Nepal en India

Hallo allemaal! For English, please scroll down again.
Het laatst bericht was dat we waren aangekomen in Nepal. Nou, daar hebben we erg genoten hoor! Ook al had de start iets beter gekund. Na een dag lang reizen en een zeer kort nachtje in Bangkok waren we behoorlijk moe. We hadden begrepen dat we voor 400 rupies een taxi naar het centrum konden krijgen, en eenmaal uit de drukte rond het vliegveld bleek dat inderdaad het geval. De chauffeur kende ons hotel niet, maar dat bleek niet verwonderlijk toen we uiteindelijk in het steegje stonden. Gepast betalen als je net hebt gepind gaat niet, dus ineens kostte de taxirit 450 rupies... Hmm. Na lang aandringen en een beroep gedaan te hebben op de vriendelijkheid waar Nepalezen bekend om staan en dat hij dit dus verpestte, kregen we 50 extra terug. Het is niet veel, maar het gaat om het principe!
Tegenover het hotel zat een 'fast food' restaurant. Wat dat hier ook mag betekenen, want ze hadden er normaal restaurant voedsel en we hebben er een uur moeten wachten op ons eten... (das best vervelend om half 10 'savonds wanneer het nog voelt alsof het kwart voor 11 is en je pas om even voor middernacht kunt eten.)
Het hotel zag er basis, maar goed uit. Ze hadden er geen verwarming, maar dat is hier normaal.
Na een nog relatief warme nacht omdat we onze slaapzakken erbij hadden gepakt werden we 'smorgens wakker in een zeer koude kamer. Omdat bij aankomst de gordijnen dicht zaten hadden we 1 raam vergeten dicht te doen. Het bleek echter zo verrot en opgezet te zijn van het vocht, dat het niet eens dicht kon... Toen daarna de beloofde warme douche gewoon koud bleef en de bedden met daglicht minder schoon dan gedacht, was het tijd om ondanks onze 2 daagse boeking een ander hotel te zoeken.
Na deze eerste hobbels overwonnen te hebben ging het een stuk beter. We hebben in Kathmandu eerst eindelijk nog een aanvraag voor een Indiaas visum gedaan en hebben het centrale plein met alle tempels bezocht. Vervolgens zijn we met de bus van 7 uur 'smorgens naar Pokhara gereisd. Daar zaten heel veel meer overnachtingsmogelijkheden dan verwacht en zijn adressen niet specifieker dan een complete wijk, waardoor het vinden van ons hotel een stuk ingewikkelder was dan verwacht.
Toen we het uiteindelijk gevonden hadden bleek het wel het mooiste hotel te zijn dat we in tijden hebben gehad. En de eigenaren super vriendelijk en behulpzaam.
Die avond hebben we onszelf eerst maar eens 'getrakteerd' op een warme en waterdichte jas, aangezien we die hier wel nodig gaan hebben.
De volgende ochtend hebben we eerst alle wandel en natuurgebied vergunningen aangeschaft, waarna we een lokale rammelbus namen naar Nayapul. Vandaar begon de eerste wandel (mid)dag met wat regen naar Tikhedhunga.
De volgende 4 dagen waarop we hebben gewandeld zijn omgevlogen. De tocht ging van Tikhedhumga naar Gorepani, toen de Poon hill op en af en door naar Bantanti. Vervolgens hebben we nog overnacht in Gandruk om weer in Nayapul te eindigen.
De tocht ging de eerste 2 dagen vooral omhoog, de derde afwisselend en de laatste 2 omlaag. Het hoogste dat we geweest zijn lag even boven de 3400 meter, en gelukkig hebben we maar heel licht last gehad van hoogteziekte.
De uitzichten waren ronduit prachtig en de besneeuwde toppen van het Anapurna gebergte zowel letterlijk als figuurlijk hoogtepunten.
Het weer is ons na de eerste dag zeer gunstig gezind geweest. Met in de zon en luwte temperaturen die geschikt waren om in je zwemgoed te gaan zonnebaden, tot nachten waarin je adem aan de binnenkant van het raam vast vroor. We hebben dan ook iedere nacht dankbaar gebruik gemaakt van zowel de aanwezige dekens als onze slaapzakken, maar ook de lekkere koppen warme choco, appeltaart en dal bhat hebben ons opgewarmd.
