Werk, werk en nog weer reizen

Hallo allemaal! :)
Het laatste blog eindigde nogal spannend vernamen we, dus hier het vervolg.
Dus, waar waren we gebleven? Het punt waarop we te horen kregen dat Lars voor 2 weken naar Canberra ging om daar te werken. We hadden welgeteld even ruim 2 dagen om te zorgen dat van alle gedeelde spullen een 2e setje klaar stond en er genoeg knuffels en kusjes werden uitgewisseld om 2 weken te kunnen overbruggen.
Helaas wist één van de compleet onopmerkzame hostelgenoten het ongelukkige moment van afscheid te kiezen om ons te informeren over zijn studie vorderingen :s, en toen was Lars weg.
Bette verruilde de knusse 2-persoons kamer voor een bedje op de meidendorm, terwijl Lars met nog 3 jongens (Genie, Locky en Bova) op weg ging naar Canberra.
Aangezien de maandag de koningin jarig was en dus iedereen vrij had is Bette een kijkje gaan nemen in het maritiem museum om vervolgens 's avonds met 2 collegas (Kelsey en Suzie) 'wat te gaan drinken' in Glenelg. Bette werd opgehaald door Kelsey die nog een tas bij een andere collega moest afzetten. Het huis zat vol, er lag verdacht wit poeder op het aanrechtblad en we hebben de collega niet gezien, maar toen konden we naar Glenelg. Daar aangekomen bleek 'wat drinken' eerder tussen de 18 jarigen gepropt te staan dansen te zijn. Nadat Suzie en Bette ook het gevoel hadden dat ze echt véél te veel kleren aanhadden besloten ze de volgende week daadwerkelijk iets te gaan drinken.
De rest van de week was het een kwestie van de ondertussen gewoonlijke bezigheden in Adelaide weer oppakken. Iedereen in het hostel was natuurlijk op de hoogte van Lars zijn vertrek, en waren allemaal erg lief voor Bette. Het werk ging haar nog steeds niet echt gemakkelijk af en het begon steeds kouder te worden waardoor er nu al 7 lagen kleding aan te pas moesten komen, maar dat kon kennelijk de schoonheid van Bette niet verbergen... Bette was aan het werk in 'ons eigen' Port Adelaide en ze besloot de 20ste Aziaat van die dag nu eens niet te stoppen want ze spraken nooit (of alleen nu niet?) Engels. Toen hij haar gedag zei, kon ze weinig anders dan vriendelijk terug doen, want je bent aan het werk of niet? Voor ze er erg in had greep hij haar vast en kuste haar op de wang. Een beetje beduust wist ze niet hoe ze moest reageren, maar toen was hij alweer weg met de woorden 'because you're such a pretty girl!' (omdat je zo'n mooi meisje bent!)... Hmm, en dan is het logisch of te verwachten? De onopmerkzame hostelgenoot vroeg zich alleen af of ze vandaag misschien haar haar los had gehad...?!
Bij de wekelijkse personeelsborrel op vrijdagavond bleek dat het nog erger kon, want één van de nieuwe jongens was die dag benaderd door een man met de vraag of hij graag wat wilde bijverdienen. Daar had hij op zich wel oren naar, totdat bleek dat dit zowel die man als zichzelf samen op het mannentoilet in zou houden, hoefde hij niet meer zo nodig...
Dat weekeinde is Bette met collega Suzie naar een salsa avond geweest, wederom in Glenelg. We waren uitgenodigd door de gitarist/zanger van die avond die Bette tijdens het fundraisen ontmoet had. Was een erg gezellige avond.
De week erop gebeurden er geen bijzonder spannende dingen meer, behalve dat Suzie het geluk had om binnenkort voor 2 weken naar West Australië te worden gevlogen om daar te werken en Bette op een avondje lekker eten en een filmpje trakteerde, én natuurlijk dat Lars zondag avond weer terug kwam! :)

Lars zijn twee weken in Canberra zaten er dus op, maar hoe zagen die er dan uit?
Nadat op de zondag van vertrek het plan tot 3 keer toe gewijzigd was vertrokken ze om 4 uur dan eindelijk. Misschien een beetje aan de late kant als je bedenkt dat er voor die dag 1000km op de planning stond. Om 2 uur 'snachts kwamen ze dan ook eindelijk aan in Griffith. De volgende ochtend vertrokken ze gelukkig een stuk vroeger aangezien er om 10 uur uitgecheckt moest worden. Nadat ze de laatste 500km hadden gereden was er nog mooi de tijd om alle hoogtepunten van de hoofdstad te bekijken. Te weten, het parlementsgebouw, dat ze na welgeteld 5 seconden wel gezien hadden en ze konden besluiten dat Canberra een ontzettend saaie stad was. De vier dagen erna was het werken op de koude straten van Canberra. De hoofdstad heeft namelijk de dubieuze eer om vorst te kennen in de winter, aangezien er een constante ijzige wind komt vanaf de omliggende besneeuwde pieken. Achja, je moet je politici toch ergens kwijt...
