Op weg naar en met de ouders

Hallo allemaal :)
Hier komt het verhaal van al onze belevenissen in Chili.
We kwamen uiteraard Chili en specifieker San Pedro de Atacama ingereden. Helaas reikten de 'connecties' van Quechua connections niet heel tot in Chili, dus moesten we gewoon in de rij staan voor ons Chileense stempel. ;) Net als in Nieuw Zeeland en Australië mag je geen voedsel en andere plantaardige of dierlijke producten meenemen, dus moet je vantevoren op een formulier aangeven wat je bij je hebt. Wij hadden mogelijk belastend materiaal (melkpoeder, thee, sinaasappelschillen, etc.) dus dat vulden we in. Onze buschauffeur nam echter alle papieren in, duwde iedereen in de rij om zijn tas te laten scannen en propte ons toen weer gauw in de bus. Verbouwereerd hadden we al onze 'gevaarlijke materialen' nog gewoon bij ons, en reden we de stad in...
In de stad (een kleine) hebben we ondanks dat we hier midden in een woestijn zitten en het vanwege de afdaling het een stuk warmer was dan in Bolivia, een mooie tijd rondgelopen op zoek naar accomodatie. Niet omdat alles vol zat (zoals iedereen ons onderweg had doen laten geloven, vanwege nieuwjaar), in tegen deel: Al wandelend kregen we van willekeurige voorbijgangers verschillende onderkomens aangeboden. Uiteindelijk vonden we iets van onze gading, en konden we ons installeren. Toen werd het een jacht op Chileens geld. Het leek erop dat het een Bolivia-Copacabana gevalletje zou worden. Na een lunch met in thee gesopte stoffig droge ronde koeken (ja Lars, je hebt ze toch niet voor niks de hele zoutvlakte overgesleurd) besloot Bette uitgeput vanwege het vroege uur op bed te gaan liggen terwijl Lars nog eens ging proberen geld te regelen. Wonderbaarlijk genoeg lukte dat, en waren we de trotse bezitters van 2 ton aan pesos. (inderdaad, die munt is geen reet waard, maar geloof me, ze weten hun prijzen wel te vragen.)
De volgende dag was het tijd om jullie blij te maken: fotootjes kijken! We hebben weer een hele lijst met fotos op Facebook gepubliceerd, waar we tot ons genoegen weer een heleboel leuke reacties op kregen. We hadden zelfs het geluk dat de computer een SDkaart ingang had, waardoor we de fotos van de camera iig op een usb konden overzetten. Inderdaad, de usb kabel voor de camera die we in Sucré zijn kwijt geraakt, hebben ze hier ook niet...
Aangezien het vanavond oudejaarsavond is en we met verschillende mensen hebben afgesproken, zijn we maar eens gaan kijken wat er zoal te beleven valt. Na de hoofdstraat op en neer gelopen te hebben en wat te hebben rondgevraagd bleek dat er welgeteld op 2 plaatsen een feest wordt gegeven, misschien 10 restaurants open zijn en 1 pub. (Wat overigens meteen het enige lokaal is dat alcohol mag serveren zonder er een maaltijd bij te hoeven leveren.)
Hoe leuk bedoeld ook, alle restaurants die open waren hadden meteen ook een nieuwjaarsdinner. Op zich niks mis mee, alleen wel met de prijs: 35.000 tot 60.000 pesos per maaltijd! (omgerekend €45-80) en dat was dan exclusief het feestje daarna... Een beetje ontgoocheld ploeterden we voort tot we een restaurantje (welliswaar mini) vonden dat zowel open zou zijn als waar het 'slechts' €10 voor een hoofdgerecht was. (Even ter vergelijking: de eerste avond hebben we met zijn 2 voor €12 een 3 gangen menu en drinken gehad.) Het plan was toen snel gemaakt: Eerst eten bij dat kleine restaurantje, dan tot nieuwjaar naar de pub, en als de georganiseerde feestjes dan eindelijk beginnen, daar dan heen.
Om 7 uur spraken we dan ook af op het centrale plein. De 2 Filipino's van de Salares tour waren wezen zandboarden en nog even te moe om te komen, onze 2 Litouwse vrienden hadden net een 60km woestijn rit op de fiets achter de rug, dus die waren ook nog wat te moe en stoffig, en zo was er wel meer. Hoe dan ook, wij stonden vervolgens met onze vriendin Daniela op het plein die het Engelse stel James en Sue die bij haar op de Salares tour hadden gezeten, had weten te overtuigen. Eerst naar het restaurant en dan naar de pub. Tot zover ging het goed. Tot het ineens half 10 was en we kregen medegedeeld dat ze om 10 uur zouden sluiten... Dat was niet wat we hadden afgesproken...! Tegen die tijd was het Engels stel verruild voor het Litouwse stel en werd het met een fles bier en chips op het centrale plein zitten. Dat hadden kennelijk meer mensen bedacht, en voor we het wisten zaten we in 2015. Aan vuurwerk lijken ze hier niet uitgebreid te doen, wel aan het in de fik steken van strooien poppen op stoelen en banken. We besloten het spoor van brandhaartjes te volgen en eens te zien wat er in de rest van de stad gebeurde. Tegen deze tijd besloten de Litouwse Igne en Vitas ons ook te verlaten, maar onderweg kwamen we nog genoeg bekenden tegen om een praatje mee te maken. (De bekende gezichten gingen terug tot Nazca!)