Hoewel veel mensen een gids inhuren en iemand om hun spullen te dragen, ging het ons ook goed af zonder. Hoewel, achteraf voelden we ons een jaar of 80 vanwege de stijfheid waarmee we ons bewogen en één keer hadden we een verkeerde afslag waardoor het paadje een stuk minder begaanbaar werd dan gebruikelijk en Bette zo klunzig was om uit te glijden en met een koprol een stuk de berg af te stuiteren. Gelukkig stopte ze voor het echt steile stuk en was vooral de modder lastig, maar Lars kreeg weer de schrik van zijn leven. (Sorry liefje)
Na al het gewandel moesten we met kerst weer terug naar Kathmandu om ons paspoort in te leveren en weer op te halen met een Indiaas visum. In het weekend werken ze niet, en we mogen maar tot de 30e in Nepal blijven. Onze kerst hebben we dan ook voor de helft doorgebracht in een bus, en de andere helft in Kathmandu. Voor de verandering hebben we ons getrakteerd op biefstuk en patatjes. (Bedankt opa en oma)
Na het Indiaase visum te hebben opgehaald hadden we nog net wat tijd om af te reizen naar Bhaktapur. Een prachtig oud stadje met heel veel houtsnijwerk. Van daar zijn we alle drukte achter ons latend gaan wandelen naar Nagarkot. De zonsopkomst moet daar erg mooi zijn, dus dat wilden we wel zien. Het was alleen een stuk verder, hoger en langer lopen dan we hadden verwacht, en hoewel er onderweg 2 keer mensen hadden aangeboden om bij hun te overnachten, zijn we doorgelopen tot we om 21 uur eindelijk in Nagarkot aankwamen. En ja, ook hier wordt het in de winter vroeg donker.
Na een lekkere maaltijd, maar helaas een koude douche was het maar een kort nachtje, want om 5 uur ging alweer de wekker. Na een half uur lopen kwamen we op een mooi plekje, waar we nog een hele tijd in de kou hebben moeten wachten op de grootse entree, maar mooi was hij zeker. Mooi, omdat je de eerste zonnestralen op het sneeuw van de verderop gelegen bergen ziet weerkaatsen, waarna ze van boven naar onder steeds verder oplichten.
Toen terug naar het hotel voor een lekker ontbijt en om 10 uur terug met de bus naar Kathmandu. 's Middags hadden we namelijk een afspraak in een internet café: onze eerste skypesessie sinds we zijn vertrokken met onze families thuis, dus dat wilden we niet missen. (onze mobiels bleken namelijk toch niet geavanceerd genoeg dat ze de Skype app ondersteunen :( )
Toen was het alweer 30 december en onze laatste dag in Nepal. 's Morgens zijn we vroeg opgestaan om een bus naar de Indiaase grens te kunnen nemen. De bus ging een stuk later dan gepland, dus we zaten behoorlijk te kouwkleumen. Toen hij reed werd het niet veel beter, want een verwarming hadden ze niet, maar dan heb je in ieder geval het idee dat er iets gebeurt.
Heel wat stops en in en uitstappende mensen later hadden we het bergachtige deel van Nepal verruilt voor het vlakke en iets warmere deel. Toen kregen we ineens echter pech: Een klapband. Het eerste wat door ons heen ging was: shit, repareren gaat waarschijnlijk lang duren, en aangezien we niet weten hoe ver het nog naar de grens is, en hoe laat de grensposten sluiten, hopen we dat we vandaag het land nog uit kunnen. Ons visum verloopt vandaag namelijk.
In plaats daarvan begon de bus gevaarlijk te slingeren, raakte van de weg en sloeg om. We raakten links van de weg, en wij zaten links dus de hele bus kwam over ons heen. Gelukkig ging ons raam niet stuk en ving Lars de meeste mensen op voor Bette, dus konden we even later met een paar schrammen en pijnlijke plekken zo de bus uit lopen. Via het voorraam, want die was er door de klap uitgevallen. De andere mensen in de bus hadden gelukkig ook niks ernstigs.
