjoy the awe inspiring violence of the waterfall.
Since one day was not enough to take in all the splendour of the falls we decided to spend another day, but then on the brazilean side. Since border crossing always take time and hassle we dindt go the nest day but first established us in again a new country. So we had a whole day again to visit this side of the park. Like we where told thi side was a bit smaller though, but nevertheless beautifull. Where Argentina gave us the beautifull close ups and impressing rough power the brazilean side offers grand overall vieuws. Next to that we could get a bit closer to some other parts which made is definitly worth it.
Before we went deeper into the Brazilean wilderness we decided to stay one more day to visit the birdpark a kind of zoo with big aviaries where they keep sick and hurt birds and have some breeding programs for all kinds of endangered species. It ws beautifull to see all the birds up close from red ibisses to king voltures and flamingoes to ara´s, parrots, lorrekeets and toecans.
Ofcourse we also likd to see all these birds in the wild so with an overnight bus we went to Campo Grande. The city in itself is not particulair nice, but iit is the gateway to the Pantanal, worlds largest swamp. Since we didnt know with which company we wanted to go on a tour we decided to first visit Bonito a village nearby. Bonito is famous for its cave with a fluoriscend lake (which was closed for maintainance) and the clearrivers that make for good snoreling (Which where clouded by dust because of raining season) The last they don´t tell you while they try to get you on a rediculous expensive tour (easy 40€ for 2 hours of snorkeling excluding transport which costs another 20) Luckily we found out that the rivers where muddy before booking anything so we just went to one of the closeby rivers and feeded the fish that jump out of the ater to catch the food. Furthermore we tookj a bike ride through the countryside where we saw a lot of the birds in the wild.
In the meantime we came to a dissapointing conclusion regarding the Pantanal tours. Although there are really a lot of operators and you´d expect to find something you like they are easily defided in two groups. The first are the ones with good ratings and recommendations that will cost you a fortune and mostly depart from the northern part of the Pantanal. Then there are the big group of still expensive but affordable tours (mainly in Campo Grande) That get some good revieuws gut where you are never sure what to get. Some revieuws where just bad about bedbugs, poor food and activities that did not go further than the garden of the lodge. Othes told stories of ¨eco¨ tourguides who killed anacondas and caymans to a story two guides that chased each other through the night with riffles and machettes because they where hitting on the same 17 year old girl.

All in all we decided to just skip it and go on to the jungle. So not long after we found ourselves on a plane to Manaus, The capital of brazils amazone and a concrete jungle. Although the city is ugly we heard there where some visitworthy musea, which we intended to visit. The amazon museum was closed (even though it should have been opened), the art gallery was nice for 5 minutes, the art house was closed, the five senses museum was closed (by now it started to pour down on us and we decided to go to the nearest museum) a museum and documantary centre about the discovery and exploitation of the area which was.... you guessed right!
So we decided to get on with it and book a tour into the jungle and after some research and price checking we found something that we thought might be good. Gero tours had a reputable name and made true on its promises. Our guide Billy was of indiginous origin and was actually named Ananas. On young age he moves from his tribe to the city nevertheless he held a lot of knowledge about the jungle and had really sharp eyes. The last turned out to be gold since it was realy hard to spot the animals even with him pointing them out.
Thanks to him we saw on some nice boattrips dolphins, sloths, caymans and lots of birds.
Next to spotting animals we went on some nice activities. One morning we went to see how a local family made farafa a local food out of a poisonous root. The afternoon we fished for piranhas. This was actually more fun then expected. We used pieces of beef and had to splash to attract them. When you got one you had to unhook them and then like billy said "bite it before it bites you" Bette didn't feel like that, but Lars killed his fish with a quick bite in the skull.
Although it isn't totally ecofriendly Billy caught us some animals to see them better. He was really gentle with them and released them afterwards. The first was a Cayman he caught when we went out at night to spot them. It was almost 2.5m and actually quite beautiful to see.
Further he got a sloth only when he climbed in the tree to catch it the animal fell out in the river. It is surprising to see how fast they swim. After we got it out the river and toweled it dry we released it in a tree.
The last animal was a tarantula that Billy caught during a jungle walk. He attracted her out of her hole with saliva and then caught her with his bare hand. What a monstrous thing was that, Bette tried to keep a good distance.
During the walk Billy showed us some more animals like a poison dart frog, tree boa, alligator and bullet ants. The last has such a terrible bite it feels like being shot and lasts for a day. The people of Billies tribe use them for an initiation rite for adulthood whereby you have to put on gloves filled with the ants.
We didn't feel like trying, there where some things Lars did like to try though. Like eating the larvae we found in some brazilnuts. They popped when you bit them, but tasted quite almondy. And he triedto use a specific antas anti musketo lotion. For this he had to let them walk over his hand and then rub them in. Whe he did this they swarmed over his hands, quite freaky. Although he rubbed them al in another couple had climbed up from the ground and bit his legs.
The best activity was saved for last, then we wend out in a part of drowned forrest with canoes. Because this makes less noise the the motorboat we got to see so much more animals: Beautifull blue butterfles, yelow, green and blue birds, Parrots, Aras, Monkeys, Guanas and even a black kind of cat the guide thought might have been an Oceloth although they are not black.

After this we went back to Manaus, since we had seen a lot and mostly due to Billy his good eyes we didnt expect to see much more on a slowboat to Colombia. Beside six nights in a hammock on an overcrowded vessel might have been to much of romantic jungle experience. Instead we took the speedboat 800km in only 36hours After these 36 hours on not the most comfortable chairs (immagine citybusses) we arrived in Tabatinga from where we walked across the border into Colombia!