Gedurende de week werd er bij routine beurt gekookt, wat verschilde van Genie zijn pasta waar zowaar nog wat groente in zat tot de hotdogs van Bova (nee geen groente, gewoon vlees saus en brood) die hij uiteindelijk niet eens zelf bakte omdat hij op stap ging met een meid die hij die dag had ontmoet. (En nee, dit was dus niet zijn zwangere vriendin, want die zat immers nog in Adelaide) De kook competitie werd, ondanks alle groenten en vitaminen uiteindelijk gewonnen door Lars, dankzij het nachos todos recept van Sander.
Aan het eind van de week gingen ze naar het 400km verderop gelegen Sydney om de baas en de nationaal manager van het bedrijf te ontmoeten. Terwijl Genie op zaterdag de eer had om met de nationaal manager naar een Australian football match te gaan, liet Lars de andere jongens wat van de stad zien. Die avond gingen ze met zijn allen naar de personeelsborrel in Sydney. Hier werden geen Aziatische zoenen en dubieuze voorstellen besproken maar willekeurige gesprekken gevoerd met onbekende collegas. Eén daarvan, een vriendelijke Engelsman, kocht een biertje voor Lars waarna ze een geanimeerd gesprek hadden. Lars zou Lars natuurlijk niet zijn, als hij deze man niet voor de gek zou houden. Achja, geintje tussen collegas moet kunnen toch? Tot hij van Genie hoorde dat dat dus de eigenaar van het bedrijf en dus de hoogste baas binnen TFP was. oeps... Nouja, hij leek het goed op te vatten. :)
De volgende ochtend was Lars als eerste op, en een half uur na de checkout tijd waren de andere 3 uiteindelijk ook wakker en zaten ze laveloos in de auto. Na nog een laatste rondje door de stad gereden te hebben werden Locky en Bova op het vliegveld afgezet voor hun vlucht naar Western Australia. Daarna werden twee jongens uit Sydney opgehaald om vervolgens, bij gebrek aan een Shell pomp, met nog maar voor 320km in de tank aan de terugtocht naar Canberra te beginnen. Ondanks dat Lars het wist te presteren de enige Shell pomp tussen Sydney en Canberra te missen (ja Iv, zo'n ding is behoorlijk groot én verlicht, we weten het) wisten ze met de laatste druppels in de tank de hoofdstad toch te behalen. Hierna wist Lars ruim 61 liter af te tanken, wat best knap was voor een auto met een 60 liter tank...
De twee jongens uit Sydney waren een leuke afwisseling voor het team. De Koreaanse Andrew kookte een ontzettend lekkere Koreaanse runderstoofpot met 7up terwijl de Engelse Luke de meest schaamteloze persoon ooit bleek, wat natuurlijk mooie verhalen opleverde. (Vincent en Bram, deze houden jullie nog tegoed)
Naast al het harde werk werd deze week ook de hottub van het huisjespark ontdekt, waar de hele dag in de kou al naar uit werd gezien. Hoe dan ook na nog 5 dagen werken in de meest saaie stad op aarde zat de tijd in Canberra er op. Nadat op vrijdagavond afscheid was genomen van Andrew en Luke vertrokken Lars en Genie op zaterdagochtend. Aangezien Genie geen rijbewijs meer had mocht Lars het hele stuk alleen rijden. De eerste 1000 op zaterdag en zondag de laatste 500, terwijl Genie zich vermaakte met pokemon spelen op de IPad. Aangezien het grootste deel van de rit al op zaterdag was gedaan, waren ze zondag optijd terug in Adelaide, waar Bette Lars al opwachte met lekkere tosties voor de lunch.

We hebben de 2 weken apart dus goed overleeft, maar we waren wel blij dat ze weer om waren. ;)
Het werk ging weer door, en bij Bette leek er nu een geleidelijke stijging in het aantal sign-ups te zitten, maar we hadden beiden nog steeds geen idee waarom en hoe we dat zelf konden beïnvloeden.