Aangezien onze tassen op het dak hadden gelegen waren die wel wat gekneusd en verder compleet bemodderd.
Hoewel we ergens in niemandsland waren gestrand, stonden er toch al zo'n 100 mensen naast de weg toen wij uit de bus kwamen. Niet lang daarna kwamen er bussen van andere maatschappijen langs gereden die ook naar de grens gingen, en konden we zo weer instappen. Het repareren van een klapband zou langer hebben geduurd.
Na een uurtje bereikten we de meest chaotische grensovergang die we tot nu toe hebben gezien, en stonden we eigenlijk al in India voordat we ons stempel voor het verlaten van Nepal hadden gekregen. Gelukkig schoten er op straat wat mensen te hulp, en haalden we overal de benodigde stempels op. Daarna was het nog een 3 uur durende busrit naar Gorakpur.
We hebben daar een hele tijd rond gelopen op zoek naar een zowel goedkoop als schoon hotel, maar toen we zelfs geen schone en dure hotels konden vinden, werd het een vies en goedkoop hotel. We vroegen ons af of dit representatief was voor heel India, want dan zijn 3 weken wel erg lang. Gelukkig was het avondeten goedkoop én lekker.
Het was weer een kort nachtje, want de volgende dag ging om 6.30 alweer de trein die ons naar Varanasi zou brengen.
Rond het middaguur kwamen we in het heilige Varanasi aan. Wat een drukte! Het deel met veel hotels en restaurants zit vlak aan de Ganges en bestaat uit kris kras door elkaar lopende smalle steegjes, volgepropt met mensen, brommers, honden, en niet te vergeten: koeien.
We vonden een geschikt hotel aan één van de vele Ghats, oftewel trappen of straten die afdalen tot aan het water. We hadden geluk, onze Ghat zat pal naast het 'uitvaartcentrum'. Hindus geloven namelijk dat je telkens wordt herboren, en de enige manier om aan deze cyclus te ontsnappen is om in Varanasi dood te gaan of verbrand te worden en hier in de Ganges te worden uitgestrooid. Kennelijk willen er dat nogal veel, want ze zeggen dat hier 200 man per dag wordt gecremeerd. Nu leek ons dat ietwat overdreven, maar we hebben inderdaad heel wat brandende brandstapels met in witte doeken gewikkelde personen gezien, en ook meer zoet verbrand mensenvlees geroken dan ons lief was. Toch is dit waarschijnlijk te verkiezen boven het zonder enige behandeling dumpen van lijken van sadoes. Deze mensen hebben afscheid genomen van al hun aardse bezittingen, relaties en hun leven (de Indiaase overheid tekent hun overlijdensacte) om een heilig leven te gaan leiden. Het is ook een manier om aan de wedergeboorte cyclus te ontsnappen, dus verbranden is niet meer nodig... :s
We zijn even ruim 3 dagen gebleven waarin we vooral veel hebben rondgewandeld, genoten van alle kleuren die de mensen hier dragen, een paar saaries gekocht, lijkprocessies langs zien komen, heilige rituelen bijgewoond, de Ganges over gepeddeld en er mensen zich in zien wassen, nieuwjaar gevierd,lekker gegeten, maar vooral onze ogen uit gekeken. Wat is de wereld hier anders!
Na Varanasi ging de reis verder naar Agra. We kwamen er smorgens vroeg aan met de nachttrein waardoor we de hele dag nog voor ons hadden om de Taj Mahal te bezoeken. Of toch niet... Van 11 tot 2 kwam de premier van de Maladiven en was de boel gesloten. Als je smorgens naar binnen ging had je smiddags wederom een nieuw duur ticket nodig, dus we gingen naar het rode fort. Of eigenlijk meer het paleis van de Maharanas. De volgende dag gingen we wel naar de Taj Mahal, waar we ons prima hebben vermaakt en vanwege het dure ticket voor buitenlanders bijna geen rij tegenkwamen. Maar jeempie, wat maken die Indiërs een herrie! De Taj Mahal is een heilige ruimte, maar van stil zijn hebben ze nog nooit gehoord... Maarja, in heel India is het altijd overal herrie, dus misschien is het anders wat beangstigend ;)
Van Agra namen we savonds een trein (helaas met 3uur en 3 kwartier vertraging) naar Jodhpur, waar we met ruim 5 uur vertraging aankwamen.