Tegen het eind van de hoofdstraat werd de drukte wat minder en zag Lars een deur open staan waarbinnen mensen aan het dansen waren. Goed gemanierd als hij is schreeuwde hij ze een niewjaarswens toe. Uiteraard moest hij toen even binnen komen om iedereen een hand te geven en kreeg hij een glas champagne in zijn hand gedrukt. Heu, dacht hij, dit gaat wel even langer duren dan verwacht, dus laat ik Bette en Daniela er maar even bij halen. Eenmaal binnen werden wij ook door de Chileense familie bedolven onder kussen, knuffels, gelukwensen en klinkende glazen champagne (of bubbeltjes wijn, maar daar tillen we niet aan). Het is natuurlijk niet beleefd om je glas in één teug te legen en er vandoor te gaan, dus zijn we al dansende bijna 2 uur gebleven. Uiteindelijk werden we nog uitgenodigd voor een barbeque die voor morgen voor de lunch stond gepland, maar dat moesten we helaas afwijzen. Behalve dat het af en toe toch wat ongemakkelijk wordt als wij geen Spaans en zij geen Engels spreken, hadden we bovendien afgesproken met Jon en Julie.
Om half 11 en na te kort slaap zaten we bij de Australische Jon en Julie (waarmee we op de Salares tour waren geweest) in hun huurauto. De eerste stop (na wat verkeerde afslagen die vaak dood liepen) stonden we aan het begin van de 'devils throat'. Een steen en klei formatie waar een hele vallei mee gevuld is. De bergen rijzen hoog boven je op, en aangezien de klei op veel plekken langzaam is weggëerodeerd is het af en toe maar de vraag of er straks niks op je hoofd neerstort. De volgende stop waren de overblijfselen van een versterkt Inca dorpje dat het zwaar te verduren had gehad met de komst van de Spanjaarden. Toen was het tijd voor lunch, waarna we nog stenen met petrogliefen tot aan de Inca tijd gingen bekijken en we een ritje maakten door de 'regenboog vallei'. Deze laatste heet zo vanwege alle kleuren die de grond hier heeft. Duidelijk waren rood, groen en wit, maar het liep tot oranje en grijsblauw.
Het bleef niet bij deze ene dag. De volgende dag stonden we alweer om 4 uur naast ons bed (met nu zeker weten een slaap tekort) om de geisers te gaan bekijken. Wederom voordat de zon opkomt, want dan verdampt de zon niet direct de meeste stoom. Het was 2 uur rijden en toch anders dan in Bolivia. Hier kookte er geen modder, maar spoot er water. Hoewel de stoom en het water erg warm waren, zaten we hier wel in een woestijn op 4300m hoogte en was de zon nog niet op: Oftewel het was -5 graden. Na van al het moois te hebben genoten zijn we weer terug gereden met het idee hier ook naar de warme bronnen te gaan. Bij aankomst vonden we €20 voor waarschijnlijk een uurtje weken wel erg duur, dus besloten we gewoon terug naar san Pedro te gaan.
Met in principe niks anders op ons verlanglijstje dan een bezoekje aan het meteorieten museum hebben we vandaag verder rustig aan gedaan. Voordat we voor 24 uur op een bus naar Valparaíso zouden zitten hebben we dit kleine museum een bezoek gebracht, en dat was de moeite waard. Wist je bijvoorbeeld dat er per dag wel 6 meteorieten op aarde vallen? En dat het meeste heelalgruis uit organisch materiaal bestaat waaruit ons DNA is opgebouwd? Hartstikke interessant toch...

Die 24 uur durende busrit was dan weer een stuk minder interessant. Niet onaangenaam, want de stoelen zijn zacht en ze kunnen best ver naar achter, maar het duurt wel lang.
Hoewel San Pedro een stuk kleiner was dan we hadden verwacht, was het centrum van Valparaíso weer een stuk groter dan we hadden verwacht. Behalve rondwandelen en het voormalig huis van een naar het schijnt beroemde dichter bezoeken (hebben we dus niet gedaan), is er vrij weinig dat je hier kunt doen. De stad ligt aan de zee, dus we waren nog even bang te imploderen na zo'n tijd zo hoog te hebben gezeten ;), maar is erg heuvelachtig. Om de luie mens tegemoet te komen zijn er tal van liftjes die je de heuvels op tranporteren. Als goede toerist hebben we er daar wel één van geprobeerd, om vervolgens door alle mist nog niks van het volgens zeggen mooie uitzicht te kunnen zien. De Lonely Planet raad aan zo'n liftje te pakken, boven even rond te kijken, weer naar beneden te gaan en de procedure bij een volgende liftje te herhalen. Waarom dat een goed idee was als er boven ook gewoon een pad is om van de ene naar de andere mooie plek te wandelen was ons een raadsel, dus we besloten 'boven' te blijven en wandelend de verschillende leuke stadsdelen te gaan zien. Tot we erachter kwamen waaróm je beter weer naar beneden kunt gaan. Niet omdat er niks interessants te zien valt, of omdat je geheid gaat verdwalen, maar omdat het kennelijk de onveiligere delen van de stad zijn, waar je moet oppassen niet door een stel jongens achtervolgd te worden die je vervolgens allerminst vriendelijk van je spulletjes ontdoen. Tenminste dat kwam een vrouw ons vertellen voordat ze haar huis in ging en waarschijnlijk de boel stevig op slot deed. Toen liepen we uiteraard al een stuk minder ontspannen...