Dat weekeinde besloten we onszelf te trakteren op een muzikaal avondje uit. Op internet had Bette iets gevonden over een metal concert met 5 verschillende (voor ons onbekende) bands, waarvan één uit Adelaide. Waren niet veel bezoekers, maar het was ook een klein podium. Wij hebben ons er in ieder geval prima vermaakt. :)
Niet lang daarna was het tijd voor een feestje: op 1 juli was ons 5-jarig jubileum. Uiteraard lieten we dat niet ongemerkt voorbij gaan, dus na het verzoek drievoudig te hebben ingediend kregen we een dag vrij. Die hebben we goed besteed in het Cleland wildlife park waar we koalas hebben geknuffeld, wallabies geaaid en potoroos gevoerd (echt leuke beestjes!). Uiteraard zijn we lekker uit eten geweest om daarna zowaar een dansles bij te wonen. Gelukkig maakte de lol die we erin hadden ons gestuntel goed.
Hoewel we op het werk natuurlijk weer erg blij waren dat we samen in Adelaide waren en het ook lief vonden dat ze ons indeelden om samen te werken, (ondanks dat ze bij het sollicitatiegesprek hadden gezegd dat ze dat niet zouden doen) werkte dat voor ons niet echt goed. Met fundraisen is het belangrijk dat je vrolijk en vriendelijk blijft, maar we laten ons te gemakkelijk door de ander zijn gemoedstoestand beïnvloeden waardoor het moeilijk wordt dat de hele dag vol te houden. Langzaamaan ging het van kwaad tot erger, tot we besloten dat we het fundraisen 1. niet echt leuk vonden, 2. niet door hadden hoe we ons konden verbeteren en 3. er langzaam ongelukkiger op werden. Dat ging dus de verkeerde kant op en we besloten het nog een week aan te kijken. Aan het eind van die week, na 4 mensen op één dag te hebben opgetekend, leek Lars het ei van Columbus gevonden te hebben. Tja, in die overwinningsstemming wilde Lars nog wel wat langer blijven, dus dat deden we. Na nog een week door te hebben geploeterd, wat vooral lastig was voor Bette aangezien die ineens van greenpeace werd afgehaald om voor de cancer council te fundraisen, was het aan het eind van de week echt genoeg en besloten we in onze laatste vrijwilligersuren naar de South Australian Art Gallery te gaan. Die avond zijn we wel nog naar de wekelijkse personeelsborrel gegaan om van iedereen afscheid te nemen.
Na 7 weken fundraisen zat ons werk er dus op en werd het tijd ons voor te bereiden op wederom een reislustig jaar.
Uiteraard moesten er heel wat erg saaie dingen gebeuren zoals de was (en hopelijk nu écht schoon), Lars zijn broeken repareren (alwéér!), voorraden inslaan, etc. Daarnaast moesten er echter ook ingewikkelde dingen geregeld worden zoals het vernieuwen van de auto registratie vanuit een andere staat (hoezo is Australië één land?) en internationale rijbewijzen (bedankt mama Hopman!). Maar een reis begint natuurlijk niet zonder de nodige dure uitgaven: nieuwe gordel achterin de auto (ondanks dat er geen stoel is om op te zitten, schijnt dat verplicht te zijn...) en vliegtickets naar het volgende continent (dat is dan ergens wel weer leuk).
Gelukkig werden deze 2 weken ook onderbroken door leuke gebeurtenissen: onze verjaardagen! Zelfs als we het hadden gewild onmogelijk om aan voorbij te gaan met een skypedate met onze verjaardagsvisite in Enkhuizen en natuurlijk alle kaarten en brieven die we van jullie mochten ontvangen. Ze zorgden voor een gezellige en feestelijke aankleding van onze verders saaie kamer. Hartstikke bedankt daarvoor!
De verjaardag van Bette kenmerkte zich voornamelijk door mooie natuur, wandelen en... heel veel lekkers! Lars werd 25 dus dat moest speciaal gevierd worden natuurlijk. De manager van het hostel, ondertussen een vriend van ons, nam Lars mee de lucht in, in jawel een vliegtuigje! Daarna zijn we volgens goede australische gewoonte wijn gaan proeven bij een 'cellar door' (en ja, daarna gewoon weer met de auto verder), waarbij we zowaar iets tegenkwamen dat Bette ook lekker vond.
Al met al hadden we genoeg tijd gespendeerd in Adelaide en omgeving, waren de tassen weer gepakt, de auto klaar voor vertrek en de behoefte eens wat te gaan zien van dit Australië behoorlijk aanwezig, dus konden we op pad.
In het volgende blog kunnen jullie eindelijk weer genieten van echte réisverhalen over ondergrondse dorpjes, heilige stenen, droge woestijnen/sprankelende watervallen en zwemmen in water met... krokodillen?!