Het hotel was echt prachtig, met sculpturen en muurschilderingen en al... Hier hebben we wederom een fort/paleis bezocht wat toch wel de mooiste was die we in India hebben gezien. Ze houden er hier (en op andere plekken) alleen wel rare ideeën op na over oplossingen voor hopeloze belegeringen. Als het fort niet meer te houden is maken de dames zich mooi en stappen in het vuur waarna hun mannen zich op de vijand storten en een gewisse dood sterven om zich vervolgens bij hun gezinnen in het hiernamaals te voegen... brr...
Hierna ging de reis verder met de bus naar Jaisalmer, waar we al werden opgewacht door de broer van een werknemer (etc.) van het vorige hotel! Hmm, we willen eerst even zien waar we terecht gaan komen voordat we ja zeggen... Nou, dat viel alles mee. Onze kamer deelde letterlijk een muur met de naastgelegen tempel, waardoor we een gebeeldhouwde zandstenen muur hadden. Erg mooi.
De volgende dag hebben we ons georiënteerd op de verschillende kamelensafari's die ze hier aanbieden, en jawel, weer een fort bezocht ;)
Toen we de volgende ochtend uit ons hotel uitcheckten was de eigenaar niet zo blij. Hij verkocht ook safari's! Tja, maar die ander had betere reviews...
Hoe dan ook, we hebben 2 dagen op een drommedaris gezeten, door de woestijn gewandeld en gerend, billen geprikt aan 3 meter hoge kaktussen, onder een open sterrenhemel geslapen, chapatis leren maken, lol gehad met 2 Argentijnse medereizigers, heerlijk met de handen gegeten en een ontzettend zere kont en spierpijn opgelopen ;) Al met al hebben we ons dus prima vermaakt :)
De volgende plaats die we aandeden was Udaipur, waar we met een nachtbus aankwamen zonder dat we hadden kunnen slapen :s We waren er al om 6 uur, dus de meeste hotels waren nog dicht. Toch vonden we er één en hebben nog even een paar uur geslapen voordat we ook hier weer een fort gingen bezoeken en bij zonsondergang het meer zijn rondgevaren en uitzicht hadden op het 007 octopussy paleis.
De volgende dag was het een feestdag voor de beplanting van een goede oogst o.i.d. Het leek vooral een goede reden voor nog heel wat meer mensen om op straat te gaan zitten bedelen... En dat terwijl normaal iedereen die alleen maar denkt dat jij meer hebt dan hun, je al om vanalles komen vragen.
Hoe dan ook, de stad zat hier ook vol met kunstenaars die zich hebben gespecialiseerd in Indiaase miniatuur schilderingen die we in de verschillende fort paleizen ook zijn tegengekomen. Ze bleken ook workshops te geven :) Dus wij zijn 2 dagen bezig geweest de traditionele manier van schilderen onder de knie te krijgen. Het resultaat was nog lang niet zo mini als de meester, maar we waren tevreden met onze olifant en drommedaris.