Toch was de stad leuk om gezien te hebben en hadden we zowaar nog een complete dag (die was wellicht wat overbodig, behalve om verjaardagskaarten te kopen) voordat we savonds een volgende bus zouden pakken.
De bestemming was wat vluchtig uitgekozen want ons voornaamste doel was om op tijd in het zuiden van Chili te zijn zodat we de grens naar Argentinië kunnen oversteken om John en Judith van het vliegveld te halen :)
Om ook niet weer 24 uur in een bus te hoeven zitten kozen we iets op maar 11 uur rijden afstand en wat bovendien erg aanlokkelijk klonk: het Villarrica nationaal park met vulkanen. smorgens nog voor het open gaan van winkels of de toeristeninfo kwamen we dan ook aan in Villarrica. Het was nog een heel gezeul met onze tassen van hot naar her in het dorp voor we eindelijk een plekje om te overnachten hadden gevonden dat 1 niet vol zat, 2 niet te duur was en 3, ook daadwerkelijk iets bood voor het geld dat ze vroegen.
Na geïnstalleerd te zijn was het lunchtijd en hadden we nog maar een halve dag om hier eens rond te gaan kijken. Aangezien Villarrica aan een mooi groot meer ligt met richting 2 kanten uitzicht op een besneeuwde vulkaan besloten we wat in de omgeving te gaan wandelen. We zijn willekeurig een interessant ogend paadje ingeslagen dat hoewel het een eindje door slingerde uiteindelijk toch dood liep. De volgende dag zijn we rustig opgestaan, heeft Lars alle boekingen voor de Torres del Paine wandeling met de ouders geregeld en gingen we de busmaatschappijen af voor een kaartje voor een bus van morgen naar Puerto Montt. Die bleken echter vanwege het hoogseizoen allemaal te zijn volgeboekt... :\ Niet helemaal zeker wat we nu zouden doen (een bus ergens anders heen nemen, maar waar dan? of gaan liften?) zijn we bij de toeristeninfo gaan vragen hoe we bij het nationale park konden komen. Hoewel het park Villarrica heet en wij dus in het gelijknamige dorp zitten, blijkt het park dichter bij Pucon te zitten dan Villarrica, en is dat nog een half uur met de bus en dán moet je nog met een bus naar het park. Aangezien het nu al 11 uur was leek ons dat wat te kort tijd en besloten we onze zwemspullen te pakken en richting de andere kant langs het meer te gaan lopen tot we een mooi plekje vonden.
Ondertussen knaagde het wel, want we zaten nog een behoorlijk eind reizen bij El Calafate vandaan, het was nu de 8e terwijl we de 13e met de ouders hadden afgesproken en we waren nog geen stap dichter bij een sluitende manier om er te komen :s Die avond vond Lars echter iets. We zouden nog steeds naar Puerto Montt moeten, maar in plaats van daarna met een boot en een nog onbekend aantal bussen te moeten ging er ook een niet al te dure vlucht van Puerto Montt naar Punta Arenas in het zuiden van Chili. Alles mooi en wel, maar vluchten kan je hier op internet niet betalen met iDeal, maar dat moet met je creditkaart. Op zich geen probleem zou je zeggen, behalve dat er een maandelijkse limiet op zit die we al bereikt hadden en het gemiddeld 3 dagen duurt voordat je nieuw overgemaakte geld erop wordt bijgeschreven... Daarnaast had zowel de creditkaart van John en Judith als opa Postma datzelfde probleem en was het ondertussen bedtijd in Nederland... Behalve voor één persoon; de papa van Bette. Die was nog wakker, had een creditkaart én daar mochten we gebruik van maken :) (bedankt pap!) Uiteindelijk kwam dat dus allemaal goed en zijn we direct naar het busstation gewandeld om dan maar buskaartjes naar Puerto Montt te kopen voor overmorgen. Gelukkig ging dat ook allemaal nét :)

Aangezien we hier dus nog een dag langer bleven dan gepland en we dus nog een hele dag hadden, besloten we vroeg op te staan, de bus te nemen naar Pucon en het nationale park te bezoeken. Aangekomen in Pucon bleek ons geluk niet mee te zitten. Hoewel de medewerkers van de toeristeninfo in Pucon in tegenstelling tot hun collegas in Villarrica wel Engels spreken en er kennelijk zelfs 2 nationale parken in de omgeving van Pucon zitten, gaat naar degene het dichtste bij (een half uur rijden) geen bus. (je kunt een tour boeken of een taxi nemen :D!) en naar degene op een uur rijden afstand gaat wel een bus, maar die hadden we net met een half uur gemist en de volgende ging pas weer om 13 uur...