Niet lang nadat onze schilderijtjes af waren gingen we alweer met een trein die ons overnacht naar Ahmedabad zou brengen. We belandden midden tussen een Indiaase familie die op weg was naar huis en natuurlijk vanalles van ons wilden weten: wat voor werk doen je ouders, zijn jullie getrouwd, wat voor geloof heb je, wie betaald er voor jullie reis? etc. Schaamte kennen ze hier kennelijk niet ;)
Om half 5 stonden we dan in Ahmedabad. We hebben 2 uur tevergeefs rondgelopen op zoek naar een hotel, waarna we maar op het station zijn gaan wachten totdat de balie voor de kaartjesverkoop om 8 uur open ging. Dat was nog wel even spannend: in India moet je vroeg zijn met het boeken van een trein, anders zitten ze al vol. Gelukkig houden ze voor toeristen altijd een paar kaartjes achter de hand, maar je kunt ze alleen boeken op het station vanwaar je vertrekt, en zonder overstap, want dat is een nieuw kaartje... Aangezien we 4 dagen later al in Cochin moesten zijn voor onze vlucht, en dat bijna aan de andere kant van het land is, hadden we in Jaisalmer alle kaartjes al willen boeken, maar zat alles al vol... Gelukkig zat er hier in Ahmedabad een heel vriendelijke en behulpzame dame achter de balie. We kregen tickets! Dezelfde nacht om 3.30 ging er een rechtstreekse (32 uur durende) trein naar Cochin, en wij hadden zo'n beetje de laatste kaartjes :)
Toen de stad weer in, wederom op zoek naar een hotel. Helaas leek hier het zelfde probleem te bestaan als in Gorakpur, met het bijkomende probleem dat goedkope kamers niet bestonden...
De rest van de dag hebben we door de stad gewandeld, waarna we blij waren dat we hier maar 1 dag bleven: wat een drukte!
Toen vroeg te bed en nog vroeger er weer uit om de twee laatste bedjes in de trein in te nemen. Het waren waarschijnlijk inderdaad de bedjes die het laatst verkocht worden want er lag een smerig dikke laag bruin stof op :s Na dat schoon gemaakt te hebben, hebben we nog een tijd lekker kunnen slapen.
Na bijna 2 dagen vrij weinig te hebben gedaan, maar waarin we wel voelden dat het steeds warmer werd, kwamen we aan in Ernakulam. Vandaar met de boot naar Cochin, om daar in het voor ons tot nu toe duurste, maar ook écht schone hotel in te checken. De zondag erna hebben we door Cochin gewandeld, het dutch palace bekeken en voor het eerst weer eens een kerk binnen geweest, waar we meteen de engelse mis maar hebben bijgewoond.
De laatste dag hebben we gevuld met wederom een kookcursus en het naar huis versturen van allerhande spullen die we onderweg hebben weten te verzamelen. In tegenstelling tot Varanasi of Ahmedabad was het hier voor Indiaase begrippen wel heerlijk rustig. In combinatie met de koloniale bouwstijl waanden we ons ergens ver weg van India. Tijdens dit moment van rust sloeg plots de vermoeidheid toe die we vanwege alle hectiek om ons heen daarvoor nog niet hadden kunnen toelaten.
Met een stadsbus(!) zijn we naar het vliegveld gereden waar we net alles netjes hadden ingecheckt toen we erachter kwamen dat we weliswaar alle vloeibare zaken hadden geloosd, maar vergeten waren dat we nog een zakmes bij ons hadden...
Gelukkig had ons vliegtuig 20 minuten vertraging en was het personeel zo vriendelijk dat ze onze backpack terug wisten te halen zodat we het zakmes er in konden opbergen. Na dus nog even wat gestress, was ons avontuur in India afgelopen, maar kon onze reis naar Japan beginnen.
Tot schrijvens!

ENGLISH ENGLISH ENGLISH ENGLISH ENGLISH ENGLISH ENGLISH

Hello everybody!
The last thing you heard was that we arrived in Nepal. What a nice place is that! Even though the start could have been a little bit better.
After a long day of traveling and a very short night in Bangkok, we were very tired. We read it to be possible to get a taxi into the center for 400 rupies. Once we got out of the busyness around. the airport, that seemed possible indeed. The driver didn't know our hotel, but after we ended up in the right alley, it didn't surprise us. Paying the exact amount when you have just withdrawn your first Nepalese rupies is quite difficult, so all of a sudden the taxi ride costed 450... Hmm. After arguing for a while, and finally reminding him of the famous Nepalese friendlyness he wasn't showing, he gave in and returned another 50 rupies. It isn't much, but it is out of principle!
Across the alley sat a 'fast food' restaurant. Whatever that might mean around here, because they served al kinds of regular food, and not fast at all. We had to wait for an hour and then hurry up, because they wanted to close for the night...
The hotel seemed basic, but good enough. They didn't have any kind of heating, but that seems to be normal around here.
After a relatively warm night because of our sleepingbags, we woke up in a very cold room.
Because the curtains were closed when we arrived, we had forgotten to close one of the windows. But actually it was so rotten and swollen up it was impossible to close. When the beds also weren't as clean as they appeared the day before and the shower wasn't planning on becoming warm, we decided to change hotels, despite our 2 day booking.
After these first few bumps in the road it, got a lot better.
In Kathmandu we first, and now successfully, applied for an Indian visa and went to the central square to have a look at all the temples. After that we went with 7 am bus to Pokhara.
When we arrived there, there were a lot more places with the same address to spend the night than we had expected, so finding the hotel we had in mind proved to be much more difficult.
When we finally found it, it did turn out to be one of the nicest hotels we stayed in thusfar, and the owners very friendly.
That night we first bought ourselves a warm and waterproof jacket, because we are going to need them around here.
The next day we first bought all the necessary walking and nature reserve permits, before taking a old dodgy local bus to Nayapul.
From here started our first day (afternoon) walk, with a bit of rain, to Tikhedhunga.
The next 4 days of walking were gone in a blink. We went from Tikhedhumga to Gorepani, up and down the Poon hill and then to Bantanti. After that we also spend a night in Gandruk, to end again in Nayapul.
The route went mostly upwards the first 2 days, the third it went both up and down and the last two days we only descended. The highest we've been was a little above 3400 meter, and we luckily had only minor problems with altitude sickness.
The views were just wonderful and the snowy points of the Annapurna range both as high as impressive.
After the first day the whether was very good. In the sun and out of the wind you felt like sunbathing while there were also nights your breath froze at the inside of the window. We used the provided blankets, our sleepingbags, hot choco, apple pie and Dal Bhat to warm us up.
A lot of people take a guide and porter with them, but we managed fine without them. Although we felt as being 80 afterwards because of all the stiffness in our muscles and the one wrong path we took. The path got worse and worse and at one point Bette was a little clumsy and went upside-down, down the mountain. She didn't get far though, and luckily she stopped before the point it got really steep. It was mostly mud that that was bothering, but it was enough to scare Lars again.
After all the walking we had to go back to Kathmandu at Christmas, to collect our passports with the Indian visa. So we spent Christmas partly in a bus and partly in Kathmandu. For a change we gave ourselves the luxury of eating a very nice stake and chips.
After having collected the Indian visa, we had just enough time to go to Bhaktapur. A very nice old town with a lot of woodcarvings. From there we went walking to Nagarkot: The sunrise is supposed to be amazing over there. It turned out to be a lot further, higher and a longer walking time, then we expected so it was 9 pm and dark when we finally got there.
After a nice meal, but a cold shower, we had a short night. At 5 the alarm went off, and we got up to take a half an hour walk towards a nice spot to see the sunrise. We had to wait quite a while in the cold, but it was indeed very beautiful: you can see the sunlight first illuminating the snow on the peaks further away, while it slowly highlights everything on the way down before you see the sun yourself.
Then back to the hotel for a good breakfast and at 10 back with the bus to Kathmandu. In the afternoon we had an appointment we didn't want to miss: our first Skype session with our families back home.
And then it was already 30 December, the last day in Nepal before our visa expires.
We left early in the morning to catch a bus to the Indian border. The bus left later then expected, so we had to wait in the cold for a long while. When it finally did leave, it didn't get much better because there was no heating in the bus either.
A lot of stops and people getting in and out the bus, we had left the mountainous and colder part of Nepal behind us.
Then all of a sudden, while driving, we hot a flat tire. The first thing we thought was, damn, we hope we are going to make it to the border on time today. But then it got worse. The bus was swaying uncontrollable and we got of the road. There the earth was a little sloping so the bus tipped over on its side and stopped.
Because now we were the ones closest to the ground, a lot of people came falling on us. Luckily our window didn't break so we had only some minor scratches and bruises. The rest of the people were also quite okay, and muddy like practically everything, and most of all our bags, because they were on the roof of the bus.