Een beetje teneergeslagen zijn we bij de jachthaven gaan zitten tot we besloten dat als we er toch waren, we maar beter er het beste van konden maken. Pucon was immers best een schattig dorp en in al dat bos tussen hier en het nationale park zou je toch ook best moeten kunnen wandelen. We vonden inderdaad een leuk paadje, en net toen we dachten dat deze toch niet bij een hek zou doodlopen deed ie dat natuurlijk wel. We lieten ons echter niet ontmoedigen en besloten al die grappige winkeltjes in Pucon es te gaan bekijken en daarna een beschaduwd plekje aan het meer te zoeken om te genieten van het uitzicht.
De volgende ochtend gingen we met de bus naar Puerto Montt waar we rond de middag aan kwamen. We hadden er nog geen plekje voor de nacht gereserveerd dus we vroegen het bij de informatiebalie van het busstation dat ook een toeristeninfo beweerde te zijn. Ze sprak geen Engels, had geen plattegrond van de stad en verwees ons voor accommodatie naar een hoekje van het busstation waar bij 1 balie fotos van 12 verschillende hotels hingen en de 2 aanwezige personen uiteraard alleen het hotel aanbevolen waar ze voor werkten... Toen maar besloten naar de binnenstad te wandelen voor wat onafhankelijk advies. Deze er ook officiëler uitziende toeristeninfo hielp ons wel erg goed waarna we binnen het uur een mooi plekje hadden gevonden in een guesthouse (welliswaar een verdedeld éénpersoons bed, maar wel in een erg schattig eigen kamertje) waarvan de eigenaren Zwitsers-Chileense waren en we zowaar met Duits terecht konden. Wat heerlijk als je iemand kunt verstaan :)
We hadden allebei geen puf meer om iets te gaan doen, dus toen we de volgende ochtend terugkwamen bij de toeristeninfo om te vragen of hier nog iets te beleven viel, en we op de vraag wat we al wél gezien hadden ontkennend moesten antwoorden kregen we toch wel een vreemde blik. Daarna stuurden ze ons naar de 'artisans' markt (oftewel winkel na winkel afgeladen met souvenirs). Toen we dat wel gezien hadden namen we een bootje van een oude man die ons naar het eiland vlak voor de stad bracht waar we zowaar lekker rustig en met mooi uitzicht gewandeld hebben.
Die avond hadden we natuurlijk het vliegtuig naar Punta Arenas. Bette, zoals gewoonlijk al zenuwachtig voor een vlucht, maar met het gehannes bij de vorige vlucht nog in haar hoofd, zag hier dan ook niet erg naar uit. Gelukkig was het natuurlijk een binnenlandse vlucht, dus dat scheelt, maar toch werden we blij verrast. De dame achter de balie was vriendelijk en sprak Engels. We hoefden alleen ons paspoort te geven en toen kregen we ons ticket. Onze tassen mochten tot 20kg zijn en die van Lars was nog niet eens 19 (volgens spirit ruim 23... en daar mag je maar 18 meenemen) We hoefden geen rare tests uit te voeren bij de handtas en persoonscontrole en het boarden verliep ook snel.
Kennelijk was dit een tussenlanding voor het vliegtuig want het zat al vol en we vertrokken zelfs 10 minuten te vroeg! Als klap op de vuurpijl kregen we in de lucht nog te eten en drinken ook :) Wat een luxe en wat dus een heerlijke vlucht!
Het landen was wel weer een beetje spannend want er staat in dit deel van de wereld kennelijk constant zo'n wind dat we nog even flink door elkaar geschud en met rammelende tanden zaten voor we weer op de grond stonden.
We hadden vervolgens het geluk dat er een Fins stel naar het zelfde hostel onderweg was als wij en we een taxi konden delen. Zo waren we nog goedkoper uit dan wanneer we de bus hadden genomen en werden we nog voor de deur afgezet ook. Het inchecken bleek echter moeilijker te gaan dan verwacht. Aangezien we hadden gereserveerd via hostels.com maar aangezien de meeste accommodatie eigenaren daar nog nooit van gehoord lijken te hebben, erkende hij de bevestigingse-mail die we hadden gekregen met het nog uitstaande bedrag niet. Of we even het volle bedrag wilden betalen. Daar gingen we niet mee akkoord. Vervolgens wilde hij dan wel de reserverings afschrijving van onze creditkaart zien, maar dan zouden we kennelijk ook met creditkaart moeten betalen en dan kwam er 19% bij, dus wat wij wilden. Lars was er mee an en bereid dan maar te veel te betalen, terwijl Bette eerst wel eens duidelijk wilde hebben wat hier nou verkeerd ging. Uiteindelijk mochten we het correcte bedrag betalen, maar alleen 'because the lady wants it'... (omdat mevrouw het wil) Juist ja.