Even though we stranded in no-mans land, there were already a lot of people watching beside the road when we got out of the bus. Not long after that busses to the boarder from other companies passed by and took us with them.
Fixing a flat tire probably would have taken longer ;)
After an hour we reached the most chaotic boarder we've seen do far. It was so confusing that we already entered India without our departure stamp from Nepal! In India it was another 3 hours with the bus to Gorakpur.
In Gorakpur we spend an awfull long time finding a both cheap and clean hotel, but when were even unable to find an expensive and clean hotel we went to a cheap and dirty one. The food we got was both cheap and good though :) Still we did wonder if this was going to be representative for the whole of India, because then 3 weeks might suddenly seem very long.
Again we had a short night because we had booked a train the next morning at 6.30 which would take us to the holy city of Varanasi.
We arrived around noon, and oh my, what a busy place that is!
The part with a lot of hotels and restaurants is situated closely to the Ganga and consists of a maze of tiny alleys, which are crowded with people, scooters, dogs, and don't forget: cows.
We found a nice hotel along one of the many Ghats. Ghats being one of the many streets and stairs that run down towards the water.
We were lucky because our Ghagra was right next to the funerary Ghat. As you might know, Hindus believe in rebirth, and the only way to escape from this cycle is to die in Varanasi, or to be cremated here and thrown in the Ganga. Apparently there are a lot of people who wish this, cause it is said that each day 200 people get cremated here. To us that seemed a bit to highly estimated, but indeed we've seen our share of funerary pires with dead people covered in white cloth, along with the sweet burning scent that comes with it.
Still, it seems to us that this is to be preferred, because the bodies of sadus get dumped without prior treatment. These people have a sort of retired from life (the Indian government signs their death certificate) to live a holy life and give spiritual guidence. It is also a way to get out of the circle of rebirth, so there is no need to burn their bodies after their (second?) death. :s
We stayed for a little more than 3 days in Varanasi, in which we mostly walked around, enjoyed the colours that people wear around here, bought a pair of sarees, we saw death processions passing by, attended some sacred rituals, paddled along the Ganga while people were washing themselves in it, celebrated the coming of the new year, ate some good meals, but most of all we looked around. What is the world different on this side of the planet!
After Varanasi we went to Agra. We arrived there early with an overnight train so we had all day to visit the Taj Mahal. Or maybe not... From 11 until 2 the prime minister of the Maladives paid a visit, do they were closed... Well you could come before and after him, but then you had to pay the expensive ticket twice. So we went to red fort, which was more something like a well defended palace of the Maharanas.
The next day we did go to the Taj Mahal, where we enjoyed ourselves for quite some time. Even though we could skip most of the queues with our more expensive foreign tourist tickets. :)
But oh dear, what do Indians make a lot of noise! The Taj Mahal is a sacred space and therefore to be kept silent. But I suppose its something they never heard of, probably because of the noise...
From Agra we took an evening train, well actually it was more like a midnight train with the almost 4 hours of delay, towards Jodhpur, where we even managed to arrive 5 hours late.
The hotel we found was very beautiful, with al the sculptures and painted walls. Again we visited here a fort/palace, but it must be said this was the prettiest one we have seen in India. They do have strange habits though. In case the fort is under siege and there is no possible way out anymore, they perform a weird kind of 'ritual'. The ladies all get dressed up and made pretty before they step into a big fire. After that all their husbands get their arms and fight themselves to death against the enemy. After which the families would reunite in the afterlife... :s
After this horrible information, our journey continued towards Jaisalmer. We went with the bus, and at the busstop there was already someone waiting for us to pick us up: The hotel owner was the brother of an employee at our former hotel in Jodhpur! Hmm, we want to see your hotel first before we agree on anything... Well, that could have been a lot worse. Our room shared a wall with the adjacent temple. Which meant we had a nicely sculptured sandstone wall in our bed- and bathroom.