De volgende ochtend was weer even spannend. Hoewel we het geprobeerd hadden was het onmogelijk gebleken buskaartjes te bestellen voor bussen in het zuiden van Chili als je iets noordelijker zit. Om de simpele reden dat de busmaatschappijen in het zuiden niet in het noorden rijden en er dus geen loket van ze is om heen te gaan, ze geen mogelijkheid bieden om ze online te kopen, maar ook omdat ze niet reageren op e-mails die je ze dan uit wanhoop maar stuurt. (toegegeven, we schreven in Engels, maar van anderen hoorden we dat ze zelfs niet reageren op Spaans) Dus wij togen naar een busmaatschappij om voor vandaag kaartjes te kopen van Punta Arenas naar Puerto Natales en om dan morgen van Puerto Natales het laatste stuk naar el Calafate af te leggen. De eerste bus was waarschijnlijk niet het probleem met in totaal over de verschillende busmaatschappijen verdeeld zo'n 15 bussen per dag, maar het laatste stuk met maar 1 tot 2 bussen per dag wel, want het was natuurlijk nog steeds hoogseizoen... Bij de eerste busmaatschappij leek het voorspoedig te gaan, tot bleek dat de bus naar el Calafate was uitverkocht! :s Toch wat nerveus gingen we naar een andere maatschappij. Na wat gevogel op een computer bleek ze inderdaad nog zowaar 4 plekjes vrij te hebben! We konden dus zelfs nog kiezen ;) Voor de bus die we vandaag wilden hebben, hadden ze alleen nog plek om 6 uur, dus dat kaartje hebben we nog weer ergens anders gekocht. Uiteindelijk zouden we vandaag om 14.30 uit Punta Arenas vertrekken en hadden we nu dus nog even de tijd om blij te zijn over het feit dat we nu toch echt op tijd in el Calafate zouden zijn en konden we nog even wegwaaien met al die rukwinden hier.
De rit met de bus zou 3 uur duren maar aangezien we beiden zaten te dommelen waar we er in een poep en een zucht. Toen we in de verte een lelijke verzameling huizen zagen, waren we dan ook verbaasd dat we er daar kennelijk uit moesten. Aangezien we ook hier nog niks geboekt hadden en het meeste al bleek vol te zitten hebben we nog aardig wat van het dorpje gezien en moet gezegd worden dat het centrum van dichterbij ook weer niet zó lelijk is. We kwamen uiteindelijk terecht in een hostel waar we als niemand ons erop gewezen had en we wat kieskeuriger konden zijn gewoon voorbij waren gelopen. Binnen was het gelukkig iets minder erg dan de buitenkant deed voorkomen, maar we zijn zeker op mooiere plekken ingecheckt. Laten we het erop houden dat het interessant was om op een hout gestookt fornhuis dat tot gasfornhuis was omgebouwd te koken en dat de bedjes schoon waren.

De volgende dag was het dan de lang verwachte 13e van januari.
We hadden een bus die ons de grens naar Argentinie over zou brengen en die om 15 uur in el Calafate aan zou komen. Bij de grens raakten we om de een of andere reden wat mensen kwijt, duurde het gewoon erg lang en bestond het grootste deel van de weg in Argentinie uit een stofpad, dus we kwamen pas om 17 uur aan in el Calafate. Er waren een paar dingen die nog geregeld moesten worden voordat we de ouders van Lars om 18.50 uur konden gaan verwelkomen op het vliegveld. Eerst wilden we een buskaartje hebben voor John en Judith dat hen zeker weten op tijd vanuit Chili weer naar el Calafate zou brengen, aangezien ze daar hun vervolg vlucht zouden hebben. Aangezien de rijen zo lang waren, besloten we dat dan nog maar even te laten wachten en maar eens geld op te gaan nemen. We probeerden drie verschillende pinautomaten, maar allemaal vroegen ze 5 euro om geld op te nemen. Toen de 4e en laatste in het dorp dat ook vroeg legden we ons er maar bij neer, maar toen bleek dat hij helemaal geen geld wilde geven! Na bij 2 al eerder geprobeerde aparaten langs te zijn geweest en ook andere wanhopige toeristen te zijn tegengekomen, bleek dat er in heel el Calafate geen geld te krijgen was! Aardig wanhopig, aangezien vervoer naar het vliegveld toch ook betaald moet worden en het ondertussen 18 uur was, vroeg Bette aan een taxi chauffeur of hij misschien Amerikaanse dollars accepteerde. En jawel, dat deed hij! Aangezien de taxi´s hier niet super groot zijn besloten we onze tassen eerst bij het hostel dat we voor de ouders hadden gereserveerd te dumpen en te zorgen dat wij daar op de bijbehorende camping ook onze tent zouden mogen opzetten, want dat was ons niet gelukt via internet te reserveren. We liepen in de richting van het hostel, hebben in de omgeving nog wat extra rondjes gemaakt, maar het hostel konden we niet vinden. Na twee schaarse passanten te hebben gevraagd, vonden we het toch, maar totaal niet op de plek waar de vrouw van het busstation het op onze kaart had aangegeven... Behoorlijk wanhopig, want het was ondertussen 18.40 bleek dat ze inderdaad een plekje voor ons hadden, geld voor ons konden wisselen en een taxi voor ons naar het vliegveld bestelden! :) Lars trok nog snel een schoon shirt aan, want ja, we moeten natuurlijk wel even een goede indruk maken, en toen sprongen we in de taxi. Gelukkig reed hij lekker door en waren we om 19.05 op het vliegveld. We renden gauw de hal in, maar daar was niemand... Toen bleek dat het vliegtuig van 18.50 uit Buenos Aires vertraging had en pas om 20 uur aan zou komen. Poeh, hadden wij even mazzel! We besloten maar wat rond te hangen en te wachten toen er om 19.15 achter het glas ineens een club mensen de trap af kwam gewandeld waar John en Judith tussen zaten! Kennelijk hadden ze helemaal niet om 18.50 aan moeten komen, maar al om 19.30, en had dit vliegtuig ook vertraging! We moesten nog even wachten tot ze hun tassen hadden en ze door de controle waren, maar toen konden we elkaar eindelijk een knuffel geven :)
We checkten ze bij het hostel in, waar uiteraard kadootjes uitgewisseld moesten worden en er toch nog zoveel te vertellen viel dat het al bijna 22 uur was voordat we de straat op gingen om een restaurant te zoeken om wat lekkers te gaan eten.