The next day we had a look around the city to find a provider of camel safaris that we liked, and yes, also visited the fort. ;)
When we checked out of our hotel the next morning, the hotel owner wasn't very pleased with us. He also provided camel safaris! Yes we know, but your neighbours had better reviews...
Anyway, we spent 2 days on a dromedary, walking and running through the desert, got our bums scratched by 3 Meyer tall cactusses, slept under a moonlit and starry nightsky, learned hoe to make chapatis, had fun with two Argentinian fellow travellers, ate with our hands and had an enormous amount of muscle ache afterwards ;) All in all, we have enjoyed ourselves just fine :)
The next place we went to was Udaipur. We arrived there by a sleeper nightbus at 6 am, although we hadn't slept. :s Because of the early hour, the most of the hotels were still closed. Still we did find one and could just sleep for a couple of hours before we went to see yet another fort :) In the evening we took a small boat trip around the lake where we had a closer look at the 007 octopussy palace.
The next day was a holiday which had something to do with planting a crop that would bring a good harvest. To us it appeared more like a good excuse for a whole lot more people to go sit on the street and start to beg... And then imagine that normally all the people that think you have more than them, already come to you and beg for everything...
Anyway, the city is also filled with artists that have specialised themselves in the art of Indian miniature painting, which we already had seen in the different fort palaces. It turned out you could also follow a workshop with them, so that's what we did the next 2 days. Our paintings weren't as mini as those from the master, but we could get a feel for it, and we are happy with our elephant and dromedary. :)
Not long after we finished our paintings, we already took an. overnight train to Ahmedabad. We ended up between an Indian family who was returning home, and ofcourse wanted to know everything about us: what kind of job for your parents have, are you married, are you religious and what kind, who pays for your journey? etc. Shame is not in their vocabulary. ;)
At 4.30 am we arrived in Ahmedabad. We spent 2 hours searching for a hotel, after which we decided to go back to the station and wait for the ticket office to open at 8 o'clock.
It was a bit nerve breaking to buy a ticket. In India you have to be fast with booking a train, otherwise they are sold out. They do always hold a couple of tickets for late booking tourists, but you have to buy them at the station of departure, and an interchange means a new station of departure... Because we had to be in Cochin within 4 days to catch our plane, and since that is practically at the other side of the country, we had already tried to book them in Jaisalmer, but there we heard everything was already fully booked. Luckily there was a friendly and helpful woman behind the counter in Ahmedabad, who searched practically every ticket for us, and somehow managed to squeeze out 2 direct tickets to Cochin for us. :) That same night we had to leave at 3.30 am for a 32 hour train ride.
Then back into the city, again looking for an hotel. Unfortunately there appeared to be the same problem as in Gorakpur, but then without the cheapest options :s
The rest of the day we spent wandering through the city. We were very happy that we would be leaving after already one day; busy!
Then we went to bed early, to get up even more early and claim the last 2 beds in the train. It probably were the last ones to be sold indeed, because there was laying a thick layer of brown dust on both of them... After we cleaned it, the 32 hour trainride to Cochin could start with some more sleep.
After 2 days of barely doing anything, but in which we could feel it slowly becoming warmer and warmer, we arrived in Ernakulam. From there we took the boat to Cochin, to spend the last nights in the for us most expensive but also real clean hotel in India. The Sunday after that we did some sightseeing in Cochin, went to the 'dutch palace' and for the first time since (can't remember) went inside a church, and also stayed for the English mass.
The last day we followed yet another cooking course and sent home some stuff that we have collected so far.
Contrary to Varanasi or Ahmedabad, it was very quiet in Cochin. That, in combination with the colonial buildings around here we felt as if being somewhere far away from India. Because this moment if rest we suddenly realised we were actual quite tired, but because the rest of the times were so hectic, we hadn't felt it before.
We went with a citybus(!) to the airport where we checked in our luggage. Then we suddenly realised that even though we got rid of all the liquids, we still carried a pocket knife with us... Luckily our plane had a delay of 20 minutes and did the staff do their best to get back our backpack so that we could store the pocket knife in there.
So, after a little of last moment stress, our Indian adventure ended and we were on our way to Japan.
See you next month!!