De dagen erna hebben we in de omgeving van el Calafate doorgebracht. We hebben het meer waar het aan ligt bekeken en we hadden het geluk een club flamingos te spotten. Aan de andere kant van het dorp zat ook een kloof die we bekeken hebben, maar 1 van de dagen hebben we ook een auto gehuurd waarmee we naar el Chalten zijn gereden. Het landschap is behoorlijk leeg tussen deze twee plaatsen, en er groeit ook weinig, maar de lange rit wordt goed gemaakt door het nationale park bij el Chalten. Na eerst 3 uur rijden is het vervolgens nog eens 3 uur wandelen, maar daar lag dan ook onze eerste echte gletsjer! Compleet met meertje ervoor waar afgebroken ijsschotsen in dreven die als je even wachtte gewoon kon zien smelten! Compleet voldaan legden we de hele reis weer in omgekeerde volgorde terug af.
In de tussentijd moesten John en Judith hun eigen kamertje nog weer uit aangezien we hem in eerste instantie maar voor 2 nachten gereserveerd hadden. Aangezien heel el Calafate natuurlijk tegen deze tijd zat volgeboekt zat er niet veel anders op dan te verkassen naar een andere locatie, wat een erg dure aangelegenheid bleek te zijn. Tot bleek dat je ook een tent en slaapzakken kunt huren en Lars en Bette ineens buren naast hun op de camping kregen. En als je kampeert, dan barbeque je natuurlijk ;)

Na el Calafate ging de reis weer terug naar Puerto Natales. Wederom de grens oversteken, maar nu achterstevoren. We weten nu ook waar Lars zijn verstrooidheid van heeft, want John wist zijn net gekregen en ingevulde papiertjes om de grens over te steken binnen 5 minuten kwijt te raken... ;) Deze keer werd ons wel gevraagd naar onze eetbare waar, maar na het even bekeken te hebben mochten we alles houden! (gelukkig maar, die hagelslag en stroopwafels zijn niet voor niks de halve wereld over gereisd!)
In Puerto Natales bleek het gereserveerde hostel niet zo dicht bij het busstation te zitten als gedacht. In tegendeel. Het zat aan de andere kant van het dorp! Na het eind gelopen te hebben bleek het hostel echter ook nog eens vol te zitten. Op zich geen probleem zou je zeggen, behalve dat onze reservering niet was doorgekomen! Nou mooi is dat, sta je daar met ouders die de halve wereld zijn afgereisd om je te komen bezoeken, heb je omdat het hoogseizoen is alles van tevoren geregeld, en dan kom je in een volgeboekt hostel terecht! Gelukkig was de eigenaresse erg behulpzaam en regelde ze een ander duurder hostel voor ons waar we het verschil in prijs terug van kregen en ze ons met een taxi heen liet brengen. Na hier voor een nachtje gestationeerd te zijn hebben we de volgende twee dagen wel in het gereserveerde hostel gezeten.
Hoewel Lars als goede "reisorganisatie" al plannen had om deze twee dagen in te vullen, besloten we toch eerst onze tassen en voorraden op orde te maken voor de acht dagen durende wandeling in het Torres del Paine nationale park. We gingen zelfs nog naar een informatie praatje waar we te horen kregen dat wandelstokken toch echt wel handig zijn, aangezien de wind hier zo hard en uit wisselende hoeken waait, dat je anders geheid onderuit gaat...
Waarschijnlijk omdat we nu met vier personen waren, en wel ouders waar je het goed voor wilt regelen, was het maar goed dat we twee dagen hadden. Aan het eind was alles echter zelfs nog beter geregeld dan hoe we het normaal met zijn tweetjes hebben. ;)

Toen brak de dag aan dat we gingen wandelen. Na om 6 uur een ontbijtje gehad te hebben moesten we het eind naar het busstation weer terug wandelen om de bus van 7.30 naar het nationale park te nemen. Dat is nog best een eindje rijden dus om 11 uur kwamen we pas aan. Na de nodige stop bij het toilet, en verplichte informatie film over het verbod op vuur te hebben gekeken, gingen we dan op weg. Het was een erg warme en zonnige dag dus we hadden aardig wat zonnebrand nodig. Als die ene flapdrol van 7 jaar geleden nou niet zo nodig zijn wcpapier had moeten verbranden hadden we onderweg misschien nog schaduw gehad van alle bomen die hier ooit hebben gestaan, maar nu stonden er niet meer dan wat verbrande stompjes... De zomerbloempjes tierden er echter welig, dus dat was een schitterend gezicht. Of in ieder geval voor de mensen zonder hooikoorts... Hoe dan ook, na nog geen halve dag wandelen kwamen we op onze eerste kampeerplek aan. De tent die we voor John en Judith hadden gereserveerd stond al netjes in het enige schaduwplekje onder zo´n beetje de enige boom op ze te wachten. Aangezien bijna alle andere mensen ook in die schaduw wilden staan was het een druk bezet plekje. Toch hebben wij onze tent er vrolijk naast opgezet :)
Aangezien op internet niet helemaal duidelijk was of er hier ook een restaurantje voor de ouders zat (en omdat het gewoon belachelijk duur is om eten voor je klaar te hebben staan) kookten wij voor ze. We kunnen zeggen dat wij waarschijnlijk het best gegeten hebben van de hele camping, want wie eet er op een trektocht nou broccoli, aardappelpuree en vers gebakken vlees? ;)

De volgende dag stond een wandeling van 6 uur op de planning. Het was ook de eerste dag met een behoorlijk stijl stukje omhoog waar een erg harde wind over waaide. Aan de kant waarvan we kwamen stonden we in de luwte, maar hoe hoger we kwamen, hoe meer wind. Zo erg dat je de adem benomen wordt, zowel je tranen, snot als speeksel wegwaaien en je uiteraard tegelijkertijd over ongeveer de breedte van een wildspoor moet lopen. We waren inderdaad blij met onze stokken! ;)
Gek genoeg was dit de ergste wind die we de hele wandeling zouden tegenkomen. De dag erna was maar een korte dag, want dag vier zou een hele lange dag worden. Op dag vier stonden we om 5 uur op en gingen we de pas over waarvan tijdens de lezing was voorspeld dat je als je bijna boven was dacht dat je dood zou gaan, maar het aan de andere kant gauw zou luwen. Dat viel gelukkig allemaal reuze mee. Het regende wel wat, maar dat we uiteindelijk op de pas stonden was het net een beetje droog en gaf het ons een prachtig uitzicht over "glaciar Grey" en de bewneeuwde bergen en het Patagonische ijsveld er achter. Dat was die drie uur durende klim toch wel waard. Windstil was het uiteraard niet, en niet lang daarna begon het weer te spetten waardoor we ontzettend verkilden. Er zat niet veel anders op dan flink door te stappen naar beneden, en wederom kwamen de stokken van pas, want het was nog behoorlijk stijl zo naar beneneden. Vooral Judith was de klos. Ze gleed een paar keer uit en viel helaas gaten in haar splinternieuwe broek...
6,5 uur na de camping verlaten te hebben kwamen we bij een gratis kampeerplaats aan waar we lunchten. Als we met ons tweetjes waren geweest hadden we hier waarschijnlijk overnacht, maar gratis betekent ook dat je er geen tent kunt huren, dus we moesten nog 5 uur door. Deze laatste 5 uur werden er uiteindelijk toch wat meer. De benen waren wat stijf van al het afdalen, maar voor de grap zaten er ook twee kloven in het pad die niet met een brug over te steken waren... Het betekende met een wiebelend laddertje en aan een touw afdalen, stenen hoppend de rivier over en aan de andere kant wederom met een ladder of twee en ertussen een smal richeltje weer omhoog klimmen. Toch wel een momentje waarop je je afvraagt: gaan we terug, of zal ik toch? Uiteindelijk zijn we allemaal netjes aan de overkant gekomen en ben je super trots, maar heb je wel de bibbers in je armen en benen.
Uiteindelijk kwamen we 13,5 uur later dan we vertrokken waren aan bij de camping voor die nacht.
Als we dachten dat het op het "achterste deel" van de trek druk was, dan bleek dat het hier helemaal stampvol met mensen was. Aangezien we pas om 20 uur aankwamen en we honger hadden waren we dus niet op tijd om gebruik te maken van de warme douche tussen 19 en 21. Daar besloten we ons de ochtend erna maar aan te wagen. Dat was echt een geval van wagen, aangezien het onverwarmde water het smeltwater is dat hier in de rivier stroomt :s brrr!
Hier op het deel van de wandeling in de vorm van een "W" hebben we in nog wel meer grote groepen gekampeerd maar ook gewandeld. Hoewel de gletsjer toch wel het mooiste uitzicht was, hebben we daarna toch ook echt wel van de uitzichten genoten. Vooral de meren hebben prachtige kleuren. Van grijs, tot mint groen en helder blauw. Uiteraard helpen wat besneeuwde bergen in de verte ook wel ;). Op dag 6 hadden we echte mazzel. We zagen een condor! En wel eentje die recht over onze hoofden vloog! Ons geluk kon echter niet op, want toen hij naar ergens hoog boven een besneeuwde piek zweefde bleek dat hij niet alleen was, maar zagen we er in totaal wel 10! :D
Helemaal gelukkig liepen we verder en onderweg zagen we er, nu we er op bedacht waren, nog meer.
Die avond stond zoals gebruikelijk de tent voor John en Judith al klaar, maar deze keer op een vlonder vanwege het rotsachtige en oneffen terrein. Wij kregen een mooi vlondertje naast ze, maar aangezien er nergens haringen in te prikken vielen stond onze tent pas in de record tijd van 65 minuten... Het gaf allemaal niet, want vandaag hadden we de luxe van een badgebouw met douches die 24 uur per dag beschikbaar én warm water leverden, met de enige beperking of je niet langer dan 3 minuten wilde douchen. Nadat Bette en Judith de dag ervoor 1,5 uur in de rij hadden gestaan voor de douche, was dit een verademing :)

De volgende en 1 na laatste wandeldag zou een lange dag van 17km wandelen gaan worden. Het eind was in zicht, of we hadden vleugels gekregen, of de kaart en km schatting klopten van geen kant, hoe dan ook waren we veel eerder bij de camping dan verwacht. Ook hier leek onze reservering weer voor problemen te zorgen. Toch is het moet moeilijk zou je denken: Er komen 4 personen kamperen, 2 daarvan nemen alles zelf mee en de andere 2 willen graag een tent, slaapzakken en voedsel. Maar nee, er stonden 2 tenten voor ons klaar, vier slaapzakken en 2 matjes. Jammer genoeg dan weer niet voor 4 personen voedsel... Aangezien onze eigen tent groter is dan degene die gehuurd kon worden en niet alleen wij maar ook onze tassen er in passen, hadden we liever onze eigen tent om in te slapen. Dit bleek ook weer moeilijk te zijn, maar uiteindelijk kregen we een vlonder zonder tent en als je al het geregel en gedoe bij aankomst van de tijd aftrekt, stond onze tent nu al binnen het half uur :)
Vanaf deze camping was het 1,5 tot 3 uur lopen (het lag aan wie je het vroeg) naar de iconische graniet blokken 'torres del paine' die de naam geven aan dit park. Traditioneel hoor je smorgens belachelijk vroeg op te staan om nog voor zonsopkomst de berg naar deze torens op te klimmen om de eerste stralen zonlicht knal oranje op het graniet weerkaatst te zien worden. Aangezien dat zou betekenen dat we morgen wel heel vroeg op moesten en we vanaf onze camping al een glimp van de granieten torens konden zien, besloten we dat niet te doen. John was echter wel benieuwd of we meer zouden zien als we in ieder geval een eindje het pad op zouden lopen, dus dat deden hij en wij twee. Jammer genoeg werd het zicht er niet beter op. Lars, zo dicht bij de torens nu, wilde eigenlijk wel door lopen om ze te gaan bekijken. John besloot terug te gaan en Judith op de hoogte te brengen van de gewijzigde plannen en op tijd terug te zijn voor het avondeten. Lars en Bette gingen verder om de granieten torens te bekijken.
Hoe hoger we kwamen hoe meer we moesten klauteren, en hoe winderiger en kouder het werd. Aangezien we slechts voorbereid waren op een zomers wandelingetje in het dal kregen we het toen we boven waren en stil zaten best wel koud. Maar het uitzicht was het waard! Alleen graniet is niet iets waarvoor je naar boven moet, maar als daaronder een pakket sneeuw ligt die naar onder toe steeds grijzer en smeriger wordt en uitloopt in kleine straaltjes smeltwater die aan de voet samenkomen in een ijzig groen meer, dan ben je toch wel betoverd. De betovering zorgde echter niet voor warmte dus na genoeg genoten te hebben renden we bijna weer terug naar beneden waar bleek dat we het hele rondje in slechts 3,5 uur volbracht hadden.

De volgende ochtend was Judith al vroeg uit de veren om naar de wc te gaan en had ze het geluk precies op tijd te zijn voor het oranje lichtspektakel op de bergen. Tegen de tijd dat ze ons de tent had uit gerammeld was het al weer aan het afnemen, maar nog steeds spectaculair om te zien. Deze laatste dag was het een kwestie van teruglopen naar de plek waar we de eerste dag met de bus waren afgezet waarbij we nog verschillende lama-achtigen tegenkwamen.
Terug in Puerto Natales trakteerden we onszelf op een welverdiende rijk belegde pizza.
De volgende ochtend moesten we helaas vroeg opstaan om de ouders op de bus van 7 uur terug naar el Calafate te sturen. We vonden het erg jammer nu alweer afscheid van John en Judith te moeten nemen want we hebben het erg gezellig gevonden. Zij vliegen vanuit el Calafate naar Santiago in Chili, gaan dan door naar Valparaiso van waar ze de boot naar Buenos Aires nemen. Onderweg doen ze uiteraard nog heel wat plaatsen aan, waaronder Ushuaia, de zuidelijkste stad op aarde. Wie weet treffen we ze daar nog voor een middag, maar dat lezen jullie in het volgende blog. ;)